Επιστήμη ή θρησκεία: Τα πράγματα είναι «άσπρο-μαύρο»
Ζούμε μια μεταιχμιακή στιγμή που μπαίνει τόσο ακραία ένα δίλημμα, που αλήθεια ίσως είναι να μην έπρεπε να μπει υπό αυτούς τους όρους, δηλαδή υπό την πραγματική απειλή της υγείας και της ζωής της πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου, αν όχι όλου, αλλά να που η πραγματικότητα το φέρνει μπρος μας.
Για πρώτη φορά η αντιπαράθεση είναι εδώ και δίχως γκρίζες ζώνες, όλα είναι άσπρο μαύρο.
Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες. Του κράτους και της εκκλησίας και της σχέσης μεταξύ τους. Η Ελλάδα άλλωστε είναι η μοναδική ευρωπαϊκή, τουλάχιστον, χώρα που δεν έχει διαχωρίσει αυτούς τους δυο θεσμούς, το κράτος και την εκκλησία, αιώνες μετά τον Διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση του 1789. Εάν συνέβαινε αυτό, γεγονός που θα άλλαζε ριζικά και τις δυναμικές τους στην κοινωνία, δεν θα συζητούσαμε ακόμη στον 21ο αιώνα αυτά τα πράγματα. Το αν ο εισαγγελέας, από την άλλη, οφείλει να πράξει σύμφωνα με τον νόμο (ποινικός κώδικας, Σύνταγμα, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) και να μαζέψει τους «αμάζευτους» είναι μια πλευρά που δεν μπορεί να τίθεται καν στην κουβέντα. Πρέπει να θεωρείται άμεση και επιβεβλημένη ενέργεια της δικαιοσύνης.
Ακούμε και φρικιούμε με την σχεδιασμένη παραπλάνηση και εξαπάτηση του κοινού, την ασάφεια στα λόγια που χρησιμοποιούνται, των μεσοβέζικων δηλώσεων και των δολοφονικά αθέμιτων πρακτικών από μεμονωμένους ιερείς, πολιτικούς, από «συνόδους» και πατριαρχεία, ενώ την ίδια στιγμή ο ΠΟΥ κηρύττει επίσημα «πανδημία» και η ιατρική κοινότητα με αυτοθυσία και σεβασμό στον άνθρωπο και την ζωή παλεύει να σώσει την υγεία μας και την επιστήμη.
Κάθε συλλογική ευθύνη ωστόσο έχει και ως συνέπεια την ατομική. Ο κόσμος και το κάθε άτομο χωριστά οφείλει αυτή την φορά να επιλέξει:
Είτε είναι με την επιστήμη και την φυσική είτε με την μεταφυσική και την θρησκοληψία.
Για πρώτη φορά τίθεται όχι θεωρητικά αλλά πρακτικά. Είναι στο χέρι του καθενός και στο εδώ και τώρα το αν έχει κάποια βάση και άρα και επικίνδυνες συνέπειες η όλη του αντίληψη για την πραγματικότητα.
Η επιλογή λοιπόν είναι κι αυτή ακραία όπως ακριβώς και η συγκυρία: Ή θα ακούσει την επιστήμη ή θα ακούσει την εκκλησία. Ή θα ακούσει την πρόοδο ή τον σκοταδισμό και τον τσαρλατανισμό που αυτή παράγει.
Ή θα σεβαστεί το κοινωνικό σύνολο και την ζωή, και το άτομο του επίσης ή θα φέρει και ατόφια ατομική ευθύνη για τις συνέπειες στην κοινωνία ολόκληρη λόγω των αβάσιμων ιδεοληψιών που τόσα χρόνια συντηρεί και κουβαλά. Η επιλογή του καθενός είναι ή υπέρ των πάντων ή ενάντια τους.
Για πρώτη φορά η ζωή φέρνει στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή αντιλήψεων επί του πρακτέου και όχι επί του θεωρητικού, του πολιτικού.
Δυστυχώς που η ίδια η ζωή, η ίδια η πραγματικότητα μας φέρνει σε αυτή την θέση. Δυστυχώς που ήρθε η ώρα να επιβεβαιωθεί πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι κάποιοι. Εκτός τόπου και χρόνου, κυριολεκτικά αυτή την φορά.
