Καλή η Ευρωλίγκα αλλά σαν το ΝΒΑ δεν έχει...
Αφιέρωμα Playoffs, μια ανάσα πριν τους ημιτελικούς...

Τα φετινά playoffs του ΝΒΑ είναι από τα πιο μυστήρια, θεαματικά και ενδιαφέροντα των τελευταίων χρόνων. Στο τέλος της ημέρας, λίγες ώρες πριν την έναρξη της προτελευταίας φάσης, πριν τους τελικούς, η φετινή postseason αφήνει τη γεύση της αντίφασης. Ματς που κρίθηκαν στο νήμα, σειρές που κρίθηκαν στο σουτ, ξεγραμμένες ομάδες να ανακάμπτουν, αουτσάιντερ να γίνονται φαβορί αλλά στο τέλος, στους τελικούς της Ανατολής και της Δύσης να βρίσκονται το #1 και το #2 της κανονικής περιόδου. Ένας αδιανόητος χαμός στις δύο φάσεις που πέρασαν για να καταλήξουμε εν τέλει με τις τέσσερις κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της κανονικής περιόδου.
[hr]
Τελικοί Ανατολής: Atlanta Hawks (1) – Cleveland Cavaliers (2)
[hr]
Oι Hawks από το Γενάρη και μετά έπαιξαν καταπληκτικό μπάσκετ και ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα της Ανατολής. Ελάχιστοι όμως τους πίστεψαν και τους πιστεύουν για να πάνε όλο το δρόμο μέχρι το τέλος. Οι αμφιβολίες ενισχύθηκαν στην postseason, όπου ήδη οι Hawks έχουν γράψει 12 παιχνίδια και 4 ήττες. Και αν αυτές από τους Wizards ήταν σχεδόν φυσιολογικές, οι δύο ήττες από τους Nets είναι για να απορείς. Οι Hawks, του καλύτερου προπονητή της χρονιάς Mike Budenholzer, είναι μια πραγματική ομάδα, μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Μια μηχανή που αν τις επιτρέψεις να δουλέψει στο φουλ, μπορεί να σε παρασύρει. Αν όμως της πειράξεις τα εξαρτήματα, τότε είτε θα πηγαίνει στο ρελαντί, είτε στη χειρότερη, θα μπουκώνει. Οι Hawks δίνουν μέχρι στιγμής αυτές τις δύο εικόνες. Τα «εξαρτήματα» τους δεν δουλεύουν σωστά. Όσο συμπαγές σύνολο και να είναι, αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα όταν κάποιος από τους 4 λοχαγούς (Teague, Korver, Millsap, Horford) δεν τραβάει. Έχουν καταφέρει να φτάσουν στον μίνιμουμ στόχο που έχει μια ομάδα που καταλαμβάνει το νο.1 στην Περιφέρεια της, με διάφορα ενδιαφέροντα «μπαλώματα» στο σχέδιο.
Ο Carroll κάνει φανταστική postseason, ο Schröder καλύπτει τα κενά διαστήματα του μέτριου Teague και ο αρχηγός Horford έκανε, όταν χρειάστηκε, την καλύτερη σειρά της ζωής του με τους Wizards. Απέναντι στους Cavs δεν είναι το φαβορί. Αν όμως η «μηχανή» επανέλθει στα υψηλά επίπεδα απόδοσης, το πράγμα αλλάζει. Ο Κorver μπορεί να βρεί πολλά σουτ απ’ έξω, ο Teague δεν μπορεί να αποσυντονιστεί επιθετικά από τον Irving στο βαθμό που το έπαθε από τον Wall, o Ηorford θα παίξει με λιγότερο ζόρικους ψηλούς από αυτούς που κατάπιε στη σειρά με τους Wizards και ο Millsap μπορεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι πρακτικά δεν υπάρχει παίχτης να ματσάρει πάνω του και να κάνει όργια είτε παίζοντας στο ποστ με κοντύτερο αντίπαλο, είτε απ’ έξω αν έχει πάνω του τον Thompson. Όλα αυτά όμως, ίσως να μην αρκούν, αν ο Carroll δεν παίξει την άμυνα της ζωής του πάνω στον Lebron.
Οι Cavs πέρασαν πολλά ζόρια φέτος, αλλά στο κλείσιμο της κανονικής περιόδου και στα playoffs είναι πειστικότατοι, ακόμα και χωρίς την συνεισφορά του Love. Η σειρά με τους Bulls ήταν τεστ χαρακτήρα για τους υπόλοιπους πλην Λεμπρόν. Παίρνουν αρκετά υψηλό βαθμό, κυρίως για τη δουλειά και την αφοσίωση στο αμυντικό κομμάτι που είναι και άλλωστε το ζητούμενο. Το έχει καταλάβει άλλωστε και ο κόουτς Blatt, όσο κυνικό και αν ακούγεται. Αν η άμυνα είναι εκεί, όλα θα πάνε καλά. Για την επίθεση, αφήνεσαι στα σίγουρα χέρια του καλύτερου μπασκετμπολίστα του πλανήτη και των άξιων συμπαραστατών του στους κοντούς. Είναι δεδομένο ότι πλέον ο Lebron νιώθει πολύ πιο άνετα γνωρίζοντας ότι στην απέναντι πλευρά δεν τον περιμένουν οι Spurs και ο Popovich. Είναι όμως επίσης δεδομένο, ότι στους Τελικούς Ανατολής θα βρεί απέναντι του στον πάγκο των Hawks ένα από τα παιδιά του, που σίγουρα θα δοκιμάσει όλες τις προσαρμογές του Popovich πάνω στο Lebron που είδαμε στους τελικούς των δύο τελευταίων ετών. Ορόσημο της σειράς τα πρώτα δύο ματς στην Αtlanta. Αν οι Cavs σπάσουν από την αρχή την έδρα (αν και πιθανά στο πρώτο ματς θα κατέβουν χωρίς τον Irving), τα πάντα είναι στα χέρια τους. Το Cleveland συνεχίζει να ζει το παραμύθι που ξεκίνησε από το καλοκαίρι με την επιστροφή του «Βασιλιά» και είναι οκτώ βήματα πριν το τέλος. Δεν θα είναι εκπληξη.
[hr]
Τελικοί Δύσης: Golden State Warriors (1) – Houston Rockets (2)
[hr]
Ο Curry και οι Warriors ίσως συνάντησαν το μεγάλο τους μπελά μια φάση πριν. Στη μεγάλη συζήτηση για το αν θα τα καταφέρουν φέτος να φτάσουν στους τελικούς, τρείς ομάδες έβαζα φραγμό. Οι Spurs, οι Clippers και οι Grizzlies. Οι Spurs έπεσαν ηρωικά από τους Clippers, οι Clippers αυτοκτόνησαν με το Houston και οι Grizzlies αν και ζόρισαν τους Warriors αρκετά στους ημιτελικούς, τελικά υπέκυψαν. Η λογική λέει ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον Curry και τον Thompson, πλέον. Θα φάνε πολύ κυνήγι από τα αμυντικά λαγωνικά Brewer και Ariza, αλλά θα χρειαστεί κάτι στα όρια της κατάρρευσης για να μην προχωρήσουν. Δεν έχουν βγάλει μάτια μέχρι στιγμής (με εξαίρεση τα όργια του Curry στο 3ο ματς με τους Pelicans και τα δύο τελευταία με τους Grizzlies), παίζουν σταθερά καλά και φαίνονται σίγουροι. Τους βοηθά πάρα πολύ ότι τα ματς με το Houston θα πάνε σε γρήγορο ρυθμό ακριβώς επειδή έτσι έχει μάθει την ομάδα του να παίζει ο McHale (και ο Harden βέβαια). Στα καυτά σημεία αυτού του ζευγαριού είναι η αναμέτρηση των δύο βασικών υποψηφίων για το MVP. O Curry το πήρε πανάξια (αλλά με καλύτερη ομάδα γύρω του), ο Harden το έχασε και δεν πολυγούσταρε για το γεγονός αυτό (άδικα).
Οι Rockets αφού πέρασαν το τσίρκο του Dallas (α, ρε Dirk), μπήκαν χαλαροί στη σειρά με τους Clippers (και με τον Harden με ίωση) και παραλίγο να φύγουν σκοτωμένοι με 4-0 πριν καταλάβουν τι έγινε. Γυρίσαν από το 3-1, βγάζοντας τόνους ενέργειας στην άμυνα και με τη βοήθεια του καλού θεούλη του μπάσκετ που για κάποιο λόγο μεταμόρφωσε τον ατζαμή Josh Smith σε υβρίδιο του Ray Allen στο 6ο ματς στην έδρα των Clippers. Βλέποντας το ψυχρά, στη σειρά με τους Warriors δεν είναι το φαβορί. Στη σεζόν, έχασαν και τα τέσσερα ματς με τους Warriors και μάλιστα χωρίς πολλά πολλά. Αυτά που πιθανώς να περιπλέξουν τα πράγματα είναι δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι η αστείρευτη αμυντική διάθεση που μπορεί να βγάλει το Houston, σε ομαδικό επίπεδο. Το δεύτερο είναι το championship pedigree (έτσι το λένε εκεί πέρα) που διαθέτει, έχοντας στο ρόστερ του τρείς τύπους που έχουν στο χεράκι τους δαχτυλίδι πρωταθλητή (Terry, Ariza, Brewer) και δύο που έχουν πάει μέχρι τελικούς ΝΒΑ (Howard, Harden), σε αντίθεση με τους Warriors που δεν έχουν κανέναν ,πλήν του παγκίτη Barbosa που έπαιξε τελικούς Δύσης με τους Suns το ’05 και το ‘06, ο οποίος να έχει τέτοιες παραστάσεις.
Όλος ο μπασκετικός πλανήτης περιμένει την αναμέτρηση του καλύτερου (φέτος) με τον καλύτερο (γενικώς). Το «Curry vs Lebron» είναι αυτό που πιθανά να έρχεται. Ίσως όμως και όχι.
Πάρτε και αυτό για να θυμηθείτε κάποια από όσα προηγήθηκαν: