Μαρία Δημητριάδη.
Η φωνή που έκανε τη γη να δείχνει κόκκινη...
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την μορφή, τη στάση ζωής και τη φωνή αυτής της γυναίκας. Μέχρι λίγο καιρό πριν την 7η Ιανουαρίου 2009, ημέρα θανάτου της, μόλις λίγο καιρό πριν, στην τελευταία της συναυλία, δεν γινόταν να μη δακρύσεις βλέποντας και ακούγοντάς την. Το κορίτσι που ακούσαμε πρώτη φορά να τραγουδάει το “Ένα πρωινό” έγινε η γυναίκα που με τη φωνή της μας έπειθε όσο μεγαλώναμε ότι “τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα“. Μαρία Δημητριάδη, θέλει “ακόμη πολύ φως να ξημερώσει”, όμως όταν η γη γίνει κόκκινη, η φωνή σου θα είναι από αυτές που θα ακούγονται στον αέρα…
Αντί άλλου αφιερώματος, ακούμε πέντε αγαπημένα τραγούδια που σίγουρα θα μας κάνουν να θυμηθούμε γιατί ακόμα αυτή η φωνή μας συνταράσσει.
Επειδή αρκετά θα τα ψάξετε μόνοι ή μόνες σας, παρουσιάζουμε στην αρχή τον “Τσε στη Νέα Υόρκη” (ή αλλιώς “Δον Κιχώτες”). Δεν χρειάζονται λόγια, θα καταλάβετε γιατί… (Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος, Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου)
Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς / κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν / τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς / μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά / Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη / μια λιμουζίνα τ’ άλογό σου προσπερνά / άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.
Ας λέει ο χρόνος / πως γερνάει η ζωή / Σφυρίζει ο άνεμος / ακόμα αυτές τις νότες / τις τραγουδάνε / μες στις πόλεις / Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος / πως γερνάει η ζωή.
Και δεύτερο, μια ζωντανή, ακυκλοφόρητη ηχογράφηση από τον Απρίλιο του 2002 στο Θέατρο Ροές όπου η Μαρία τραγουδάει μοναδικά (και σπαρακτικά) Τρύπες, και συγκεκριμένα την “Καινούργια ζάλη”
Κι επειδή εμείς είμαστε με ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ…
…τους άλλους τους ΕΧΟΥΜΕ ΣΙΧΑΘΕΙ
και ξέρετε κάτι; Τα πιο όμορφα παιδιά ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΕΜΕΙΣ και έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν, έτοιμοι/-ες μαζί τους να ΤΑΞΙΔΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, να πούμε ο ένας στον άλλον ό,τι πιο όμορφο δεν έχουμε πει ακόμα…