«Ησυχα να πας», της Ούρσουλας Φωσκόλου
Η γαλήνια πορεία

Ο τίτλος σε προτρέπει, σε οδηγεί και σε προετοιμάζει. Αθόρυβα, ήρεμα και με το ελάχιστο βάρος να πας πέρα από την καρδιά του σκότους. Δεν είναι τυχαία η αναφορά στο σκότος και στην καρδιά. Το σκοτάδι κάπου πάει, κάπου πρέπει να πάει. Η καρδιά κάπου πάει, κάπου πρέπει να σε πάει. Κι αν πέρασες μέσα από φωτιά και ατσάλι, μέσα από τον ζόφο και το αίμα, τότε η πυκνή βλάστηση σε περιμένει, πρέπει να σε περιμένει. Η Εδέμ δεν χάθηκε, εμείς την εγκαταλείψαμε και αυτή μας περιμένει. Η φαντασία είναι τo μέσο και η γαλήνη η επιθυμητή κατάσταση. Αν ερχόμαστε με κλάμα και κραυγή, «φεύγουμε» ήσυχα και μετά ξεκινά το ταξίδι του μυαλού και της ελπίδας. Στη νέα πορεία δεν είσαι πια ο άνθρωπος-βασιλιάς, αλλά ο άνθρωπος-κηπουρός! Ναι, η επαφή με το χώμα, τα φυτά, τα δέντρα, ενώνει τη γέννηση και τον ασταμάτητο τοκετό. Στο νέο ταξίδι δεν κλαις, έχεις μεγαλώσει και ψάχνεις τη λυτρωτική ησυχία, το απαλό χάδι στην ψυχή. Τη γαλήνια αυτή πορεία κάναμε διαβάζοντας το «Ησυχα να πας» (Εκδ. Κίχλη) της Ούρσουλας Φωσκόλου.
Η νουβέλα της συγγραφέως βασίζεται σε μια τολμηρή φιλοδοξία: θέλει να περιγράψει το μέλλον μας! Η προβολή που κάνει δεν αφορά την εξέλιξη σχημάτων, οικονομικών συνθηκών, αρχιτεκτονικών επιτευγμάτων. Η μελλοντική εικόνα αφορά τον εαυτό, την αναδημιουργία και τη φύση. Η πυκνή βλάστηση του νέου τόπου, η φωτεινή απλότητα και η άδολη συνύπαρξη είναι ο χώρος των «νέων» ανθρώπων. Η Φωσκόλου κινείται προσεκτικά, φτιάχνει εξαιρετική ατμόσφαιρα και δίνει στην αφήγηση της τον ρυθμό της υψηλής πρόθεσης της. Το μεταφυσικό και το φανταστικό κρατάνε τον τόνο και φαίνεται να καταπονούν, όμως στο δεύτερο μέρος και στην έξοδο επιτυγχάνεται ισορροπία. Η ανατροπή ίσως να είναι αναμενόμενη, ωστόσο ενισχύει την τελική εντύπωση και ολοκληρώνει ικανοποιητικά το εγχείρημα της Φωσκόλου.
Η επιστημονική φαντασία, η υπαρξιακή αναζήτηση και το κοινωνικό υπάρχουν στον όμορφο λόγο της συγγραφέως. Η Ολίβια και ο Θάνος ξεκινούν μια νέα ζωή στον πλανήτη Γκλίζε. Στην τεχνολογικά εξελιγμένη αποικία του Εσπέρου, που είναι χτισμένη μέσα σε οργιαστική βλάστηση, συμβιώνουν αρμονικά άνθρωποι από όλα τα μέρη του παλαιού κόσμου μαζί με ζώα και ανθρωποειδή. Πίσω στη Γη, ένας νεαρός διανομέας βρίσκει νεκρό τον ηλικιωμένο παραλήπτη του δέματος που μεταφέρει. Ανακαλύπτει ένα γράμμα που απευθύνεται στον ίδιο. Φράση-κλειδί η ελεγχόμενη μετάβαση και το «Ήσυχα να πας» σε αγκαλιάζει και σε συνοδεύει σε αυτό το γαλήνιο ταξίδι. Η Φωσκόλου ξέρει να διαχειρίζεται το υλικό της, εντοπίζει την ομορφιά σε καθετί και η ουμανιστική της ματιά δεν σε αφήνει αδιάφορο.