Η ΝΔ #metonKyriako

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ. Μετά από μια ψυχοβγαλτική, για όλους ανεξαιρέτως αν και για διαφορετικούς λόγους, σχεδόν τρίμηνη προεκλογική εκστρατεία, η αυλαία έπεσε σε μια αναμέτρηση που ανέδειξε με τον πιο απτό τρόπο τις εσωτερικές αντιφάσεις του «επίσημου» κόμματος της ελληνικής δεξιάς μετά από πέντε χρόνια μνημόνιο και εν μέσω μίας από τις βαθύτερες καπιταλιστικές κρίσεις. Αν και θεωρούταν outsider έκανε την …έκπληξη.

Η εκλογή του κλείνει ένα ακόμη κεφάλαιο στην επώδυνη μακρά πορεία μετασχηματισμού του αστικού πολιτικού σκηνικού της χώρας. Και σίγουρα ανοίγει ένα νέο στην ιστορία του κόμματος, που δεν είναι απαραίτητο ότι είναι σπαρμένο με ροδοπέταλα.

Έπαιξε το «χαρτί» του …νέου και τεχνοκρατικώς αξιοκρατικού (γενικώς, απροσδιορίστως και παραλόγως λόγω του βεβαρημένου του «ιστορικού» (Siemens – επώνυμο Μητσοτάκης) και το περίεργο είναι ότι του «βγήκε». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχτηκε, όπως ο ίδιος διατείνεται, ως «το νέο» (αναρωτιέται κανείς σε σύγκριση με τι ακριβώς). Και απέδειξε και αυτός με τη σειρά του και με το δικό του τρόπο (παραλληλισμοί ελεύθερα) ότι  όταν πρόκειται για εξουσία, η μνήμη μπορεί να έχει «κενά».

Όπως αυτό που τον βοήθησε να σφιχταγκαλιάσει τον Αντώνη Σαμαρά και ως υπουργός του και αργότερα. Με το αζημίωτο, όπως αποδείχτηκε, φυσικά. Ουρές οι ψηφοφόροι για τον Μητσοτάκη σε μια περιοχή που μέχρι το καλοκαίρι, ίσως δεν πρόφερε ούτε το όνομά του: την Μεσσηνία. Και πέραν του Αντώνη Σαμαρά «σφιχταγκάλιασε», αν και μετ’ επιτάσεως δηλώνει κεντροδεξιός, ό,τι πιο ακροδεξιό και αντιδραστικό έχει φωλιάσει στην ΝΔ: από τον Α. Γεωργιάδη στον  Α. Τζιτζικώστα και τον Μ. Βορίδη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευαγγελίζεται το «νέο» και περιφέρει ως καινοτόμα πρόταση μια λύση τόσο παλιά όσο ο καπιταλισμός: τις απολύσεις. Αλλά: είναι περήφανος γιατί όρθωσε ανάστημα στην «ευλογία» – τρόικα, και «φρέναρε» τις οριζόντιες απολύσεις. Προχώρησε μόνο σε ολικές εκκαθαρίσεις συγκεκριμένων τομέων: πχ σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες υπουργείου Οικονομικών, Δημοτική Αστυνομία (το τελευταίο, λογικά, πρέπει να του στοίχισε περισσότερο).

Είναι …Μητσοτάκης αλλά δούλεψε κιόλας μόνος του στον ιδιωτικό τομέα. Είναι φιλελεύθερος με αίσθηση αξιοκρατίας (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Είναι το αγαπημένο παιδί συγκεκριμένων ΜΜΕ συγκροτημάτων (που απλώς εκτιμούν την αξία του εννοείται εντός και εκτός συνόρων), όπως πχ η Wall Street Journal (εντάξει, τα εντός τώρα, να μην πει κανείς ότι «κλέβουμε εκκλησίες»), που αναρωτιέται κανείς αν είχε στοιχηματίσει σε κανέναν μπούκερ υπέρ του, τόσο πολύ που τον προώθησε.

Όπως και να έχει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια δύσκολη επόμενη μέρη να διαχειριστεί στην ΝΔ. Μένει να φανεί πώς θα καταφέρει να «συνθέσει» (αγαπημένη λέξη του Β. Μεϊμαράκη) όλες τις σαφώς διακριτές πλέον πολιτικές τάσεις της ΝΔ από την ακροδεξιά μέχρι την κεντροδεξιά, πώς θα ισορροπήσει στις ξεκάθαρες διαφωνίες και αντιθέσεις που αυτές εξέφρασαν και πώς θα αποτρέψει τις φυγόκεντρες τάσεις που εκδηλώθηκαν. Το αν θα τα καταφέρει να παραμείνει πρόεδρος της ΝΔ και όχι ενός τμήματός της, θα κριθεί τόσο από τον ίδιο όσο και από το τι κρίνει η τάξη που υπηρετεί ως καλύτερο για το συμφέρον της.

Βέβαιο είναι ότι η εκλογή Μητσοτάκη έδωσε άδοξο τέλος στον λαϊκό μύθο της Καραμανλοκρατίας (του Κώστα, όχι του Κωνσταντίνου) στην ΝΔ, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι έβαλε και οριστική τελεία.

Βέβαιο επίσης είναι ότι η εκλογή Μητσοτάκη έθεσε υπαρξιακά ερωτήματα στην ελάσσονα κεντρώα αντιπολίτευση.

Τα στελέχη του Ποταμιού, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον Σταύρο Θεοδωράκη, αφού δεν κατάφεραν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους τις πρώτες στιγμές, προσπαθούν έκτοτε να «μαζευτούν» συνειδητοποιώντας ότι πιθανώς η πολιτική τους ύπαρξη δεν έχει πλέον κανένα νόημα και ο ρόλος τους έλαβε τέλος.  Παρά τις δηλώσεις ότι «μένει ν’ αποδειχθούν όσα λέει ο κ. Μητσοτάκης», στελέχη του Ποταμιού, «στρώνουν» ήδη με εγκώμια το δρόμο για «μετακύλισή τους» προς τα δεξιότερα.

Στο ΠΑΣΟΚ η κατάσταση πήρε «μελοδραματικά» χαρακτηριστικά καθώς η Φώφη Γεννηματά  «ζήτησε την απολογία» Γρηγοράκου ο οποίος είπε το αναμενόμενο: κάποια στελέχη θα πάνε στην ΝΔ του Μητσοτάκη. Μάλλιασε και η γλώσσα της κ. Φώφης από την Κυριακή το βράδυ να απαριθμεί τις χαώδεις διαφορές ανάμεσα στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίες, φυσικά, δεν εμπόδισαν την συγκυβέρνηση των προηγούμενων χρόνων.

Στην Ένωση Κεντρώων επικρατεί γενικώς μακαριότητα και αβροφροσύνη. Εντούτοις, είναι ν’ απορεί κανείς με το τι έχει να προσφέρει πλέον ο  κ. Λεβέντης ως «Δημοσιοϋπαλληλο-μάχος», τώρα που ανέλαβε τα ηνία της ΝΔ η νεότερο βελτιωμένη έκδοσή του.  Όσο για τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, δια της εγκολπώσεως των υπολοίπων, μπορεί να φέρει πιο κοντά το, διατυπωμένο προ των εκλογών του Ιανουαρίου ‘ 15, όραμά του για μια «ευρεία φιλο-ΕΕ παράταξη».

Είναι σκληρότερος αντίπαλος;

Τέλος, όλοι αναμένουν την «μάχη» Τσίπρα- Μητσοτάκη.  Πλήθος τα δημοσιογραφικά πονήματα εντός και εκτός συνόρων για το πόσο πιο ικανός αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα είναι ο Κυρ. Μητσοτάκης έναντι του Β. Μεϊμαράκη. Τόσο πολύ που ακόμη και η Αυγή σχεδόν ανοιχτά, στο τέλος,  «στήριξε», λένε οι γνωστές κακές γλώσσες, Μεϊμαράκη. Μάλλον δεν τον βοήθησε τον Μεϊμαράκη αυτό. Ή μήπως….

Όλα μένουν να φανούν. Τώρα που «τελειώνουν» (;) τα περί οικουμενικής με τον «λαϊκό Βαγγέλη», που έβλεπε την ΝΔ ως «μη ταξικό κόμμα» και αναγνώριζε τις «δυσκολίες που περνά ο τόπος»,  ο Τσίπρας δεν έχει άμεσα την απειλή να τον «καταπιεί» μια οικουμενική που την επόμενη μέρα θα τον άφηνε πολιτικά ανύπαρκτο και αχρείαστο. Αντίθετα έχει απέναντί του αυτόν στον οποίο θα προσωποποιήσει όλα τα κακά του δεξιού φιλελέ μνημονίου, ενώ  ο ίδιος θα κάνει «θυσίες» για όσο το δυνατόν λιγότερα βάσανα πλασάροντας το αριστερό μνημόνιο.

Το εύρος των ανταλλαγμάτων που ο Κυρ. Μητσοτάκης θα πρέπει να δώσει στους όψιμους υποστηρικτές του, (πχ κ.κ. Γεωργιάδη και Βορίδη) και ό,τι αυτό σημαίνει και στο επίπεδο αντιλήψεων περί καταστολής, αφήνει πιθανώς στον Α. Τσίπρα άλλο ένα πεδίο δόξης λαμπρό για να το παίξει μαχόμενος αριστερός.

Το κατά πόσο το «πάντα φιλο-ΕΕ» αλλά από διαφορετική «οπτική» δίπολο που στήνεται, θα «περπατήσει» μένει να φανεί. Μένει επίσης να φανεί αν θα εγκλωβίσει, εκ νέου, σε λογικές μονοδρόμων και έλλειψης εναλλακτικών. Το κατεστημένο των ΜΜΕ και οι δανειστές, πάντως, δίνουν την αίσθηση ότι πανηγυρίζουν όχι τόσο την εκλογή Μητσοτάκη αλλά τη συνολική εικόνα που διαμορφώνεται. Το αν θα δικαιωθούν ή αν τα πανηγύρια θα κρατήσουν καιρό, είναι προς απάντηση.