Η κα Πιπιλή είναι επικίνδυνη και εμείς φταίμε γι’ αυτό
Η «τσίλικη» αντιπολίτευση που «ξορκίζει» τον τρόμο των αστών
Η κα Πιπιλή μέσα σε αυτό το άκρως αποκαλυπτικό 10λεπτο ξεδιπλώνει ολόκληρη την πολύ «ΓΑΜΑΤΗ» αντίληψη της Δεξιάς για να αντιπαλέψει το βασικό ερώτημα της ταξικής σύγκρουσης: «ποιός έχει ποιόν». Για τους μη επαΐοντες, το «ποιός» είναι αυτός που έχει την εξουσία (αστική τάξη) σε σχέση με αυτόν (ποιόν) που την διεκδικεί και είναι το μόνιμο φόβητρο για την από πάνω αστική τάξη, όπου βάσει γραπτών και ιστορικών συνθηκών – τις πιο λαμπρές στιγμές – η μόνη ικανή να το κάνει αυτό είναι η εργατική τάξη.
Ας εξετάσουμε, όμως πρώτα, γιατί η κα Πιπιλή είναι η ίδια επικίνδυνη. Το παίζει γαμάτη. Ορίζει, το λούμπεν με κοινωνικά κριτήρια. Ενώ κατονομάζει το λούμπεν ευρύτερα στην κοινωνία, δεν ορίζει τα απαραίτητα κοινωνικά κριτήρια. Είναι κομβικό. Γιατί ο Μάρξ στην λέξη λούμπεν προσπαθεί να θέσει το κοινωνικό κριτήριο της απόσπασης – απομάκρυνσης από την εργασία, και το κάνει. Οπότε υποχρεούται να κατονομάσει από ποιά θέση η εκάστοτε κοινωνική μερίδα απομακρύνεται από την εργασία. Έτσι την κατονομάζει λούμπεν – προλεταριάτο. Και αυτό, γιατί η απομάκρυνση από την εργασία έχει να κάνει με ένα βασικό, δομικό χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, την ίδια της την απομάκρυνση από την εργασία εν γένει. Όπως είπε η κυρία, δεν έχει να κάνει με πολιτικά κριτήρια, αλλά με κοινωνικά!
Μέσα, λοιπόν, από αυτόν τον μονόλογο που δεν ορίζει τίποτα, η κα Πιπιλή προσπαθεί να προσεγγίσει τα βιαίως προλεταριοποιημένα στρώματα της μικροαστικής τάξης και μετέπειτα τα βιαίως λουμπενοποιημένα στρώματα της εργατικής και μικροαστικής τάξης. Και εδώ, πρέπει να καταθέσουμε ότι γενικά τα κοινωνικά προβλήματα, όπως η παιδεραστία ή οι πανδημίες, αυξάνονται, όταν υποθάλπεται ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα, ας πούμε της σωματικής και πνευματικής περίθαλψης. Αυτό τίθεται εξαρχής σαν ένα θέμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, όταν πάμε να ανταγωνιστούμε την κα Πιπιλή, συγγνώμη την κα Δεξιά, που την κάνει πιο έξυπνη από το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ!
Η κα. Πιπιλή αναμασά λέξεις που κάθε πρέπων αστός θα φοβόταν να της προφέρει σε τηλεοπτικό πομπό. Αυτές οι λέξεις είναι οι εξής: «έχουμε πόλεμο.. ταξικό, όχι σε οικονομικό… σε κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο». Και καλά κάνει και τις λέει, γιατί οι αστοί, οι σωστοί, αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει ιστορικά εκδίκηση του λαϊκού κινήματος που ζει μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια έχασαν πολλές φορές το κεφάλι τους, χωρίς να χάσουν εν γένει τα υπάρχοντα και τα απαραίτητα της διαιώνισης του είδους των αστών.
Αλλά αυτά είναι συνδικαλισμοί, ας πάμε παρακάτω. Σε αυτήν την προσπάθεια να προσεγγιστεί η βιαίως προλεταριοποιημένη και λουμπενοποιημένη εργατική τάξη η κα Πιπιλή κάνει το μεταμοντέρνο άλμα και λέει ότι προλεταριάτο υπάρχει «όταν υπάρχει εκβιομηχάνιση». Ξεχνά, βέβαια, να αποκαλύψει ότι ακόμα και αν ο Μαρξ το είπε αυτό, όλοι οι μαρξιστές θεωρητικοί προσπαθούσαν να ορίσουν το Προλεταριάτο, όχι μόνο βάσει και μόνο τα στάδια του καπιταλισμού (π.χ εκβιομηχάνιση), αλλά βάσει της σχέσης εργατικής δύναμης και κεφαλαίου. Οι μαρξιστές άνθρωποι έλεγαν για το πόσα μου κλέβει η αστική τάξη με την εργασία μου, χωρίς να έχω δικαίωμα, ή δυνατότητα, να εξασφαλίσω με άλλον τρόπο την επιβίωσή μου. Αυτό ήταν το πρωταρχικό κριτήριο ορισμού της εργατικής τάξης. Κοινώς πόσα πιάνει η πώληση του χρόνου, του πτυχίου μου, της καταγωγής κτλ. για να μπορώ να ζήσω με….200. 300, 600, 1000 κτλ.;;; Συνήθως, δηλαδή το προλεταριάτο ορίζεται με βάσει του ΤΙ δίνει σε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΩΝΑΚΤΙΚΗ εργασία για να την αγοράσει η αστική τάξη και, κυρίως, για να ζήσει η ίδια η εργατιά (ελεύθερος χρόνος, στέγη, περίθαλψη, δημοκρατικά δικαιώματα κτλ.).
Και λίγο πριν το κλείσιμο ας πάμε στο ζουμί. Όλα αυτά λέγονται και γίνονται για το ΠΟΙΟΣ θα είναι η πιο τσίλικη αντιπολίτευση. Χαίρομαι που η Δεξιά έγινε και θεωρεί τον εαυτό της γαμάτη αντιπολιτευτικά. Το δικαίωμα αυτό, άλλωστε, της παραχωρήθηκε από εμένα προσωπικά, αλλά και από το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι ξύπνια, γιατί με τόσους αγώνες και ιδεολογική διαπάλη δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό παρά συνδικαλισμούς πάνω σε λόγια και γραπτά ανθρώπων που έδωσαν το αίμα τους για να γίνω πιο μάχιμη, ανατρεπτική και ξύπνια. Μεγάλωσα, μέσα στην ανατρεπτική αριστερά, με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα όμορφα όλου του κόσμου. Με τη Ρόζα και τον Λένιν, τον Άρη, τον Τσε και τον Ζούκωφ, τον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Αλτουσέρ, τον Λακάν, την Ουρλίκε και την Κολοντάι κ.ά. Το πιο βασικό, θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας εκεί που ο Αμπντούλ από τη Συρία θα φέρει τα παιδιά του να ζήσουμε, να εργαστούμε και να εκπαιδευτούμε και να ζήσουμε εκεί που ο νέος κομμουνιστικός Ιβάν θα στέλνει ταξικά μηνύματα εργατικού, ανυποχώρητου αγώνα και αλληλεγγύης από την Ουκρανία.
Το πιο καθοριστικό είναι, όμως, ότι την αντιπολίτευση στη λουμπενοποιημένη αστική τάξη του ΣΥΡΙΖΑ (βλ. Πολάκη) έχω δικαίωμα να την κάνω μόνον εγώ. Εγώ και η τάξη μου. Η κα Πιπιλή μπορεί να τρέφεται από τα μαρξιστικά εργαλεία που τις προσέφερε το «ανέβασμα στο ζυμάρι της τάξης», που λέει και ο Τσίρκας, για να αναδείξει το πόσο ανεβαίνει η εργατική συνείδηση την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κα Πιπιλή καλά θα κάνει να είναι πιο προσεκτική, όταν θέλει να αντιπολιτευτεί, γιατί και αυτή θα φέρει ΕΝΦΙΑ και 5μηνα προγράμματα ΕΣΠΑ και απελευθερωμένη εργασία και μη δικαίωμα στην απεργία και φόρους και σκόρους και ότι κουλό βρουν για να μας φάνε όλη μας την εργατική δύναμη. Το ζήτημα είναι ότι μετά το Δημοψήφισμα καλό θα ήταν κάποιοι να μην μιλούν πολύ, γιατί είμαστε σοκαρισμένοι, δεν είμαστε βλάκες και αν μας προκαλούν θα γίνουμε ακόμα πιο έξυπνοι και οι πλατείες και ο Δεκέμβρης θα φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΕΕ και οι εργοδότες θα φαίνονται σα γλειφιτζούρι σε λούνα παρκ…
Κλείνοντας, η θεραπαινίς αναφέρθηκε ως δουλικό, αλλά εγώ είμαι εν γένει με τα δουλικά, όχι τα σκουλήκια, και έχω να καταθέσω ότι αν προσπαθήσει ποτέ η κα Πιπιλή να δικαιολογήσει εν γένει δουλικά, εγώ που δουλεύω δύο χρόνια τώρα για 200 ευρώ και άλλα 4 πιο πριν σε ό,τι βλαμμένη δουλειά μπορείτε να φανταστείτε… θέλω να ξέρει, ότι άμα βρω άλλους τρεις – γιατί έχω βρει ήδη έναν – θα την φάμε και δε θα βρίσκει κομμωτήριο να κάνει οξυζενέ, που με άσπρισε πριν την ώρα μου.