Το κακό που μπήκε και δεν φεύγει...

Η Χρυσή Αυγή παγιώνει την παρουσία της στην πολιτική σκηνή

| 24/09/2015

Η Χ.Α κερδίζει

Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη επιβεβαίωσαν ένα πράγμα: Η Χρυσή Αυγή εδώ και τρία χρόνια βγαίνει πάντα νικήτρια. Παραφράζοντας τον Γκάρι Λίνεκερ, “οι εκλογές είναι απλή διαδικασία, στην οποία μετέχουν πολλά κόμματα και στο τέλος κερδίζουν οι νεοναζί”. Ναι, το έκτρωμα της Χ.Α έχει παγιώσει την (επίσημη) παρουσία του στην πολιτική σκηνή. Το ποσοστό τους δεν αυξήθηκε θεαματικά, ούτε και πρόσθεσε νέους ψηφοφόρους. Το πρόβλημα όμως, είναι ότι υπάρχει και αποτελεί “πολιτική” επιλογή. Σοβαρή, και αυτό δεν αφορά μόνο στους πολίτες, αλλά και τους παράγοντες του δημόσιου βίου: Πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, εκπροσώπους του κλήρου. Αυτή η επιλογή ήταν -σχεδόν- αόρατη πριν κάποια χρόνια. Το ότι έγινε ορατή την τελευταία τετραετία μόνο τυχαίο δεν είναι.

Αναπόσπαστο κομμάτι

Ας δούμε πρώτα γιατί οι νεοναζί έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της βιτρίνας του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Η αρχή του νήματος βρίσκεται στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί, το 2009, το μόρφωμα του Μιχαλολιάκου αναπτύσσει δράση. Προστατεύει και βοηθά τους νοικοκυραίους της περιοχής. Σχηματίζονται “επιτροπές κατοίκων” και το πεδίο δράσης των “παλικαριών” έχει στόχο τους αλλοδαπούς. Φυσικά, η απόφαση για πογκρόμ σε αυτή τη γειτονιά έχει την εξήγησή της. Οι μετανάστες που έρχονταν στη χώρα μας συνωθούνταν εκεί. Οι δυσκολίες αναπόφευκτες και ο ερχομός «των παιδιών με τα μαύρα» φυσικό (;) επακόλουθο. Η κρίση του καπιταλισμού είχε οργώσει και τη χώρα μας και φαινόταν ως στρατηγική επιλογή το να ανοίξει η πόρτα στους νεοναζί. Η δράση των ταγμάτων εφόδου ανεξέλεγκτη. Οι αστυνομικοί, αν δεν βοηθούσαν, σίγουρα δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Από κοντά και τα ΜΜΕ. Εντέχνως προετοιμάζουν το έδαφος για τη “σοβαρή” Χρυσή Αυγή. Έτσι, το 2010 κερδίζει έδρα στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων.

maxresdefault

Η κρίση βαθαίνει. Το 2011 η δράση στο κινηματικό πεδίο είναι έντονη. Την προηγούμενη χρονιά υπήρξε τραγική κορύφωση με τους νεκρούς της Marfin. Πορείες, διαμαρτυρίες, “αγανακτισμένοι”. Η πλατεία Συντάγματος γεμίζει κόσμο. Αναβρασμός. Έστω και χωρίς ουσιαστικό πρόταγμα και καθαρή στρατηγική, ο κόσμος θέλει να απαντήσει στην επιβολή των πολιτικών λιτότητας. Η ιδεολογική σύγχυση και η επικράτηση του αυθόρμητου, δίνουν χώρο και στους χρυσαυγίτες.

12030729_1916419438583417_1124325338_n

Στα τέλη εκείνης της χρονιάς σχηματίζεται κυβέρνηση ενότητας υπό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Σε αυτήν μετέχουν Νέα Δημοκρατία, Πα.Σο.Κ, ΛΑ.Ο.Σ. Το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν θα αντέξει την πίεση και στις 9 Φεβρουαρίου 2012 θα αποχωρήσει από το σχήμα.

Οι διαδηλώσεις και οι αντιδράσεις για το δεύτερο μνημόνιο φουντώνουν. Το αστικό σύστημα ανησυχεί και κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό του Καρατζαφέρη. Ο φόβος ότι δεν θα μπορέσει να χειραγωγήσει τον λαό και η επερχόμενη άνοδος της Αριστεράς οδηγούν στη μετατόπιση του σκηνικού ακόμη πιο… ακροδεξιά. Οι δημοσκοπήσεις βάζουν γερά στο παιχνίδι τους νεοναζί. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης “ανοίγει” το μεταναστευτικό και λίγο πριν φτιάξει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα, δηλώνει “Η Αμυγδαλέζα ανοίγει σε λίγες ώρες. Δεν διαπραγματεύομαι με κανέναν”.

Το γήπεδο είναι γνώριμο για τους φασίστες και αρχίζουν τη συγκέντρωση ψήφων. Τα ΜΜΕ τους προβάλουν περισσότερο και όταν ο Κασιδιάρης χειροδικεί εναντίον της Λιάνα Κανέλλη, τότε η είσοδος στη Βουλή είναι σίγουρη. Η θρασύδειλη, αλλά καλά σχεδιασμένη κίνηση του Κασιδιάρη επιδρά αποφασιστικά στο εκλογικό σώμα. “Καλά της έκανε”, “Να αγιάσει το χέρι του”, “Μπράβο ρε Λιάκο”, είναι φράσεις που ακούστηκαν ή γράφτηκαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, στις εκλογές Μαΐου-Ιουνίου 2012, το κόμμα αποσπά σχεδόν 500 χιλιάδες ψήφους! Οι ισορροπίες και η αστική νομιμότητα αποκαθίσταται. Οι διαχειριστές της εξουσίας και εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου επιλέγουν τους νεοναζί για “ηρεμία, τάξη και ασφάλεια”. Έκτοτε, πορεύονται μαζί και ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο.

avgi_h_633_451

Υπήρχε ΠΑΝΤΑ

Το δεύτερο που πρέπει να αναλύσουμε (και πιο δύσκολο) είναι το γιατί αυτή η επιλογή υπήρχε ΠΑΝΤΑ και δεν εξαφανίστηκε. Η Χρυσή Αυγή ακόμη και στα χρόνια της αφάνειας ήταν παρούσα. Με το περιοδικό και την εφημερίδα της. Με δολοφονικές επιθέσεις όπως αυτή στον Δημήτρη Κουσουρή το 1998. Με το εθνικιστικό μίσος που εξέπεμπε σε κάθε επέτειο των Ιμίων. Φυσικά, με τη ναζιστική προπαγάνδα και κατήχηση που έκανε στα μέλη της και τη στρατιωτική εκπαίδευση που τους παρείχε. Με την προβολή της βίας ως μοναδικού μέσου επιβολής της αηδιαστικής ιδεολογίας της.

Το έδαφος όμως, δεν ήταν παρθένο. Τον είχαν προλειάνει τα μετεμφυλιακά χρόνια, η χούντα, ο “εθνάρχης” Καραμανλής που κυνήγησε όσο λίγοι την Αριστερά και με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ την αστικοποίησε για να μην υπάρξει ποτέ το ενδεχόμενο κομμουνιστικής Ελλάδας. Σε όλα αυτά προσθέστε τη βοήθεια της εκκλησίας (κηρύγματα μίσους), των σωμάτων καταστολής (πάντα τους κάλυπταν) και κυρίως τον ριζωμένο συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας. Αυτόν που τον “πότισε” το “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, η εκπαίδευση – με την ελεγχόμενη και επιλεκτική ύλη-, και η φτώχεια που μεγάλο μέρος του πληθυσμού το οδήγησε στη λογική της ανάθεσης, του ατομισμού, της προσωπικής ασφάλειας.

Σε αυτό το χωράφι όργωσαν εξουσία και φασίστες. Με τον έλεγχο της προπαγάνδας δαιμονοποίησαν καθετί αριστερό, ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό. Το “ιερό” δικαίωμα της ψήφου έγινε και το μοναδικό των πολιτών. Το μόνο που ήθελε η εκάστοτε ηγεσία ήταν ησυχία. Την απέκτησε και όποτε κάποιος-οι τη διατάρασσαν οι νοικοκυραίοι αντιδρούσαν.

Η κρίση του καπιταλισμού είναι η κορύφωση του δράματος και αυτή που ρίχνει τις μάσκες και αποκαλύπτει το φαιό πρόσωπο της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου. Είναι ο καταλύτης για την κατανόηση και δικαιολόγηση της Χ.Α. Είναι η Αποκάλυψη αυτού που υπήρχε.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία και παρά την αγάπη και την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, συνεχίζει να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάνοντας βιβλιοπαρουσιάσεις