Καλλιόπη Πασιά: «Πού πάει το λευκό όταν το χιόνι λιώνει;»

Η πρώτη επαφή με την ποίηση, είναι η γνωριμία του νέου δημιουργού με την αθωότητα που χάνεται στο πέρασμα του χρόνου (μας). Η διαδικασία επανασύνδεσης δεν μπορεί να περιγραφεί, σχηματοποιηθεί, μια και παίζει ρόλο μεσολαβητή η μούσα. Είναι το στάδιο διαμόρφωσης του ποιητή και εκεί οφείλει να συλλάβει την επιστροφή στον χρόνο. Τη στιγμή που θα το κάνει έχει το δικαίωμα της δημιουργίας. Της ανασύνθεσης του παλιού με καθαρά, κρυστάλλινα υλικά. Η ευκρίνεια των ποιητικών πραγμάτων θα λειτουργήσει ως καθρέφτης που θα αιχμαλωτίσει άπειρες ματιές. Η πρώτη ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Πασιά, «Πού πάει το λευκό όταν το χιόνι λιώνει;» (Libron Εκδοτική), στηρίζεται σε αυτά τα θεμέλια.

Η Πασιά ψάχνει στα όνειρα και συγκρατεί τις εικόνες τους. Εκεί εντοπίζει τις λέξεις που αιωρούνται και πριν ξοδευτούν μαζεύει τη σκόνη τους. Από κει και μετά αναλαμβάνει το παιδί που ξαναζεί μέσα της. Η ελευθερία, η ανεμελιά και η μοναδική έκφραση περνάνε στον λόγο της και μια ιδιαίτερη αλφαβήτα φτιάχνεται. Σαν εικόνα του Φελίνι. Από το «Α» ως το «Ω» δημιουργούνται 24 ποιήματα που δείχνουν την ανθεκτικότητα των λέξεων. Τη δύναμή τους να ορίζουν ξανά καταστάσεις, συναισθήματα, ζωές.

Τα ποιήματα της Πασιά σε αναγκάζουν να βυθιστείς στο μεδούλι των «νέων» λέξεων και να κρατηθείς από τις σαρκώδεις απολήξεις τους μέχρι να περάσεις στην επόμενη.

Στην αλφαβήτα της Πασιά θα βρεις αγάπη, απώλεια, τον λόγο, τον χρόνο, το χωρίς, το μαζί, το χθες και το αύριο. Στίχος ελεύθερος, ηλεκτρισμένος, ευαίσθητος, εμποτισμένος με τη γοητεία του δροσερού μυαλού. Η Πασιά επιβεβαιώνει πως η ποίηση είναι η ανάσα μας, ο κόσμος μας.