Αγγίζοντας την ευτοπία

Ο λόγος της ποίησης δίνει κίνηση στα χρώματα, τα σχήματα, τα συναισθήματα… Μορφοποιεί τη σκέψη διατηρώντας την πολυσημία και την “αγωνία” της να βρει οικείο τόπο να εκφραστεί. Κι ας είναι ο τόπος του άλλου, ο ποιητικός χώρος. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι συγκερασμός παρορμήσεων του ενστίκτου και λειτουργίας του υπερεγώ. Ο ποιητής που έχει δουλέψει και έχει κρατήσει τα φευγαλέα ερεθίσματα της καθημερινότητας και αυτά που επαναλαμβάνονται στο παρελθόν του, προσφέρει στον αναγνώστη την ομορφιά και τη σταθερότητα της εικόνας και την ίδια στιγμή το σημείο που της δίνει ζωή. Αυτά δεν ενώνονται ποτέ, παρά μόνο εναλλάσσονται στο προσκήνιο φτιάχνοντας κάδρα γεμάτα από ποιητικά θραύσματα. Οι “Ετεροτοπίες” του Ματίνας Τσιμοπούλου μοιάζουν να αποσπάστηκαν από πίνακα του Εντβαρ Μουνκ.

Η πρώτη της συλλογή αποπνέει φρεσκάδα, λόγο που λογχίζει κοιμισμένες, ήσυχες συνειδήσεις, γεμάτο σεβασμό για τους προπάτορες της. Σκοπός της να μας ταξιδέψει σε σημεία τόπων διαφορετικών, φυσικών ή πνευματικών, παράλληλα με υπάρχοντες τόπους. Οι ετεροτοπίες του Φουκώ γίνονται το ποιητικό οικόπεδο της δημιουργού για να μας δώσει ό,τι τη συγκίνησε, την έβαλε σε σκέψεις, την κράτησε σε εγρήγορση. Η συγκεκριμένη ποιητική αφήγηση γίνεται σε ελεύθερο στίχο και ταιριάζει απόλυτα στις επιδιώξεις της ποιήτριας. Τα ποιήματα δεν έχουν μεγάλη έκταση. Υπάρχει πειθαρχία, όμως αυτό δεν περιορίζει ούτε και αγχώνει την ποιήτρια. Ξέρει τι θέλει να πει και πώς να το πει. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο ποίημα φέρει τον τίτλο “Αντι προλόγου”. Δείχνει σιγουριά και προσχεδιασμένη πορεία.

Η θεματική των 28 ποιημάτων εκτείνεται από αυτοαναφορικές δηλώσεις, το δισυπόστατο της ανθρώπινης φύσης, την αντίδραση ενός παιδιού, έως τον έρωτα, την απώλεια, την πολιτική-αλληλεγγύη και τη μνήμη του σώματος. Η ειρωνεία και ο σαρκασμός χαρακτηρίζει τον λόγο της, η ευαισθησία και ο σπαραγμός. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται υποβλητική, επιβλητική και άλλες που ζητά μια αγκαλιά-παρηγοριά. Δεν υπάρχει τίποτα επιτηδευμένο και σε μερικά ποιήματα μας δίνει στίχους αξιομνημόνευτους, όπως στον “Μυστικό δείπνο”. Σε κάποια σημεία βλέπουμε επιρροές από τον Καρυωτάκη και το… θράσος της να “συνομιλήσει” με τους ήλιους του Ελύτη στο ποίημα “Το θέρος”, ενώ το “Ωρες αιχμής” θα μπορούσε να είναι απόσπασμα ταινίας των Φελίνι, Αντονιόνι.

Αν ο στίχος χωρίζεται, σύμφωνα με τον Τ. Σ. Ελιοτ, σε καλό, κακό και το χάος, τα ποιήματα της Ματίνας Τσιμοπούλου είναι σίγουρα καλά. Ελεγεία, ρεαλισμός, σάτιρα και διορατική ματιά στην ποιητική της ταυτότητα. Οι “Ετεροτοπίες” ενσωματώνουν το συνηθισμένο, καθημερινό, στο διαφορετικό και το κάνουν ετεροτοπία (σχεδόν) ευτοπία.