Κάλεσμα για Δικαιοσύνη, όχι για Πόλεμο!

Ιαχές πολέμου άρχισαν να ακούγονται από τις πρώτες ώρες μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στο Παρίσι. Σιγά-σιγά άρχισαν αρκετοί να μιλούν για αυτό που με κάποιο τρόπο όλοι έχουμε από καιρό στη σκέψη μας: για τον “ολοκληρωτικό πόλεμο”. Διατυπώθηκε και επισήμως από τα χείλη της γαλλικής κυβέρνησης. Και σήμερα το πρωί το νέο ήταν οι βομβαρδισμοί της γαλλικής αεροπορίας στη Συρία. Είκοσι βόμβες έχουν ήδη πέσει από τον αέρα στη Ράκα και σε “επιλεγμένους στόχους”. Σαν έτοιμοι από καιρό, χωρίς να περάσουν καν οι πρώτες μέρες της αναταραχής στην Ευρώπη. Ο Ολάνντ και ο Ομπάμα συνεργάζονται κι εμείς ερχόμαστε αντιμέτωποι εκ νέου με το σύγχρονο πολεμικό Δόγμα, το Δόγμα του Σοκ. Τα αεροπλάνα σηκώθηκαν από την Ιορδανία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το αεροπλανοφόρο Σαρλ ντε Γκωλ οδεύει ήδη προς τον Περσικό Κόλπο με 40 αεροπλάνα και πολύ στρατό. Θα είναι εκεί την Τετάρτη. Ο Ολάνντ δηλώνει ότι η Γαλλία θα είναι ανελέητη με τους βάρβαρους. Μας θυμίζει κάτι αυτό;;;

(video από την βραδινή αεροεπιδρομή)

Είχαμε μεταφράσει για να δημοσιεύσουμε σήμερα ένα άρθρο της Phyllis Bennis από το αμερικανικό The Nation, όπου η αρθρογράφος, μέλος του Ινστιτούτου Πολιτικών Σπουδών της Αμερικής, περιγράφει το γιατί ο πόλεμος δεν σκοτώνει την τρομοκρατία, αλλά αντιθέτως την εκτρέφει, προσπαθώντας να “προλάβει” τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων πολιτών για τη στήριξή τους στον ολοκληρωτικό πόλεμο των ηγετών τους. Και το επιχείρημά της δεν είναι άλλο από την ίδια εμπειρία των Aμερικανών.

[hr]

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ

Η Γαλλία θρηνεί σε κατάσταση σοκ. Ακόμα δεν ξέρουμε τον αριθμό των νεκρών και των τραυματιών. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά ακόμα που δεν ξέρουμε –συμπεριλαμβανομένου και του ποιος έχει την ευθύνη. Η ανάληψη της ευθύνης από τον ISIS δεν μας λέει τίποτα ουσιαστικό για το ποιοι σχεδίασαν ή εκτέλεσαν τις επιθέσεις· οι οπορτουνιστικοί ισχυρισμοί είναι παλιά ιστορία. Η έλλειψη πληροφόρησης, ωστόσο, δεν έχει αποτρέψει τις υποθέσεις για το ποιοι είναι «προφανώς» υπεύθυνοι και τι θα έπρεπε να πάθουν. Το κάλεσμα ηχεί ήδη από άκρη σε άκρη στη Γαλλία –«αυτή τη φορά θα έχουμε ολοκληρωτικό πόλεμο»

Γνωρίζουμε πολύ καλά, όμως, τι συμβαίνει όταν οι ιαχές πολέμου και εκδίκησης πνίγουν όλες τις υπόλοιπες φωνές· τις έχουμε ξανακούσει.

Λίγες ημέρες μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτέμβρη, εμείς και κάποιοι συνεργάτες μας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών (IPS) εκφράσαμε μια δημόσια δήλωση την οποία συνυπέγραφαν οι Χάρι Μπελαφόντε, Ντάνι Γκλόβερ, Γκλόρια Στάινεμ, Ρόζα Παρκς και πολλοί άλλοι. Η δήλωση κατόπτριζε τον βαθύτατο φόβο που μοιραζόμασταν όλοι, ότι όσο φρικιαστικές και αν ήταν οι επιθέσεις της 11^ης Σεπτέμβρη, αυτό που πραγματικά απειλούσε τον κόσμο ήταν η δήλωση της απάντησης του Τζορτζ Μπους. Ήταν η στιγμή που ανακοίνωσε ότι η απάντηση σε αυτό το τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας θα ήταν ο πόλεμος –ότι θα οδηγούσε τον κόσμο σε πόλεμο «ενάντια στην τρομοκρατία».

[br]

Οι πόλεμοι εκδίκησης δεν θα έχουν αποτέλεσμα για την Γαλλία, όπως δεν είχαν ούτε για τις Η.Π.Α

Ξέρουμε πώς παίχτηκε το παιχνίδι. Δεν τους βγήκε και πολύ καλά. Και ήδη ακούμε επίσημους εκπροσώπους της Γαλλίας, σχολιαστές και αναλυτές να καλούν στην ίδια γραμμή. Το «Αυτή τη φορά θα έχουμε ολοκληρωτικό πόλεμο» είναι η γαλλική εκδοχή του «ή είστε μαζί μας, ή είστε με τους τρομοκράτες» του Μπους.

Όμως οι πόλεμοι εκδίκησης δεν θα έχουν αποτέλεσμα για την Γαλλία, όπως δεν είχαν για τις Η.Π.Α.

Η δημόσια δήλωση που δημοσιεύσαμε τότε, το 2001, ήταν κάλεσμα για «Δικαιοσύνη, όχι Εκδίκηση». Ξεκινούσε ως εξής:

Οι καρδιές και οι προσευχές μας συμπάσχουν με τα θύματα και τις οικογένειές τους, που έχουν υποφέρει τόσο από τις αχαρακτήριστες πράξεις βίας που συντελέστηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.

Μοιραζόμαστε το σοκ, την οργή και τη θλίψη τόσων ανθρώπων στις Η.Π.Α. και σε ολόκληρο τον κόσμο και ζητάμε μία ανταπάντηση η οποία θα είναι άμεση, δίκαιη και αποτελεσματική. Προβλέπουμε ότι μία στρατιωτική απάντηση δεν θα σταματήσει την τρομοκρατία. Αντιθέτως, θα πυροδοτήσει έναν κύκλο κλιμακούμενης βίας και θα προκαλέσει απώλεια αθώων ζωών και καινούργιες τρομοκρατικές πράξεις. Ως πολίτες αυτού του μεγάλου έθνους υποστηρίζουμε τις προσπάθειες που γίνονται για να βρεθούν όσοι κρύβονται πίσω από αυτές τις πράξεις τρόμου. Ο τρόπος για να σταματήσει η βία είναι να τους φέρουμε ενώπιον της Δικαιοσύνης –και όχι μια στρατιωτική επιδρομή.

Σημειώνουμε ότι, παρά το γεγονός ότι οι τρομοκρατικές πράξεις της 11^ης Σεπτεμβρίου στόχευσαν τις Η.Π.Α., ανάμεσα στα θύματα βρίσκονται και πολίτες από πάνω από 50 έθνη. Το σφαγείο της τρομοκρατίας δεν γνωρίζει σύνορα. Η μόνη μας ελπίδα για να αποτρέψουμε τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις τρόμου είναι το να δράσουμε αποφασιστικά και συλλογικά, ως μέρος μιας κοινότητας εθνών μέσα στο πλαίσιο των διεθνών νόμων, ώστε να ξεριζώσουμε την τρομοκρατία και να παλέψουμε για δικαιοσύνη μέσα και έξω από τη χώρα μας.

Βεβαιώνουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα έθνος νόμων που βασίζονται στις θεμελιώδεις αμερικανικές αξίες της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του σεβασμού στη ζωή. Οι νόμοι που προστατεύουν τα πολιτικά μας δικαιώματα και τις ελευθερίες μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μέρος του προσδιορισμού μας ως έθνους. Δεν πρέπει να διαρρηχθούν. Η περιστολή τους απλώς στέφει νικητές όσους πραγματοποιούν αυτές τις εκδικητικές πράξεις.

But those laws, the laws rooted in “democracy, justice, human rights and respect for life” were, of course, abridged. Worse than abridged, they were crushed—by torture at Bagram and Abu Ghraib and Guantánamo Bay, and by airstrikes and drone attacks that killed scores of Afghan, Iraqi, Pakistani, Yemeni, Somali, or other civilians for every alleged bad guy they took aim at. The laws were sidelined by racial profiling and round-ups of Muslims and Arabs and Arab-Americans, violated by NSA spying on a scale so massive as to be virtually unfathomable, ignored by craven members of Congress content to allow presidents unlimited funds to wage unilateral wars.

Αυτοί οι νόμοι, όμως, καταστρατηγήθηκαν –οι νόμοι που έχουν τις ρίζες τους στη «δημοκρατία, δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σεβασμό στη ζωή». Ακόμα χειρότερα, αυτοί οι νόμοι δεν καταστρατηγήθηκαν απλώς, αλλά συνθλίφτηκαν –μέσα στους βασανισμούς του Μπαγκράμ και του Άμπου Γκράιμπ και στο Γκουαντάναμο, μέσα στις αεροπορικές επιδρομές και στις επιθέσεις με drones που σκότωσαν χιλιάδες Αφγανούς, Ιρακινούς, Πακιστανούς, Υεμένιους, Σομαλούς ή άλλους πολίτες στο όνομα της εξόντωσης των υποτιθέμενων «κακών». Οι νόμοι παραμερίστηκαν από το φυλετικό profiling Μουσουλμάνων και Αράβων και Αράβων-Αμερικανών, παραβιάστηκαν από το NSA που κατασκόπευε σε μαζική κλίμακα, τέτοιας έκτασης που δεν μπορούσε να παραμείνει κρυφή, αγνοήθηκαν από τα θρασύδειλα μέλη του Κονγκρέσου που ευχαρίστως ενέκριναν της δυνατότητα απεριόριστης χρηματοδότησης στους προέδρους που προχωρούσαν σε μονόπλευρους πολέμους.

Η Τρομοκρατία επιβιώνει στους πολέμους – οι άνθρωποι όχι.

Υπήρχε και άλλη πιθανή απάντηση, αυτή που εμφανίστηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde λίγες ώρες μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτέμβρη. “Nous sommes tous Américains,” έγραφε το πρωτοσέλιδο. Είμαστε όλοι Αμερικανοί τώρα. Ήταν ένα συναίσθημα που ερχόταν μέσα από τις αγρυπνίες με τα αναμμένα κεριά, μέσα από χειρόγραφα, μέσα από την ανθρώπινη αλληλεγγύη των ανθρώπων που ξεχύνονταν στους δρόμους από την Τεχεράνη μέχρι το Τόκυο. Και ξοδεύτηκε στους πολέμους που ακολούθησαν –τους πολέμους για τους οποίους ο Μπους έλεγε ψέματα στον κόσμο και τους Αμερικανούς ότι η επιλογή ήταν είτε να πολεμήσουν, είτε να «τους αφήσουν να τη γλιτώσουν». Και από τη στιγμή που κανείς δεν ήθελε να «τους» αφήσουν να γλιτώσουν έχοντας διαπράξει ένα τέτοιο ειδεχθές έγκλημα, μια μεγάλη πλειονότητα Αμερικανών υποστήριξε τον πόλεμο. Στην αρχή. Αργότερα, όμως, και όσο αναπτύσσονταν τα δυναμικά αντιπολεμικά κινήματα, περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν και να καταλαβαίνουν το κόστος –σε ανθρώπους, στην οικονομία, στο περιβάλλον, στο δίκαιο, στη διπλωματία, και ακόμα περαιτέρω-  των πολέμων αυτών και την αποτυχία τους να πετύχουν τον παραμικρό στόχο από αυτούς που μας διαβεβαίωναν ότι θα πετύχαιναν.

Επειδή τώρα όλοι γνωρίζουν ότι οι καταστροφικοί πόλεμοι που σκότωσαν τόσες εκατοντάδες πολιτών δεν πέτυχαν να εξαλείψουν την τρομοκρατία. Η τρομοκρατία επιβιώνει στους πολέμους –οι άνθρωποι όχι. Είδαμε την απόδειξη και πάλι χθες βράδυ στο Παρίσι, το είδαμε την προηγούμενη ημέρα στη Βηρυττό. Ακούγαμε συνθήματα νίκης από τους αμερικανούς πολέμαρχους. Η στρατηγική Ομπάμα λειτουργούσε, έλεγαν. Το ISIS είχε στριμωχτεί πίσω από το Σιντζάρ από τους Κούρδους μαχητές και μαχήτριες. Μια αμερικανική αεροπορική επιδρομή δολοφόνησε τον Mohammed Emwasi, γνωστό ως “jihadi John” από τα βίντεο του ISIS. Και όμως, ο πόλεμος –μια καινούργια εκδοχή αυτού του «παγκόσμιου πολέμου απέναντι στην τρομοκρατία» -εκτυλίσσεται ακόμα, και είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι αποτελεσματικός. Επειδή δεν μπορείς να βομβαρδίσεις την τρομοκρατία –μπορείς μόνο να βομβαρδίσεις ανθρώπους. Μπορείς να βομβαρδίσεις πόλεις. Κάποιες φορές μπορεί να σκοτώσεις έναν τρομοκράτη –αυτό δεν τελειώνει την τρομοκρατία, όμως· απλώς την ενθαρρύνει.

Δεν χρειαζόταν να γίνει έτσι. Μία-δυο μέρες μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτέμβρη, εμείς εκεί στο IPS λάβαμε ένα μήνυμα από έναν συνεργάτη μας, τον μεγάλο ακτιβιστή για το δικαίωμα του νερού στη Βολιβία, Όσκαρ Ολιβέρα. «Ακόμα πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» , έγραφε. «Είμαστε μαζί σας». Η παγκόσμια αλληλεγγύη στους Αμερικανούς ήταν πραγματική. Όχι πια, όχι πλέον από τότε που η κυβέρνησή μας έσυρε τον κόσμο σε πόλεμο.

Δεν χρειάζεται να γίνει έτσι με το Παρίσι. Δεν είναι αργά. «Στεκόμαστε δίπλα στο Παρίσι» είναι η κραυγή μας σήμερα –όπως αυτό το “Nous sommes tous Américains” ήταν η κραυγή των γάλλων συντρόφων πριν από 15 χρόνια. Ίσως εκείνοι μπορέσουν να την δικαιώσουν.