Η δημοσιογραφία - «λειτούργημα» και άλλοι μύθοι

Το ότι το άρθρο της Έλενας Ακρίτα διαβάστηκε ίσως από πολύ περισσότερο κόσμο σε σχέση με την αναγνωσιμότητα που θα είχε αν δεν λογοκρινόταν, είναι γεγονός. Το συμπέρασμα όμως ότι γι’ αυτόν τον λόγο τα «Νέα» την «πάτησαν», είναι λάθος.  Επικίνδυνο λάθος.

Διότι, ανεξαρτήτως προθέσεων, μετατρέπει τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» σε ένα είδος «άλλοθι» της λογοκρισίας. «Λογοκρίνετε όσο θέλετε. Θα σας ξεμπροστιάζουμε στο Facebook» είναι, ας πούμε, η φράση που συνοψίζει την εν λόγω αντίληψη.

Όμως, τα «κοινωνικά δίκτυα» δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι καφενεία σε μεγάλη κλίμακα. Επίσης, πρόκειται για καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όπως το σύνολο των κυρίαρχων ΜΜΕ, και ασκούν επίσης λογοκρισία. Συνεπώς, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να «ξεπλένεται» η αθλιότητα των αφεντικών των ΜΜΕ από το «κράξιμο» στα «κοινωνικά δίκτυα». Αυτό, για μην χανόμαστε.

Με την ευκαιρία να θυμίσουμε, ότι η δημοσιογραφία δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας της μας διδάσκει, ότι η δημοσιογραφία, ως συνέπεια του Διαφωτισμού, της έκρηξης των αστικών επαναστάσεων και της εφεύρεσης της τυπογραφίας, αποτελεί έκφραση ταξικών συμφερόντων. Δεν γεννήθηκε για να μαθαίνουμε τα νέα. Αν αυτός ήταν ο λόγος θα αρκούσε ένα διεθνές πρακτορείο ειδήσεων.

Το αστικό αφήγημα της «ανεξάρτητης», «αντικειμενικής» δημοσιογραφίας και της δημοσιογραφίας «λειτούργημα», είναι μια απάτη του καπιταλισμού και μια αυταπάτη των δημοσιογράφων, η οποία βασίζεται, εν πολλοίς, και στο γεγονός ότι η Ελλάδα απέκτησε πολύ αργά πανεπιστημιακές σχολές δημοσιογραφίας, οι απόφοιτοι των οποίων όμως ακόμη και τώρα, δεν έχουν διδαχθεί ούτε μια ώρα ιστορία του Τύπου.

Για να μην μιλήσουμε από πού μπήκαν στην δημοσιογραφία οι εγχώριοι «γενάρχες» της.

Βέβαια, αυτό το αφήγημα είναι κυρίαρχο στον καπιταλιστικό κόσμο εν γένει, ακόμη και σε χώρες με γνώση της ιστορίας της δημοσιογραφίας από τους επαγγελματίες της, γεγονός που προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη χυδαιότητα η επίκλησή του.

Η λογοκρισία λοιπόν δεν είναι μια «παρέκκλιση», αλλά συστατικό στοιχείο της δημοσιογραφίας. Είναι αναπόσπαστο μέρος του γενετικού της κώδικα. Και έχει πολλές μορφές. Η πιο διαδεδομένη είναι ο «πλουραλισμός απόψεων» που διαφημίζουν ότι διαθέτουν πολλά ΜΜΕ.

Οι μισθωτοί δημοσιογράφοι λοιπόν οφείλουμε απέναντι στον εαυτό μας καταρχήν να μην είμαστε «αντικειμενικοί». Αλλά να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια της τάξης μας. Όπως και με όποια ευκαιρία μπορούμε. Μια καλή αρχή είναι η προφύλαξη της αξιοπρέπειάς μας.

ΥΓ: Μία εύκολα προσβάσιμη απόδειξη για το τι είναι η δημοσιογραφία μπορεί όποιος/α θέλει να βρει διαβάζοντας την ιστορία των «Ελληνικών Χρονικών», της πρώτης εφημερίδας στην Ελλάδα, με εκδότη τον Μάγερ. Μάλιστα, η φράση του Μάγερ, «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης», βρίσκεται αναρτημένη στην αίθουσα συνελεύσεων και εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ. Μια καλή πηγή είναι ο Φωτιάδης και ειδικά η μονογραφία του για τον Καραϊσκάκη. Τον οποίο τα «Ελληνικά Χρονικά» καθύβριζαν, μαζί με αυτόν και όλους τους καπεταναίους της Επανάστασης του ’21, υπηρετώντας την πολιτική του Μαυροκορδάτου, του εκφραστή των συμφερόντων των κοτσαμπάσηδων, των τσιφλικάδων και του αγγλόφιλου τμήματος της ελληνικής αστικής τάξης. Θα σας αποδομηθούν πολλοί μύθοι.

*Η φωτογραφία είναι από γκράφιτι σε τοίχο του Καϊρου