Κλεμάν Μερίκ, δεν ξεχνάμε - δεν συγχωρούμε
Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Γάλλου αντιφασίστα Κλεμάν Μερίκ από ομάδες νεοναζί στο Παρίσι, ο διαρκής αγώνας ενάντια στον εθνικισμό και σε κάθε ρατσισμό παραμένει η καλύτερη τελετή μνήμης.
Οι πορείες και οι εκδηλώσεις που οργανώνονται αυτές τις μέρες σε δεκάδες πόλεις της Γαλλίας αλλά και στη Γερμανία και την Ιταλία, στη μνήμη του 18χρονου Μερίκ, αντανακλούν την ανάγκη να αναδυθεί ένα κοινό ευρωπαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο με ταξικό χαρακτήρα που θα υπερβαίνει τα δήθεν «ξεχωριστά χαρακτηριστικά» του φασισμού κάθε χώρας. Οι φασίστες των γαλλικών οργανώσεων JNR και Troisième Voie δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους γραβατωμένους χρυσαυγίτες που μπαινοβγαίνουν στον Κορυδαλλό, από τον Νορβηγό Αντερς Μπρέιβικ, από τους Ιταλούς νεοφασίστες της Casa Pound, από τους βουλευτές του αντιπολιτευόμενου Γιόμπικ στην Ουγγαρία και από τους ένοπλους του Δεξιού Τομέα στην Ουκρανία.
Οι διοργανωτές του αντιφασιστικού διημέρου που θα πραγματοποιηθεί στο Παρίσι («Το αύριο που τραγουδά», 6-7 Ιουνίου) υπογραμμίζουν ότι οι αγώνες για το γκρέμισμα των εθνικών συνόρων και την απαξίωση κάθε διαχωρισμού με βάση τη φυλή, τη θρησκεία ή το φύλο «δεν γεννούν ήρωες ούτε απαιτούν μάρτυρες». Ο Κλεμάν Μερίκ όπως κι ο Παύλος Φύσσας δεν είναι ξεχωριστές περιπτώσεις, ούτε «άγιοι». Ανήκουν σε αυτούς που δεν δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, σε αυτούς που αντιπαλεύουν τη γενικευμένη απάθεια και συνειδητοποιούν ότι μόνο με συλλογικά οργανωμένους αγώνες (κι όχι με κυβερνητικές εντολές) μπορεί να ηττηθεί η φαιά πανούκλα. Άλλωστε τόσο η γαλλική όσο και η ελληνική εκδοχή του «θεσμικού αντιφασισμού» αποδείχτηκε μια κακόγουστη φάρσα που μόνο από ένα ακροατήριο κρετίνων (ως προς την πολιτική σκέψη) θα μπορούσε να χειροκροτηθεί.
Η διάλυση των δύο οργανώσεων που θεωρήθηκαν από τη γαλλική δικαιοσύνη υπεύθυνες για το θάνατο του Μερίκ δεν απέτρεψε το Εθνικό Μέτωπο από την κατάκτηση της πρώτης θέσης στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η δίωξη εναντίον του δολοφόνου νεοναζί Εστεμπάν Μορίγιο δεν σήμανε την κατάρρευση των ρατσιστικών ιδεών στη Γαλλία όπως ο εγκλεισμός του Ρουπακιά ή του Μιχαλολιάκου δεν γκρέμισε τον εθνικισμό στη χώρα μας. Διότι τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα (και ασφαλώς όχι μόνο σε αυτές τις δύο χώρες) τα εθνικιστικά παραληρήματα και το ρατσιστικό μίσος αποτελούν απλώς δυο χρήσιμα εργαλεία καλλιέργειας φόβου, επιβολής ελέγχου και τελικά άσκησης αυταρχισμού πάνω στις κοινωνίες. Με τον ίδιο τρόπο που εδώ συνεχίζονται τα πογκρόμ της αστυνομίας και της Frontex εναντίον των μεταναστών και η επ’ αόριστον κράτησή τους στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο Παρίσι η κυβέρνηση «εκκαθαρίζει» καταυλισμούς τσιγγάνων που καταγγέλλονται από τους υπουργούς ως «υγειονομική βόμβα» (http://www.efsyn.gr/?p=201783) και οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες σε απέλαση αλλοδαπούς μαθητές εν μέσω της σχολικής χρονιάς (http://www.efsyn.gr/?p=134716). Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να ζητήσει η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν από τον σοσιαλιστή πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ; Η μνήμη καθενός σαν τον Μερίκ ανήκει μόνο σε όσους είναι έτοιμοι να πέσουν οι ίδιοι στη μάχη ενάντια στο φασισμό. Ή όπως το λένε οι γάλλοι σύντροφοι, προτιμότερη «μια ζωή αγώνα παρά ενός λεπτού σιγή».
