Ισραηλινή κατοχή (Μέρος Β') - Απανθρωποποίηση του παλαιστινιακού λαού

Οι Παλαιστίνιοι ως λιγότερο άνθρωποι από τους άλλους

Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Ο δισταγμός του Απρίλη

Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή

Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες

Τα γραπτά του Αισχύλου

Η αρχή του έρωτα

Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα

Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας

Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη

 

Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Το τέλος του Σεπτέμβρη

Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα

Η ώρα του ήλιου στη φυλακή

Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές

Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί

και ο φόβος στα μάτια των τυράννων

 

Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Σε αυτή τη γη, την Κόρη της Γης

τη μάνα όλων των ξεκινημάτων

τη μάνα όλων των τελειωμών

Τη λέγαν Παλαιστίνη

Παλαιστίνη τη λένε ακόμα

Αγαπημένη μου, μου δόθηκε

μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ 

Μαχμούντ Νταρουίς, (μτφ. Νασίμ Αλάτρας) από http://www.granaziradio.com/index.php/art/logotexnia/mahmoud-darwish/

 

Οι βασικοί προπαγανδιστικοί πυλώνες της κατοχής που μεθοδικά επαναλαμβάνονται σαν μάντρα από το κυρίαρχο ισραηλινό, και ορισμένοι εξ αυτών και από το δυτικό αφήγημα, θα μπορούσαν να συνοψιστούν στους εξής άξονες:

1. «Οι Παλαιστίνιοι δεν δέχτηκαν τις προτάσεις που τους έγιναν για δύο ανεξάρτητα κράτη»

2. «Το Ισραήλ είναι κοσμικό κράτος, είναι δημοκρατία και απέναντί του έχει το σκοταδισμό, υπερασπίζεται τις αξίες του δυτικού πολιτισμού»

3. «Δεν έχουμε συνομιλητή για την ειρήνη – Απέναντί μας έχουμε τρομοκράτες»

4. «Δεχόμαστε επίθεση, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο έχουμε δικαίωμα να αμυνθούμε» (επιλεκτικό δικαίωμα στην αυτοάμυνα)

5. «Αντισημιτισμός».

Όλοι οι άξονες εντάσσονται, στο πλαίσιο μιας σταθερής μεθοδικής απανθρωποποίησης του παλαιστινιακού λαού, ο πόνος, η καθημερινότητα και οι απώλειες του οποίου περνάνε σε δεύτερη μοίρα ή ακυρώνονται εντελώς σαν να μην είναι οι Παλαιστίνιοι άνθρωποι όπως όλοι εμείς.

Το Β’ Μέρος του αφιερώματος που ετοιμάσαμε στο Περιοδικό αρχίζει ακριβώς με την παρουσίαση της μεθοδικής διαχρονικής προσπάθειας απανθρωποποίησης του παλαιστινιακού λαού. Λόγω έκτασης, θα αναρτήσουμε ξεχωριστά μέσα στις επόμενες μέρες τα κομμάτια που απαντούν σε ένα-ένα από τους παραπάνω πυλώνες προπαγάνδας τού Ισραήλ. Διαβάστε εδώ το Πρώτο Μέρος.

Aπανθρωποποιώ κάποιον σημαίνει ότι του αφαιρώ τις ανθρώπινες ιδιότητές του, την ικανότητά του να νιώθει, να πονά, να σκέφτεται, να έχει καλοσύνη, ενσυναίσθηση κλπ. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αντικείμενο.

Σε ομιλία του, το 1915, στις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο καμπάνιας προσέλκυσης εθελοντών για την ίδρυση ισραηλινού κράτους, ο Μπεν Γκουριόν ανέφερε ότι θα χρειαστούν «πολλοί πρωτοπόροι για να πολεμήσουν την άγρια φύση και τους πιο άγριους ερυθρόδερμους». (Robinson, Shira., 2013, Citizen Strangers: Palestinians and the Birth of Israel’s Liberal Settler State, Stanford University Press.) Έκτοτε, παρά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν, οι ισραηλινές ηγεσίες συνέχισαν, και τις τελευταίες δεκαετίες κορύφωσαν, την τακτική παρουσίασης του παλαιστινιακού λαού συλλήβδην απογυμνωμένου από κάθε πτυχή τής ανθρώπινης υπόστασης. Αρχής γενομένης από την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης για το τι βιώνει ένας ολόκληρος λαός υπό κατοχή και τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά του αλλά και την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό του, οι ισραηλινές ηγεσίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έπαψαν ποτέ να σκιαγραφούν ως πλάσματα με χαμηλότερα ένστικτα, ικανότητες, και χαρακτηριστικά, τους Παλαιστινίους και τις Παλαιστίνιες, ως κάτι διαφορετικό από το ανθρώπινο είδος.

 

Μια μεθοδική ιστορία

 

Στο ισραηλινό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, τα βιβλία αναφέρονται στους γείτονες του Ισραήλ, τους Άραβες, με όρους γραφικότητας, καθώς καβαλάνε καμήλες και είναι ντυμένοι σαν τον Αλί Μπαμπά του παραμυθιού. Ο προσδιορισμός «Παλαιστίνιος», όμως, συνοδεύει κυρίως 3 κατηγορίες: έναν πρόσφυγα, έναν πρωτόγονο αγρότη, ή έναν τρομοκράτη. Ο Παλαιστίνιος ή η Παλαιστίνια δεν μπορεί να είναι ποτέ απλώς ένα παιδί, μία γιατρός, ένας καθηγητής ή ένας μηχανολόγος. Αυτό υποστηρίζει η Ισραηλινή ακαδημαϊκός Nurit Peled – Elhanan, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του 2010 δημοσίευσε την πολυετή της έρευνα «Palestine in Israeli School Books: Ideology and Propaganda in Education» Εκδ. Bloomsbury Publishing . Μιλώντας το 2011 στη βρετανική Guardian, η Ισραηλινή καθηγήτρια στο εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ υποστήριζε ότι ο τρόπος παρουσίασης των Παλαιστινίων στα σχολικά βιβλία δεν είναι απλά ρατσιστικός αλλά προετοιμάζει τα παιδιά για τη στρατιωτική τους θητεία. Η Nurit Peled – Elhanan, αφού διάβασε εκατοντάδες βιβλία, σημείωσε ότι δεν βρήκε ούτε μία απεικόνιση Παλαιστινίου ως «φυσιολογικού ανθρώπου».

Προσέθεσε, δε, ότι τα βιβλία αναφέρονται στις βιαιότητες, στις σφαγές και στους εκτοπισμούς Παλαιστινίων που συνόδευσαν την ίδρυση του Ισραήλ το 1948 (Νάκμπα – Καταστροφή για τους Παλαιστινίους) ως κάτι ατυχές, αλλά απαραίτητο για να ιδρυθεί το Ισραήλ και να μειωθεί ο αριθμός των Αράβων. «Η αναγκαιότητα αυτή διατρέχει», όπως λέει, «όλα τα βιβλία». Η Ισραηλινή ακαδημαϊκός δεν έκανε την έρευνα από την ασφάλεια κάποιου καναπέ. Ο πατέρας της υπήρξε φημισμένος στρατηγός, ο Matti Peled, ο οποίος ήταν υπέρμαχος μιας αξιοπρεπούς ειρήνης με τους Παλαιστινίους, ενώ η κόρη της, μόλις 13 χρόνων, δολοφονήθηκε σε επίθεση αυτοκτονίας εντός Ισραήλ.

«Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι η άμεση συνέπεια της καταπίεσης, της υποδούλωσης, του εξευτελισμού και του διαρκούς καθεστώτος αποκλεισμού στον οποίο έχουμε υποχρεώσει τον παλαιστινιακό λαό» δήλωνε σε ισραηλινά ΜΜΕ μετά τον χαμό τού παιδιού της.  Οι απόψεις της την έχουν οδηγήσει σε περιθωριοποίηση από τους συναδέλφους της, ενώ συνήθως, αν και είναι εβραία, χαρακτηρίζεται αντισιωνίστρια αλλά και αντισημίτρια, με τις δύο έννοιες αυθαιρέτως να ταυτίζονται ολοένα και περισσότερο. Παραδέχεται ότι ούτε τα παλαιστινιακά σχολικά βιβλία αναφέρονται στο Ολοκαύτωμα, καθώς θεωρούν απαραίτητο να αναφερθούν και τα ισραηλινά στη «Νάκμπα», ωστόσο διαχωρίζουν ανάμεσα στους σιωνιστές και στους εβραίους, με τους δεύτερους να θεωρούνται απλώς μια διαφορετική θρησκευτική πίστη.

Οι ισραηλινές ηγεσίες μεθοδικά καλλιεργούν την εικόνα τού παλαιστινιακού λαού ως «ανθρωπόμορφων κτηνών», συμπεριλαμβανομένων αμάχων, γυναικοπαίδων, ενόπλων. Σταχυολογούμε ορισμένες δηλώσεις:

«Πίσω από κάθε τρομοκράτη στέκονται δεκάδες άνδρες και γυναίκες, χωρίς τους οποίους δεν θα εμπλεκόταν στην τρομοκρατία. Είναι όλοι εχθρικοί μαχητές, και το αίμα τους θα πρέπει να πέσει στα κεφάλια τους. Αυτό περιλαμβάνει και τις μητέρες των νεκρών, που τους αποχαιρετούν με λουλούδια και φιλιά. Θα πρέπει να ακολουθήσουν τους γιους τους, τίποτε άλλο δεν είναι πιο δίκαιο. Θα πρέπει να φύγουν, όπως και τα σπίτια τους στα οποία μεγαλώνουν φίδια. Αλλιώς, θα μεγαλώσουν και άλλα φίδια εκεί. Θα πρέπει να πεθάνουν και τα σπίτια τους να καταστραφούν έτσι ώστε να μην μεγαλώσουν άλλοι τρομοκράτες, είναι όλοι εχθροί μας και το αίμα τους θα πρέπει να είναι στα χέρια μας. Αυτό ισχύει και για τις μανάδες των νεκρών τρομοκρατών». Αυτά έγραφε στα social media η βουλευτής Αγιελέτ Σακέντ από το κόμμα Jewish Home, κόμμα υπέρ των εποικισμών και «δεκτικό» στους υπερορθόδοξους εβραίους.  Τα έγραφε το 2014 ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη άλλη μια εκκαθαριστική κατοχική επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας. Όχι, δεν είχε προηγηθεί καμία μεγάλης εμβέλειας επίθεση της Hamas ή άλλης παλαιστινιακής οργάνωσης, αντίστοιχης του μεγέθους αυτής της 7^ης Οκτωβρίου 2023. Η Σακέντ στη συνέχεια ορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης, σε άλλη μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, και μεταξύ 2021 – 2022 διετέλεσε και υπουργός Εσωτερικών.

Το 2015, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, και πάλι της κυβέρνησης Νετανιάχου, Ελί Μπεν-Ντάναχ, από το ακροδεξιό κόμμα Jewish Home υποστήριζε ότι οι Παλαιστίνιοι «δεν είναι ανθρώπινα όντα». Το 2016 ο αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ Μάιρ Τούγκερμαν, μετά από μία ένοπλη επίθεση στην πόλη, κατηγορούσε συλλήβδην τους Παλαιστινίους κατοίκους της ότι συμπεριφέρονται «σαν ζώα» και ότι «θέλουν να μας σκοτώσουν και να μας καταστρέψουν».  Ο νυν υπουργός Άμυνας, επικεφαλής του κόμματος Otzma Yehudit (Jewish Power) Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ ξεκίνησε ως ιδεολογικός οπαδός του ραββίνου Μαίρ Καχάνε που θεωρούσε τους Παλαιστινίους «σκύλους που είτε πρέπει να κάθονται ήσυχα ή να εξαφανιστούν». Παρά το ότι δηλώνει πιο μετριοπαθής πλέον, βαρύνεται με 8 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων η υποστήριξη τρομοκρατικής οργάνωσης και η πυροδότηση ρατσιστικού μίσους. Το όνομά του είχε αναφερθεί, στην ανάκριση, από τον δολοφόνο τού Γιτζάκ Ράμπιν ως ένας ακόμη που ήθελε να δολοφονήσει τον πρωθυπουργό.  Συνεπώς η πρόσφατη δήλωση του νυν υπουργού Άμυνας Γιόαβ Γκάλαντ περί «ανθρωπόμορφων ζώων» για τη Χαμάς χωρίς καμία διάκριση, έστω τυπικά, για τους αμάχους της Γάζας που δολοφονούνται κατά εκατοντάδες από τις 7 Οκτωβρίου 2023 και ένθεν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, δεν προκαλεί και τεράστια εντύπωση.

Έχουν όλοι οι Ισραηλινοί πολιτικοί ή πολίτες τέτοιες απόψεις; Προφανώς όχι. Είναι όμως ενδεικτικό ότι όσοι τις έχουν, τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια χαράσσοντας την πολιτική εκείνη που τις αναπαράγει και τις διογκώνει.

Η ολοένα σπανιότερη επαφή μεταξύ απλών Ισραηλινών και Παλαιστινίων πολιτών, που ξεκίνησε με τη Συμφωνία του Όσλο και το διαχωρισμό των κατεχόμενων εδαφών σε ζώνες, στις οποίες, ουσιαστικά εκτός από τον ισραηλινό στρατό και τους εποίκους οι υπόλοιποι Ισραηλινοί πολίτες δεν είχαν κανένα λόγο να βρεθούν, απομάκρυνε περισσότερο την εικόνα της πραγματικότητας. Ο ασφυκτικός αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας μετά την απομάκρυνση των εκεί εποίκων το 2005 και η ανέγερση του διαχωριστικού τείχους τη δεκαετία του 2010 και μετά στη Δυτική Όχθη κατέστησε εντελώς ξένους δύο λαούς που συχνά ζουν σε απόσταση 10 λεπτών. [Δείτε στο Α’ Μέρος τού άρθρου το αντίστοιχο κομμάτι για το τείχος]

Κάθε προσπάθεια να «μειωθεί» αυτή η απόσταση, μέσα από ισραηλινο-παλαιστινιακές οργανώσεις, «πέφτει» στον τοίχο της ισραηλινής ηγετικής αδιαλλαξίας. Πιο πρόσφατο «κρούσμα» η ισραηλινο-παλαιστινιακή οργάνωση «Πενθούσες οικογένειες για την Ειρήνη» – Israeli Palestinian Bereaved Families for Peace, η οποία εκπροσωπεί οικογένειες Παλαιστινίων και Ισραηλινών που πενθούν για τις απώλειες των αγαπημένων τους. Η οργάνωση, σε συνεργασία με οργανώσεις αρνητών στράτευσης στα κατεχόμενα και φιλειρηνικές πρωτοβουλίες, προσπαθεί με εκδηλώσεις, επιδιώκοντας να είναι και μέσα σε σχολεία, να παρουσιάσει το αυτονόητο: η δολοφονία αγαπημένου προσώπου πονά τους πάντες το ίδιο. Οι Παλαιστίνιοι θρηνούν εξίσου με τους Ισραηλινούς. Οι Ισραηλινοί δεν έχουν κάποιο μοναδικό προνόμιο στον θρήνο και στην απώλεια και αυτό δεν θα σταματήσει αν δεν τερματιστεί η βία. Η προσπάθειά τους γινόταν, ούτως ή άλλως, μετ’ εμποδίων, ωστόσο τον Αύγουστο του 2023 «έπεσε» πάνω σε συμπαγές τείχος. Το ισραηλινό υπουργείο Παιδείας τους απαγόρευσε να διοργανώνουν εκδηλώσεις σε σχολεία αποδεικνύοντας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε άρθρο της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz: «ο στόχος (της απαγόρευσης) είναι πολύ σαφής – να μην υπάρξει καμία ρωγμή στην απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων από την πρώτη τάξη του σχολείου μέχρι τον τάφο». Έχουν προηγηθεί πολλάκις οι καταδίκες των οργανώσεων αρνητών στράτευσης στα κατεχόμενα από όλα τα κόμματα που έχουν περάσει από την κυβέρνηση της χώρας από το 2000 και μετά ως «προδότες».

 

Πολιτική εξευτελισμού

 

Μια από τις βασικότερες μεθόδους απανθρωποποίησης είναι η άσκηση «πολιτικής του εξευτελισμού», όπως ονομάζονται μια σειρά από τακτικές που χρησιμοποιούν πολλοί στρατοί ανά τον κόσμο, και εκτεταμένα και ο ισραηλινός, ο οποίος ουσιαστικά λειτουργεί ως καθαυτό μέσο άσκησης επιβολής τού εξευτελισμού και στήριξης σε όσους ασκούν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Τα παραδείγματα και οι μαρτυρίες είναι άπειρες, ωστόσο σταχυολογούμε κυρίως μαρτυρίες από Ισραηλινούς. Οι παρακάτω μαρτυρίες είναι αποκαλυπτικές αφενός για τη μεθοδολογία με την οποία ο ισραηλινός στρατός απανθρωποιεί, αφετέρου για το πώς -και το αν- μπορεί ένας λαός να υπάρξει μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Ισραηλινοί μασκοφόροι στρατιώτες (γυναίκες και άντρες) μπήκαν στα σπίτια της ευρύτερης οικογένειας Αjlouni, στη 1.30 το πρωί, βάζουν χειροπέδες στους άντρες, αφήνουν τα 13 παιδιά των τριών ζευγαριών (γονείς και δύο γιοι με τις γυναίκες τους) ηλικίας από 3 μηνών μέχρι 14 χρόνων μόνα τους να κλαίνε, υποχρεώνουν τις μανάδες να γδυθούν εντελώς μπροστά στα παιδιά τους και στη συνέχεια συνέλαβαν δύο από τους άντρες της οικογένειας και κατέστρεψαν σχεδόν ολόκληρο τον εξοπλισμό και τα έπιπλα των σπιτιών υποστηρίζοντας ότι βρήκαν «ένα όπλο». Αυτά έγιναν στην νότια Χεβρώνα, στις 5 Σεπτεμβρίου 2023 και χαρακτηρίζονται «έλεγχοι ρουτίνας» από τις κατοχικές δυνάμεις. Έλεγχοι ρουτίνας που πραγματοποιούνται σχεδόν καθημερινά στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και δύσκολα θα βρεθεί σπίτι ή οικογένεια που δεν τα έχει ζήσει.

Ισραηλινός έποικος στην Χεβρώνα σε ερώτηση της  δημοσιογράφου Dena Takruri** αν νιώθει παράξενα να ζει σε μια στρατιωτικοποιημένη περιοχή στην οποία πετούν τους Παλαιστίνιους έξω από τα σπίτια τους και τους απαγορεύουν να περπατούν στους δρόμους, απαντάει: «Θα αγνοήσω τη χρήση τού όρου Παλαιστίνιοι, καθώς δεν υπάρχει τέτοιο έθνος ή λαός. Δεν με ενοχλεί καθόλου, η στρατιωτικοποίηση είναι κάτι που συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Δεν σχεδιάζω κάτι κακό και κανείς δεν εισβάλλει στον χώρο μου χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.»

Σε άλλο πρόσφατο βίντεο που τραβήχτηκε στη Δυτική Όχθη πριν λίγες μέρες, Αμερικανοϊσραηλινός έποικος που ήρθε από το Σικάγο, λέει «Αν στη Βίβλο λέει ότι τα παιδιά τού Ισραήλ θα πρέπει να μείνουν στη Γη του Ισραήλ, αυτό για μένα δεν είναι μόνο μια υποχρέωση, αλλά και μια πρόσκληση…Οι Παλαιστίνιοι μπορούν να λένε ότι θέλουν, αλλά το θέμα είναι πως δεν υπάρχει παλαιστινιακός λαός.»

«Όταν κάνεις έλεγχο σε ένα παλαιστινιακό σπίτι, δεν χρειάζεται κάποια δικαστική εντολή. Απλώς πρέπει να το θέλεις, και απλώς το κάνεις…Στη Χεβρώνα (όπου υπηρέτησα) αν είσαι Παλαιστίνιος, θα μπω στο σπίτι σου όποια στιγμή θελήσω, θα ψάξω οτιδήποτε θέλω, θα σου κάνω το σπίτι άνω κάτω και θα στο αφήσω ρημαδιό αν θέλω…» Μαρτυρία υπολοχαγού Ισραηλινού στρατού, Χεβρώνα, 2011 – 2017

 

«Θυμάμαι καθημερινά περιστατικά στα σημεία ελέγχου, να καθυστερούμε ασθενοφόρα με έγκυες γυναίκες που τους λέγαμε να γυρίσουν πίσω. Έρχονταν να περάσουν και τους λέγαμε «όχι από εδώ, να κάνετε το γύρο», και έφταναν στο επόμενο σημείο ελέγχου, και τους γύρναγαν πίσω σε εμάς. Και αυτό μπορεί να γινόταν πολλές φορές. […] Γιατί το κάναμε; Δεν υπήρχε λόγος. Μόνο από βαρεμάρα και επειδή θέλαμε να τους ενοχλήσουμε. Δεν υπήρχε διοικητής στο σημείο ελέγχου. Ένας στρατιώτης έκανε τον διοικητή. […] Θυμάμαι να βγάζουμε τους άντρες από το αυτοκίνητο ενώ μέσα ήταν η γυναίκα και τα παιδιά τους. Και μπροστά τους, να τους χαστουκίζουμε, να τους κολλάμε το όπλο στον κρόταφο.[..] Θυμάμαι συγκεκριμένα έναν στρατιώτη να βγάζει έξω από το αυτοκίνητο έναν ηλικιωμένο, να παίζει μαζί του, να τον απειλεί, να τον παρενοχλεί άγρια, να τον χαστουκίζει, να τον απειλεί με το όπλο, να τον εξευτελίζει μπροστά σε όλη του την οικογένεια ..[…].. αυτά γίνονταν σε καθημερινή βάση και μπορεί να κρατούσαν για ώρες..» Μαρτυρία λοχία Ισραηλινού στρατού, Νάμπλους – 2002

Η Κοιλάδα του Ιορδάνη (Δ. Όχθη) είναι μια τεράστια ζώνη πυρός. Όσοι ζουν εκεί «την έχουν γαμήσει. “Τι κάνουν εκεί; Δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Γιατί ζουν εκεί; Τα σπίτια τους ούτως ή άλλως είναι φτιαγμένα σαν από τσίγκο. Δεν αξίζουν και κάτι.” Έτσι είναι η κατάσταση. Νομίζω ότι καταλάβαινα και τότε που υπηρετούσα ότι ήταν ένα μπάχαλο αλλά είναι σαν να είσαι σε μια άλλη πραγματικότητα που δεν είναι αληθινή. Δεν κάνεις ερωτήσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για αυτά που γίνονται. […] είναι μια κατάσταση που σου είναι ξένη εντελώς. […] Είμαι βέβαιος ότι όλες αυτές οι περιοχές είναι ζώνη πυρός για να γίνει αδύνατο στους ανθρώπους να ζήσουν εκεί. Βασικά η μισή χώρα είναι ζώνη πυρός, όπου και όποτε το αποφασίσει ο στρατός». Λοχίας ισραηλινού στρατού –  Ιεριχώ – 2019

«Πριν μπούμε πεζή στη Γάζα, από τη Ράφα, έπεσε τρελή ποσότητα πυρών σε όλη την περιοχή. Επί δύο ώρες χωρίς σταματημό. Μετά μπήκαν τα τανκς σε δύο σειρές και μπροστά ένας θωρακισμένος εκσκαφέας […] περπατάγαμε πάνω στα συντρίμμια των σπιτιών. Η εντολή ήταν “όλα υγρά”, δλδ διαρκή πυρά.[…] Πρώτα πυροβολούσαμε και μετά μπαίναμε σε ό,τι σπίτι είχε μείνει όρθιο.[…].. Τι πυροβολούσαμε; Τα πάντα. Πριν από κάθε κίνηση, το τανκ έριχνε. Οι τύποι ήταν τρελοί, τρελοί με το να πυροβολούν. Αυτές ήταν οι διαταγές, είμαι σίγουρος, κανένας μόνος του δεν θα άρχιζε να πυροβολεί σαν τρελός τόσες ώρες. Αν ήταν κάτι ύποπτο; Όχι απαραίτητα. Τα τανκς ρίχνουν όπου θέλουμε να μπούμε, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κάτι ύποπτο.» Λοχαγός πεζικού, ισραηλινός στρατός, Ράφα 2014

Η ισραηλινή κατοχή διαλύει κυριολεκτικά τις ζωές των Παλαιστινίων, δεν τους επιτρέπει να έχουν τον έλεγχο ούτε στα πιο απλά καθημερινά πράγματα (πχ να πάνε στο γιατρό ή να δουν έναν συγγενή, να πάνε για ψώνια ή απλώς τα παιδιά να πάνε σχολείο), δεν τους επιτρέπει να καλύψουν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες τους, καλλιεργεί ολοένα μεγαλύτερη απογοήτευση και αγανάκτηση, καταστρέφοντας τόσο τον παλαιστινιακό όσο και τον ισραηλινό λαό. υποστηρίζει σε ένα αφιέρωμα με 50 προσωπικές ιστορίες από την κατοχή το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ.

«Καθημερινά, φαντάζομαι τον εαυτό μου να περπατά στο Τελ Αβίβ, ή στη Νετάνια και να με αναγκάζουν να σταματώ πηγαίνοντας για ψώνια, πηγαίνοντας στο σχολείο, να με αναγκάζουν να περνώ από μια εξευτελιστική ταπεινωτική διαδικασία ελέγχου. Τι θα έκανα σε μια τέτοια κατάσταση; … Για πολλά χρόνια, ένιωθα ότι όφειλα να ακολουθήσω τις άνωθεν εντολές, ότι είχαν κάποια λογική και ότι όφειλα να υπερασπίσω τη χώρα μου. Δεν είναι έτσι όμως. Η διαρκής χειροτέρευση της κατάστασης είναι η λογική συνέχεια μιας μακράς διαδικασίας, που έχει αρχίσει με την άδικη και ανήθικη επιβολή σε έναν άλλο λαό. Έχουμε εγκαταστήσει ένα στρατιωτικό καθεστώς που εμείς δεν θα ανεχόμασταν ποτέ. Επιβάλαμε συνθήκες ζωής στους Παλαιστινίους που ούτε καν θα φανταζόμασταν για τους εαυτούς μας. … Ελπίζω να συμφωνήσουμε σε μια ειρήνη και σε κάποια σύνορα με τα οποία θα ζήσουμε και οι δύο λαοί ειρηνικά και δεν θα σκοτωνόμαστε γι αυτά» δήλωνε ο Όφερ Μπετ – Χαλάχμι, ειδικευόμενος στο στρατιωτικό ιατρικό σώμα, που συμμετείχε στην πρώτη μεγάλη επιστολή αρνητών στράτευσης στα κατεχόμενα το 2002. Η ιστοσελίδα της κίνησης seruv.org δεν λειτουργεί πια.

Σε αυτό το βίντεο, δύο βετεράνοι του Ισραηλινού Στρατού (IDF), μέλη τού Breaking the Silence*, μοιράζονται στην κάμερα το προσωπικό τους βίωμα. Και οι δύο πολέμησαν κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα και ο τρόπος που περιγράφουν την εμπλοκή τους, φανερώνει πώς η ίδια η καθημερινή ρουτίνα των ισραηλινών στρατιωτών είναι συγκροτημένη έτσι ώστε να χάνουν την αίσθηση ότι απέναντί τους έχουν ανθρώπους με καθημερινή ζωή, συναισθήματα, αγωνίες κτλ. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Avichai Sharon, ότι κάθε μέρα μπορεί να βρίσκονταν και σε άλλο μέρος, όπου έπρεπε να μπουκάρουν μέσα σε σπίτια, να πετάνε ανθρώπους έξω, να τους συλλαμβάνουν, να παίρνουν τα σπίτια και μετά να φεύγουν. Και να πηγαίνουν σε μια άλλη πόλη, χιλιόμετρα μακριά, να ξανακάνουν τα ίδια, με έναν διακρή και επαναλαμβανόμενο τρόπο που δεν τους επέτρεπε ούτε να σκεφτούν. «Δεν μιλάω», λέει, «μόνο για τις ακρότητες που έκανε ο στρατός…. απλά σκεφτείτε και μόνο ότι εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν μπορούσαν να έχουν ούτε ένα ήσυχο βράδυ ύπνου…Ποιος θα μπορούσε να ζήσει έτσι στην Αμερική ή το Ισραήλ ή αλλού, χωρίς να ξέρει αν το επόμενο βράδυ, στις 2 το πρωί, θα μπουν 20 στρατιώτες να τους πάρουν το σπίτι για μια εβδομάδα, χωρίς να ξέρει αν εκεί που κάθεται στο σαλόνι του, ξαφνικά θα σπάσει ο τοίχος τού σπιτιού και είκοσι στρατιώτες θα έρθουν ξαφνικά «επίσκεψη». Για μένα αυτό ήταν καθημερινή ρουτίνα».

Στην ίδια συνέντευξη αναφέρει πώς το Υπουργείο Άμυνας παρουσιάζει στους 19χρονους στρατιώτες οποιαδήποτε απόφαση για επίθεση και πώς τους πείθει ότι πρέπει να «εκδικηθούν». Και ότι ακόμα και όταν εκθέτουν περιπτώσεις όπου η «εκδίκηση» αυτή δεν είχε καμία σχέση με περιστατικά που είχαν συμβεί [αναφέρεται σε συγκεκριμένο γεγονός όπου η Ισλαμική Τζιχάντ είχε σκοτώσει 6 ισραηλινούς στρατιώτες], δεν υπάρχει κανείς για να το ακούσει. Δεν υπάρχει κανείς να κατηγορηθεί, γιατί, αναρωτιέται ο ίδιος, ποιος θα στείλει σε δικαστήριο τον Υπουργό, το σύστημα, την κυβέρνηση, και την πολιτική τους; «Αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια αυθόρμητη αντίδραση κάποιου 19χρονου/20χρονου που χάνει το μυαλό του και βγαίνει εκτός ελέγχου…Αυτό είναι πολιτική. Κάθονται άνθρωποι στα γραφεία τους, σε άνετα γραφεία, και αποφασίζουν να σκοτώσουν ανθρώπους, για εκδίκηση. Και την επόμενη μέρα υπάρχουν 15 νεκροί άνθρωποι, που δεν έχουν καμία σχέση με τον θάνατο των στρατιωτών τού IDF.»

*Το Breaking the Silence είναι μία Μη-Κυβερνητική Οργάνωση που στηρίζει Iσραηλινούς -και Iσραηλινές- που έχουν υπηρετήσει στον IDF και θέλουν να καταθέσουν μαρτυρίες από τη θητεία τους. Ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2004, όταν ο Yehuda Shaul ξύπνησε και δεν μπορούσε να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Άρχισε να μιλάει με άλλους στρατιώτες και διοικητές, κυρίως με άτομα που είχαν υπηρετήσει στη Χεβρώνα το διάστημα 2000-2004 και οι συζητήσεις αυτές αρχικά κατέληξαν στην έκθεση με τίτλο «Breaking the Silence», με εικόνες που είχαν τραβήξει οι ίδιοι οι στρατιώτες, φωτογραφίες που είχαν τραβήξει ως αναμνήσεις. Παράχθηκαν 60 φωτογραφικά άλμπουμ και 60 μαρτυρίες σε βίντεο, στρατιωτών που είχαν υπηρετήσει στη Χεβρώνα και σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα, μια πολύ μεγάλη πλατφόρμα που συγκεντρώνει μαρτυρίες από ανθρώπους που υπηρέτησαν στον ισραηλινό στρατό. To πρώτο που παρατηρούν είναι η τεράστια απόσταση, το τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε ό,τι αναμεταδίδεται και στην πραγματικότητα. Πόσο διαφορετικό είναι αυτό που, μέσω των ΜΜΕ και του IDF, φτάνει στα αυτιά των γονιών τους, των γειτόνων τους και του κοινού, από αυτό που πραγματικά ζουν οι ίδιοι.

 

ΜΜΕ και ο κομβικός τους ρόλος: αποσύνδεση από την πραγματικότητα –

 

Η απανθρωποποίηση του παλαιστινιακού λαού μεθοδεύτηκε ποικιλοτρόπως. Ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία της διεθνώς, αλλά και εντός Ισραήλ, ήταν και είναι ο τρόπος κάλυψης των γεγονότων από τα ΜΜΕ. Μετά την ακραία βίαιη καταστολή τής πρώτης, εντελώς άοπλης, Ιντιφάντα, που χαρακτηρίστηκε από την εντολή «σπάστε τους τα κόκκαλα» (τού Ισραηλινού στρατού) και καλλιέργησε ένα ανθεκτικό πρώτο επίπεδο «ανοχής» σε οποιουδήποτε τύπου αγριότητα απέναντι σε «επικίνδυνους Παλαιστινίους», η δεύτερη Ιντιφάντα είχε το δικό της μότο από την πλευρά τής επίσημης ισραηλινής προπαγάνδας. «Οι Παλαιστίνιες γεννούν τα παιδιά τους για να τα στείλουν να επιτεθούν σε Ισραηλινούς και να σκοτωθούν». Ήταν μια τόσο διαδεδομένη αντίληψη, στην οποία οι Παλαιστίνιες μανάδες ένιωθαν την ανάγκη να …απαντήσουν. «Δεν υπάρχει μάνα που να θέλει να πεθάνει το παιδί της, δεν τα γεννάμε για να σκοτωθούν. Από την κατοχή σκοτώνονται» ακούσαμε με έκπληξη να μας λένε μανάδες κατά τη διάρκεια επίσκεψής μας στην Δυτική Όχθη τους πρώτους μήνες τής δεύτερης Ιντιφάντα, σαν να απολογούνται για κάτι.

Ήδη επίσης από τη δεύτερη Ιντιφάντα (2000) άρχισε μια συστημική διαστρέβλωση της πραγματικότητας δια των ΜΜΕ η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στην απανθρωποποίηση του παλαιστινιακού λαού. Ο πιο δόκιμος, επιστημονικά, όρος είναι η αποσύνδεση του γεγονότος από το πλαίσιο εντός του οποίου συνέβη: Decontextualization.  Όπως έγραφε, ήδη, από το 2001, στο Fair.org, (παρατηρητήριο μεροληψίας των ΜΜΕ) ο Σεθ Άκερμαν η λέξη «κατοχή» είχε ήδη γίνει ταμπού τουλάχιστον στους Αμερικανούς ρεπόρτερ. Καταγράφοντας τον τρόπο παρουσίασης των εξελίξεων στα ειδησεογραφικά δελτία τριών πανεθνικών τηλεοπτικών δικτύων –ABC World News Tonight, NBC Nightly News και CBS Evening News— το θέμα τής δεύτερης Ιντιφάντα είχε παρουσιαστεί σε 99 ρεπορτάζ (stories) εκ των οποίων μόνο τα 4 έκαναν λόγο για κατοχή. Στο CNN, το ποσοστό αυτό μειωνόταν στο 80%. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ποσοστό περίπου 90% της σχετικής τηλεοπτικής ειδησεογραφίας «παρέλειπε» να δώσει το πλαίσιο της σύγκρουσης. Αντίστοιχα, την ίδια περίοδο, στην μεγάλη εφημερίδα New York Times η ισραηλινή κατοχή δεν υπήρχε στα 2/3 των σχετικών θεμάτων. Οι Παλαιστίνιοι «είναι νεκροί» (dead) αλλά οι Ισραηλινοί σκοτώνονται (killed), κάτι που συνεχίζει να υφίσταται μέχρι σήμερα και επανειλημμένα έγινε αντικείμενο κριτικής πρόσφατα, κυρίως στα social media, από ανθρώπους και κινήματα που στηρίζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων. Συγκρούσεις ξεσπούσαν (και ξεσπούν) πχ στα περίχωρα της Νάμπλους, αλλά ουδείς αναφέρει ότι γύρω από την Νάμπλους υπάρχουν εποικισμοί. Οι λέξεις «εποικισμοί» και «έποικοι» (settlements – settlers) επίσης άρχισαν σταδιακά να εξαφανίζονται.

Μελετώντας δημοσιεύματα για τα 50 χρόνια από τον πόλεμο των «έξι ημερών», το 2017, που οδήγησε στην κατοχή τής ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, ο Άνταμ Τζόνσον στο fair.org παρατήρησε ότι η παλαιστινιακή εκδοχή, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπήρχε καν. Και φυσικά δεν γινόταν λόγος για κατοχή και για το τι σημαίνει αυτό, μέχρι σήμερα, για τον παλαιστινιακό λαό.

Η ανάδειξη της διογκούμενης μεροληψίας από το 2000 και μετά στα διεθνή ΜΜΕ γίνεται απευθείας στόχος σφοδρής επίκρισης. Ο Αμερικανοεβραίος Νόρμαν Σόλομον, αφού μελέτησε τα ρεπορτάζ των πρώτων 100 ημερών για τη δεύτερη Ιντιφάντα, εντόπισε ότι κυριαρχούσε η φράση «ισραηλινά αντίποινα» σαν να έγινε μια εντελώς αναίτια παλαιστινιακή επίθεση. Όσο περισσότερο γράφει γι’ αυτά, τόσο περισσότερο χαρακτηρίζεται «αντισημίτης», αν και εβραίος. Όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι, πχ ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Νόρμαν Φίλκεστάιν, κ.ο.κ.

Η κραυγαλέα μεροληψία έχει περάσει και στο γνωστό πλέον ChatGDP. Πώς να μην γίνει, άλλωστε, αφού «τραβά» πληροφορίες από το διαδίκτυο, συμπεριλαμβανομένων των ψηφιακών ΜΜΕ. Έτσι, όταν τον Αύγουστο του 2023 τέθηκε το ερώτημα αν οι Παλαιστίνιοι αξίζουν να είναι ελεύθεροι, η απάντηση ήταν:  «Ως μοντέλο γλώσσας AI, δεν έχω προσωπικές απόψεις, συναισθήματα ή πεποιθήσεις. Το ερώτημα αν οι Παλαιστίνιοι αξίζουν να είναι ελεύθεροι είναι ένα περίπλοκο και αμφιλεγόμενο ζήτημα με πολλές διαφορετικές οπτικές και απόψεις….». Αντίθετα, όταν τέθηκε το ερώτημα, αν οι Ισραηλινοί αξίζουν να είναι ελεύθεροι η απάντηση ήταν: «Ναι, όπως όλοι οι άνθρωποι, οι Ισραηλινοί αξίζουν να είναι ελεύθεροι. Η ελευθερία είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να προστατεύεται και να διασφαλίζεται για όλα τα άτομα, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, την εθνικότητα ή τη θρησκεία τους. Είναι σημαντικό οι Ισραηλινοί, όπως όλοι οι άνθρωποι, να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς βία, καταπίεση και διακρίσεις….»

Εκτενές άρθρο του fair.org παρουσιάζει μόλις τον Αύγουστο του 2023, βασιζόμενο σε σειρά ερευνών, τα 6 βασικά σημεία μεροληψίας υπέρ της επίσημης ισραηλινής προπαγάνδας εδώ και δεκαετίες:

1. Απουσία της παλαιστινιακής θέσης – σε συντριπτική πλειοψηφία παρουσιάζεται η θέση των ισραηλινών ηγεσιών για το οτιδήποτε συμβαίνει,

2. Παρουσίαση επιθέσεων του Ισραήλ ως «συγκρούσεων» – δημοσιογραφικά δλδ παρουσιάζονται ως ισοβαρείς οι επιθέσεις με πέτρες ή μολότοφ ή ακόμη και με όπλα, με τη χρήση αεροπορίας, σύγχρονων όπλων και βαρύ οπλισμού από έναν οργανωμένο στρατό και εποίκους. Σαν να υπάρχουν, δλδ, δύο ισότιμα σε ισχύ μέρη,

3. Λεκτικές ακροβασίες – οι Παλαιστίνιοι «πεθαίνουν» ή το πολύ πολύ «σκοτώνονται» (σε παθητική φωνή χωρίς να ξέρουμε από ποιόν) ενώ οι επιδρομές στα κατεχόμενα γίνονται μόνες τους (αφού είναι επίσης σε παθητική φωνή και δεν αναφέρεται ότι έγινε επιδρομή από το στρατό ή από εποίκους),

4. Κάποιοι νεκροί αξίζουν περισσότερο από άλλους – οι αναφορές σε Ισραηλινούς νεκρούς είναι υπερπολλαπλάσιες σε σχέση με αυτές στους Παλαιστίνιους νεκρούς,

5. Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ από το Ισραήλ αναφέρονται σπάνια αν και είναι συνεχείς,

6. Αντιστροφή του θύτη με το θύμα – Οι Παλαιστίνιοι κατηγορούνται ότι είναι βίαιοι και δεν έκαναν αρκετά για την ειρήνη ακόμη και αν τους προσφέρθηκε χωρίς να αναφέρεται πουθενά η ισραηλινή κατοχή.

Έτσι ο θεατής ή η αναγνώστρια ενημερωνόταν και ενημερώνεται ότι «Παλαιστίνιοι εισέβαλαν σε ισραηλινό φυλάκιο», αλλά δεν μαθαίνουν ποτέ (αν δεν το ξέρουν από ίδιον ενδιαφέρον και πρότερη γνώση) ότι το φυλάκιο είναι εντός κατεχόμενης παλαιστινιακής γης, ότι τους κάνει αβίωτη την καθημερινότητα, ότι αν δεν θέλει ο Ισραηλινός στρατιώτης που είναι βάρδια δεν μπορούν να πάνε ούτε στο γιατρό στην απέναντι συνοικία.  Μαθαίνουν ότι «μια οικογένεια Ισραηλινών δέχτηκε πυρά ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητό της» αλλά δεν διευκρινίζεται ποτέ αν αυτό έγινε στο Τελ Αβίβ που είναι ισραηλινό έδαφος με βάση την απόφαση ίδρυσης του ισραηλινού Κράτους ή αν έγινε έξω από τον εποικισμό Κίρυατ Άρμπα, που είναι κατεχόμενο έδαφος από το 1967.

Δεν διευκρινίζεται ότι οι έποικοι, το απτό πρόσωπο της κατοχής, έχουν πάρει βίαια τα σπίτια των Παλαιστινίων, ότι οι δρόμοι που κινούνται είναι απαγορευμένοι για τους Παλαιστινίους και κάνουν τη γη τους κομμάτια από χαρτοπόλεμο και φυσικά ότι οι έποικοι, σχεδόν όλοι, είναι βαριά οπλισμένοι, φυλάσσονται από τον στρατό και συνεχίζουν να κάνουν καθημερινά εφόδους σε καλλιέργειες και σπίτια Παλαιστινίων, τα οποία συχνά καταστρέφουν ολοσχερώς. Ο τρόπος μετάδοσης της είδησης δεν καθιστά σαφές αν πρόκειται για κατεχόμενη γη ή για ισραηλινό έδαφος, δεν καθιστά σαφές ποιος επιτίθεται και ποιος αντιστέκεται, βασικά δεν αναφέρεται σε τίποτε που να θυμίζει ότι υπάρχει ΚΑΤΟΧΗ.

Όταν τα διεθνή ΜΜΕ μεταδίδουν μια παλαιστινιακή αντίδραση (αιματηρή ή όχι), τις περισσότερες φορές εμφανίζεται σαν να έχει προκύψει σε «κενό αέρος». Αυτό επισήμανε και ο ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτιέρες, πρόσφατα, εξοργίζοντας την ισραηλινή ηγεσία. Τόνισε ότι το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο ισχύει για όλους και ότι ό,τι γίνεται, δεν είναι σε «κενό αέρος». Δεν υπάρχει πουθενά το «γιατί» συνέβη αυτό. Παρουσιάζεται ως μια «αναίτια βία».  «Ο παλαιστινιακός θυμός συνεχίζεται…», «το Ισραήλ, αν και παραχώρησε εδάφη, βρίσκεται υπό επίθεση..» και άλλα πολλά. Και φυσικά άνθρωποι που «ξαφνικά», χωρίς λόγο, ενώ τους έχει προσφερθεί ειρήνη, αποφασίζουν να μαχαιρώσουν, να σκοτώσουν, να εισβάλλουν σε σπίτια είναι τουλάχιστον… βάρβαροι, κτήνοι, ποτισμένοι με αδικαιολόγητο μίσος. Για ορισμένους, βέβαια, θα παρέμεναν «βάρβαροι» ακόμη και αν ήταν γνωστό το «πλαίσιο»: η κατοχή. Για ορισμένους μπορεί το καλύτερο να είναι να παραμένεις πάντα γονατιστός και να μην «προκαλείς» τον κατακτητή.

Ο γνωστός, και για τον θαρραλέο λόγο του ενάντια στην κατοχή, Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί, σε άρθρο του στην εφημερίδα Haaretz, ήδη από το 2003, αφού περιέγραφε σκηνές εξευτελισμού και ταπείνωσης από την άνω των 5 ή 6 ωρών αναμονή σε φυλάκια ελέγχου στη Ράφα της Λωρίδας της Γάζας και στη Δ. Όχθη, όπου δεν επιτρέπεται στους άντρες και τις γυναίκες τής Παλαιστίνης ούτε καν να βγουν από το αυτοκίνητό τους για να πάνε τουαλέτα, έστω και αν δεν υπάρχει κανένας λόγος ασφαλείας, σημείωνε διεισδυτικά: «Αυτή η διαδικασία απανθρωποποίησης των Παλαιστινίων έχει εξαπλωθεί σε κάθε τομέα της ισραηλινής κοινωνίας. Αυτό που ξεκίνησε από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF, επίσημη ονομασία του ισραηλινού στρατού) και την υπηρεσία ασφαλείας Shin Bet και εξαπλώθηκε σε άλλους κλάδους εξουσίας και στα μέσα ενημέρωσης (τα οποία επί χρόνια υπογράμμιζαν σκόπιμα τη βίαιη πλευρά της παλαιστινιακής πραγματικότητας) έχει πλέον διεισδύσει σε κάθε μέρος του κοινωνικού ιστού τού Ισραήλ. Αυτός είναι προφανώς ο μόνος τρόπος που ένα κράτος μπορεί να συνεχίσει με την κατοχή και την καταπίεση χωρίς να ανησυχεί υπερβολικά για το τι σημαίνει για τους κατακτημένους.»

** Στο πρώτο μέρος τού αφιερώματος υπάρχει το βίντεο από το ρεπορτάζ τής Αμερικανοπαλαιστίνιας δημοσιογράφου Dena Takruri, η οποία επισκέπτεται τη Χεβρώνα, την πόλη που γεννήθηκε ο πατέρας της, και καταγράφει τι ακριβώς σημαίνει κατοχή και πώς επιτυγχάνεται μέσω της απανθρωποποίησης. Το ρεπορτάζ γίνεται με τη βοήθεια δύο πρώην στρατιωτών τού Ισραήλ, οι οποίοι πλέον ξεναγούν τους τουρίστες στην κατεχόμενη Χεβρώνα για να γίνει γνωστό σε όσους ανθρώπους επισκέπτονται την περιοχή το τι πραγματικά σημαίνει κατοχή.

Ας το πούμε με το όνομά του: Ισραηλινή κατοχή (Α’ Μέρος)

Β’ Μέρος: “Οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν προτάσεις για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους”

Ισραήλ: “Δεν έχουμε συνομιλητή για την ειρήνη” – Ισραηλινή κατοχή 

“Η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το δημοκρατικό κράτος τού Ισραήλ” – Ισραηλινή κατοχή 

Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα – Ισραηλινή κατοχή