Η Οδησσός δεν ξεχνά την τραγωδία στο Σπίτι των Συνδικάτων

"Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε"

| 02/05/2017

Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγωδία στις 2 Μάη του 2014 στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού, όπου παίχτηκε η δεύτερη «φάση» του δράματος που ξεκίνησε με τα γεγονότα του «Μαϊντάν» τον Φλεβάρη του ίδιου χρόνου στο Κίεβο, επιβεβαιώνοντας τις χειρότερες προβλέψεις για το μέλλον του λαού της Ουκρανίας.

Σκηνικό τρόμου είχε στήσει σήμερα το καθεστώς του Κιέβου στην Οδησσό, τρία χρόνια μετά το φασιστικό έγκλημα στο Σπίτι των Συνδικάτων. Ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας είχαν κυριολεκτικά περικυκλώσει ασφυκτικά την πλατεία Κουλικόβο Πόλιε ακριβώς μπροστά από το κτίριο, ενώ, όλες οι οδικές προσβάσεις προς τα εκεί ήταν μπλοκαρισμένες, ενώ είχε διακοπεί και η συγκοινωνία, με στόχο να αποτραπούν με κάθε τρόπο συγκεντρώσεις μνήμης και καταδίκης της σφαγής.

Τίποτα από αυτά δεν κατάφερε να κρατήσει μακριά τον κόσμο. Πολλές εκατοντάδες άνθρωποι αψήφισαν τις απαγορεύσεις – μεταξύ άλλων και των μικροφωνικών εγκατάστασεων – και συγκεντρώθηκαν μπροστά στο κτίριο – μνημείο του «μαϊντανικού» εγκλήματος, φωνάζοντας το σύνθημα «Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε», «Οδησσός, πόλη – Ηρωας» και «Εξω από την Οδησσό μπαντερικοί δαίμονες» (σσ. από το όνομα του γνωστού Ουκρανού ναζί και συνεργάτη των Γερμανών κατά την φασιστική κατοχή της Σοβιετικής Ουκρανίας, Στεπάν Μπαντέρα)!

Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή που οι μητέρες των νεκρών άφησαν στον ουρανό μαύρα μπαλόνια, την ώρα που ακούγονταν τα ονόματα των παιδιών τους από τους συγκεντρωμένους.

Εκείνη την μέρα, η αιχμή του «δόρατος» του τμήματος της ουκρανικής αστικής τάξης που κυριάρχησε μέσω του «Μαϊντάν», δηλαδή οι φασιστικές – νεοναζιστικές συμμορίες, οι οποίες λίγο αργότερα θα έπαιρναν την μορφή συγκροτημένων ένοπλων ταγμάτων και θα ματοκυλούσαν το Ντονμπάς, εισβάλλουν στην Οδησσό μασκαρεμένες ως «φανατικοί οπαδοί» ποδοσφαιρικής ομάδας και κατευθύνονται προς το Σπίτι των Συνδικάτων το οποίο αποτελούσε την άτυπη «έδρα» των αντιφασιστικών κινημάτων, του κινήματος ενάντια στο «Μαϊντάν» και άλλων αριστερών και προοδευτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, αλλά και ανθρώπων που απλά διέβλεπαν τον άμεσο κίνδυνο για τον λαό.

οδησσος2

Στο διάβα τους, οι φασίστες, οι οποίοι από ένα σημείο και μετά δεν έβλεπαν κανέναν λόγο να κρύψουν ότι ήταν μέλη του ναζιστικού «Δεξιού Τομέα» και της λεγόμενης «Αυτοάμυνας του Μαϊντάν» – ουσιαστικά η «ομπρέλα» των μικρότερων φασιστικών ομάδων – έσπασαν κιόσκια οργανώσεων που μάζευαν υπογραφές υπέρ του να γίνει δημοψήφισμα για την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας και κατά του «Μαϊντάν» και κυνήγησαν τον κόσμο προς την πλατεία του Σπιτού των Συνδικάτων.

Αυτό που ακολούθησε έχει καταγραφεί και τεκμηριωθεί πλήρως από το οπτικό υλικό που έκανε τον γύρο του κόσμου: Οι φασίστες πυρπόλησαν το κτίριο και σκότωναν όποιος προσπαθούσε να γλιτώσει πηδώντας από τα παράθυρα. Ο επίσημος απολογισμός ήταν 48 νεκροί – ανάμεσά τους επτά γυναίκες και ένα παιδί – και 247 τραυματίες.

οδησσος5

Οι αρχές προχώρησαν σε «έρευνα» της τραγωδίας, η οποία τυπικά δεν έχει κλείσει. Ουσιαστικά, όμως, τα μέχρι τώρα «ευρήματά» της είναι ότι… οι άνθρωποι στο Σπίτι των Συνδικάτων κάηκαν μόνοι τους! Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι μισοί από τους συλληφθέντες για την τραγωδία ήταν μέλη του κινήματος του «αντι-Μαϊντάν», δηλαδή οι στόχοι των φασιστών!

Επιπλέον, η αστυνομία «δεν» βρήκε αποδείξεις εσκεμμένου εμπρησμού του Σπιτιού των Συνδικάτων, παρά και ενάντια σε ό,τι είδε όλος ο πλανήτης! Για την ιστορία να αναφέρουμε, ότι η εισαγγελία της Οδησσού αποκλείστηκε εξαρχής από την συμμετοχή στις «έρευνες» οι οποίες «διεξάγονται» κεντρικά, από την εισαγγελία του Κιέβου.

οδησσος1

Η Επιτροπή των Μητέρων της Οδησσού, των οποίων τα παιδιά δολοφονήθηκαν στις 2 Μάη του 2014 κατέθεσε αποδείξεις για τους εκτελεστές στα γραφεία του ΟΗΕ στην Γενεύη απαιτώντας διεθνή έρευνα της τραγωδίας.

οδησσος3

οδησσος3

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.