ΛΟΑΤΚΙ αναπαραστάσεις μέσα από πέντε ταινίες του 2018(συν μια του 2019)

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά βήματα έτσι ώστε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να αποκτήσουν ορατότητα, ακόμα και αν αυτή περιορίζεται μπροστά από τον (τηλεοπτικό και κινηματογραφικό) φακό. Πέρσι, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος είχε ασχοληθεί εκτενώς με την απεικόνιση της αστικής τάξης και είχε θιχτεί η κρίση ταυτότητας  η οποία συνδέεται με την άνοδο των κοινωνικών διεκδικήσεων. Φέτος το κέντρο βάρους μεταφέρεται αλλού, στις φυλετικές ταυτότητες, που έχουν αρχίσει μάλιστα να απασχολούν και το Hollywood. Οι παρακάτω ταινίες κινούνται σε ένα ευρύ φάσμα, πότε εμπορικό, πότε αυστηρά σινεφίλ και φεστιβαλικό, και αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο καταπιεσμένες ταυτότητες που ασθμαίνουν κάτω από το πατριαρχικό σύστημα.

Disobedience

Ο δάσκαλος ραββίνος κατά την διάρκεια μιας τελετής αρχίζει να μιλά για την ελευθερία επιλογής που χαρίζει ο λόγος του Θεού στους ανθρώπους και παθαίνει ανακοπή. Τοποθετώντας έτσι τα γεγονότα, μοιάζει σαν να ήταν θεϊκά αποφασισμένο να κλείσει την ζωή του με αυτό το κήρυγμα, γιατί η έκβαση των γεγονότων αποδεικνύει ότι ποίμνιο και ιερατείο δεν εφαρμόζουν στην πράξη τα λόγια του ΧαΣέμ(Θεού).Η ανάπτυξη μιας ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε δυο γυναίκες διαταράσσει την ευσεβώς σοβαροφανή επιφάνεια της κλειστής εβραϊκής κοινότητας, ενώ παράλληλα θέτει προβληματισμούς σχετικά με την αποδοχή των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στο σήμερα. Η σκηνοθετική ματιά του Σεμπαστιάν Λέλιο δημιουργεί ένα δράμα χωρίς ξεσπάσματα αλλά με μια υπόγεια ένταση που απορρέει από την μη αποδοχή σε μια θρησκόληπτη, αναχρονιστική κοινότητα. Η λεσβία κόρη του ραββίνου μετατρέπεται σε «αποκείμενο» και με κάθε της στάση διεκδικεί την ορατότητα.

The Miseducation of Cameron Post

Χριστιανικό γκέι «αναμορφωτήριο» εφήβων και 90s είναι τα δυο συστατικά της ταινίας που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Η Cameron Post έκανε το λάθος να πιαστεί επ’ αυτοφώρω από το αγόρι της στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου να ερωτοτροπεί με ένα κορίτσι. Η επόμενη μέρα την βρίσκει έγκλειστη σε ένα εντελώς αυταρχικό και πιεστικό περιβάλλον και έρχεται αντιμέτωπη με συνθήκες πρωτόγνωρης ψυχολογικής βίας. Μέσα από τον λόγο του Θεού και τις εξευτελιστικές μεθόδους ψυχανάλυσης, η Cameron δημιουργεί μια καινούργια οικογένεια με βάση την αποδοχή και την κατανόηση, ενώ κάποιοι έφηβοι ραγίζουν κάτω από την πίεση και τις τύψεις για την «αμαρτωλή» τους φύση. Διαφορετικοί χαρακτήρες εφήβων από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα συνθέτουν μια ιδιόμορφη κοινότητα με την «Φωλιά του Κούκου».

Girl

H πρώτη ταινία του 27χρονου σκηνοθέτη Lukas Dhont είναι μια σπουδή της transgender σωματικότητας. Τα άτομα που επιθυμούν να αλλάξουν το βιολογικό τους φύλο αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη ως «ακραίοι ομοφυλόφιλοι». Όμως για την 15χρονη Lara, αυτή η μετάβαση θα λάβει χώρα καθώς προπονείται για να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα. Με ανεπιτήδευτη φυσικότητα και υπέρμετρη ευαισθησία παρακολουθούμε τις ψυχολογικές διακυμάνσεις της εσωστρεφούς πρωταγωνίστριας, καθώς κινείται από το ανακουφιστικά ασφαλές οικογενειακό της περιβάλλον στην σχολή χορού, όπου επικρατεί η πειθαρχία αλλά και η μη αποδοχή. Αφοπλιστική ειλικρίνεια και ένα σοκαριστικό φινάλε που σωματοποιεί την εσωτερική πάλη αυτών των ατόμων, καθώς το μόνο που ζητούν είναι μια ισότιμη θέση κάτω από τον ήλιο.

Tinta Bruta(Hard Paint)

Ένας νεαρός φοιτητής στο Πόρτο Αλέγκρε παραδίδει δημοφιλή sex show επί πληρωμή στο διαδίκτυο, μέχρι που εμφανίζεται ένας αντίζηλος που αντιγράφει την τεχνοτροπία του να χορεύει με μπογιές νέον. Ατμοσφαιρικό δράμα που μας μεταφέρει στην Λατινική Αμερική και αναδεικνύει μια άγνωστη και ευαίσθητη πλευρά σεξουαλικής έκφρασης, θίγοντας την αθέατη πλευρά του ίντερνετ και το περιθώριο των queer ατόμων. Κατάθλιψη, ατονία και εγκλεισμός περιγράφουν την ζωή του Pedro, που επιλέγει(;) να βιοποριστεί εκθέτοντας το σώμα του σε αγνώστους, ενώ παράλληλα εκκρεμεί δικαστήριο για την σωματική επίθεση στους συμφοιτητές που για καιρό του ασκούσαν bullying. Η στάση της δικαιοσύνης καθώς και οι επιθέσεις από cis,straight,λευκούς άντρες παρουσιάζονται με απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια, καθιστώντας αυτή την υποτιμημένη ταινία μιας από τις καλύτερες του queer κινηματογράφου.

Las Herederas

Δυο γυναίκες  αστικής καταγωγής, η Τσέλα και η Τσικίτα, που συμβίωναν για χρόνια αναγκάζονται να πάρουν αποστάσεις, όταν η μια εκ των δυο φυλακίζεται για χρέη. Μια αθέατη πλευρά παραμένει η απεικόνιση των μεσήλικων ΛΟΑΤΚΙ ζευγαριών και αυτή η παραγουανική ταινία έχει το θάρρος να την προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. Χωρίς εντάσεις αλλά με σκηνές σιωπής και αναμονής, παρακολουθούμε το δράμα της Τσέλα καθώς αναμετριέται με αποφάσεις ζωής, ακόμα και την ίδια της την σεξουαλικότητα. Μπροστά στην ξεπουλημένη της περιούσια και την φυλάκιση της Τσικίτα, το παρελθόν ανασύρεται από την μνήμη και το ερωτηματικό μιας χαμένης νεότητας παραμένει αναπάντητο. Στο πρόσωπο της νεαρότερης  Άντζι, η ζωή αποκτά ξανά ενδιαφέρον και η προσωπική της οδύσσεια λαμβάνει τέλος(;).

The Favourite

Η άφιξη της νεαρής έκπτωτης ευγενούς Abigail(Emma Stone) έρχεται να ανατρέψει την εσωτερική κατάσταση του παλατιού, διεκδικώντας την εύνοια της βασίλισσας Άννας(Olivia Colman)με κάθε τρόπο. Στον αντίποδα τοποθετείται η σύμβουλος της βασίλισσας Lady Sarah και έτσι δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο γύρω από το οποίο πολώνεται ολόκληρη η πλοκή. Η βασίλισσα, έχει αποβάλλει οποιαδήποτε υπευθυνότητα και αρκείται στο να απολαμβάνει το παιχνίδι για την εύνοιά της, το οποίο ξεδιπλώνει πλήθος παρατηρήσεων σχετικά με την γυναικεία σεξουαλικότητα. Η Lady Sarah παρουσιάζει την διττή φύση του ανδροπρεπούς ηγέτη και της θηλυπρεπούς συζύγου και ερωμένης. Σκηνογραφικά λοιπόν επιλέγονται παντελόνια στις συναντήσεις με την Abigail για εξάσκηση στην σκοποβολή, όπου επιδεικνύει τον έλεγχο και την βαρύνουσα πολιτική της θέση. Αντίθετα, στην βασίλισσα και την λοιπή αυλή με την ταύτοτητα της λαίδης και συζύγου στρατηγού συμπεριφέρεται όπως μια γυναίκα της τάξης της. Η Abigail εκμεταλλεύεται στο έπακρο την θηλυκότητά της, προκειμένου να επανακτήσει τον τίτλο ευγενείας της, η οποία με λανθάνοντα τρόπο ταυτίζεται με  την υποταγή στην αντρική θέληση. Όμως η πλειονότητα των ανδρών της αυλής παρουσιάζονται ισόποσα θυληπρεπείς και μοιάζουν να υποτάσσονται τελικά στο γυναικείο βλέμμα(female gaze), στα πλαίσια μιας πιο ρευστής αναπαράστασης των φυλετικών ρόλων.