"Τη χαμένη γενιά δεν την χαρακτηρίζουν οι συγκυρίες, αλλά η στάση της απέναντι σ’ αυτές"

Συνέντευξη με μία από τις πιο εντυπωσιακές νέες φωνές της εγχώριας σκηνής

Την  Παρασκευή 22  Ιανουαρίου  η Μαρία Λατσίνου και το συγκρότημα της εμφανίζονται στην Αθήνα για την πρώτη μεγάλη συναυλία του 2016 στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus. Με το «Μια Ανάσα Δρόμος» στις αποσκευές τους – που  συμπεριλήφθηκε σε  λίστες με τα σημαντικότερα άλμπουμ του 2015, καθώς και με  τραγούδια που έμειναν έξω από αυτό, αλλά και με καινούργιο υλικό το οποίο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και ορισμένες πραγματικά απρόβλεπτες διασκευές η Μαρία Λατσίνου και οι συνεργάτες της  παρουσιάζουν  ένα ανανεωμένο live set «αστικού» ροκ, με στοιχεία jazz, και ελληνικής παράδοσης.

Με το μυαλό στους στίχους και τη μουσική από τραγούδια όπως Η «Χαμένη Γενιά» και το «Θα είμαι εκεί», βρεθήκαμε με τη Μαρία και συνομιλήσαμε λίγο πριν ανέβει μετά από καιρό στη σκηνή…

[hr]

Κλισέ ερώτηση γνωριμίας: Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τη μουσική και ποια είναι η πρώτη φορά που θυμάσαι τον εαυτό σου να νιώθει ότι αποφασίζει πως αυτό θέλει να κάνει στη ζωή του;

[hr]

Ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική στην ηλικία των 7 χρόνων και συγκεκριμένα πιάνο. Μικρή ήθελα να γίνω γιατρός ή ζωγράφος όταν μεγαλώσω. Το τραγούδι το ανακάλυψα αργότερα. Μου άρεσε να βάζω μουσικές και να τραγουδάω μόνη μου, συμμετείχα στις εκδηλώσεις του σχολείου, τραγουδούσα με φίλους. Ποτέ δεν αποφάσισα συνειδητά ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου,  όμως το ένα φέρνει το άλλο. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική, από την ώρα που ξεκίνησα να σπουδάζω τραγούδι, ήταν ολόκληρη η καθημερινότητά μου. Παράλληλα με τις νομικές σπουδές έτρεχα από το πρωί μέχρι το βράδυ σε πρόβες, συναυλίες, χορωδίες και άλλα πολλά! Έτσι κάπως έγινε και παγιώθηκε.

[hr]

Ο τελευταίος σου δίσκος έχει πλέον κάποιους μήνες που κυκλοφόρησε. Ποιες είναι οι εντυπώσεις οι δικές σου γι αυτόν τώρα που έχει υπάρξει και μια χρονική απόσταση από την κυκλοφορία;

[hr]

Ο δίσκος αυτός έγινε με πολλή συνέπεια, διάθεση, αγάπη και δουλειά. Δεν μας απασχόλησε ποτέ να λειάνουμε όποιες «γωνίες» προκειμένου να είναι πιο οικείος. Θεωρώ ότι είναι ένας δίσκος που μπορεί να συντροφεύσει ξεχωριστές στιγμές στην καθημερινότητά μας, να συνδεθεί με συναισθήματα, να μοιραστεί κοινές αντιλήψεις. Με όσες αδυναμίες μπορεί να αποκαλύψει ο χρόνος, η πρόθεση και η ουσία δεν αλλάζουν.

[hr]

Επιτεύχθηκαν όσα θέλατε να πετύχετε σε αυτόν τον δίσκο?

[hr]

Σίγουρα ναι! Το να καταθέσουμε την άποψή μας, χωρίς να προσπαθήσουμε να συμπλεύσουμε με μια συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση ήταν αυτό που θέλαμε και κάναμε. Ευτυχώς, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, υπήρξε ανταπόκριση, και αυτό είναι πολύ ευχάριστο!

[hr]

Πες μας για τον Χρήστο Αλεξόπουλο, τη γνωριμία σας και τον ρόλο του στο αποτέλεσμα του δίσκου (που πέρα από τη δημιουργική συμμετοχή του στο δίσκο σου ασχολείται με πολλούς τρόπους με τη μουσική – και τον έχουμε γνωρίσει εδώ και στο ToPeriodiko.GR)

[hr]

Η πρώτη γνωριμία με το Χρήστο έγινε μέσω της νυν συζύγου του, Αγγελικής Δαρλάση. Πάντα θαύμαζα στοιχεία του χαρακτήρα του, τα οποία συνειδητοποιώ τώρα. Είναι πολύ συγκεντρωμένος και συγκεκριμένος σ’ αυτό που θέλει να κάνει, έχει στοχοπροσήλωση και συνέπεια. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις πίστη σ’ αυτό που είσαι και κάνεις χωρίς να αποπροσανατολίζεσαι, ό,τι κι αν γίνεται, ό,τι κι αν σου λένε. Από την άλλη εγώ βλέπω τη μουσική σαν παιχνίδι. Ποτέ δεν είχα βάλει στόχο να μπω στη δισκογραφία, παρόλο που αυτό συνέβη αρκετές φορές, όχι με δική μου πρωτοβουλία. Ο Χρήστος, λοιπόν, ήταν αυτός που με οδήγησε σ’ αυτή τη σκέψη. Όσον αφορά το υλικό, ήταν ένα κράμα μουσικών ιδεών που δουλεύτηκε στην πορεία πάνω σε αρχικές ιδέες του Αλεξόπουλου, πέρα από τα ήδη δισκογραφημένα τραγούδια.

[hr]

Τζαζ, ροκ ή παραδοσιακή; Σου αρέσει που βρίσκεσαι σε μουσικό σταυροδρόμι ή μήπως έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι πως πρέπει να καταλήξεις κάπου πιο συγκεκριμένα;

[hr]

Μου πήρε χρόνια  να καταλήξω ότι δεν ανήκω και δε θέλω να ανήκω πουθενά. Μ’ αρέσει να τραγουδάω και να μπορώ να ελίσσομαι ανάλογα με την περίσταση. Είναι ένα στοίχημα που το έβαζα χρόνια με τον εαυτό μου. Γιατί να μη μπορώ να πω κι αυτό, ή να το πω και κάπως έτσι αν το θέλω;

[hr]

Πες μας λοιπόν κάποιες από τις πιο σημαντικές μουσικές επιρροές σου (καλλιτέχνες, συγκροτήματα).

[hr]

Με εμπνέουν καλλιτέχνες που πειραματίζονται και επαναπροσδιορίζονται, όχι απαραίτητα πάντα με «επιτυχία». Θαυμάζω τη Σαββίνα Γιαννάτου, τη Λένα Πλάτωνος, το Δημήτρη Λάγιο, τη Björk, την Camille, το Bobby Mcferrin και άλλους πολλούς…

[hr]

Πες μας αν θες και κάποιες από τις πιο πρόσφατες νέες μουσικές δουλειές που έχεις ακούσει από την Ελλάδα και το εξωτερικό και σε έχουν εντυπωσιάσει.

[hr]

Με εντυπωσίασε ο δίσκος του Μπάμπη Παπαδόπουλου «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά…», τον οποίο παρακολούθησα και ζωντανά με το σχήμα του, στο Ίλιον plus και εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Επίσης το «Vulnicura» της Björk. Σταθερή αξία!

[hr]

Ο στίχος στα τραγούδια σου είναι σχολιαστικός στα κοινωνικά δρώμενα. Ακόμη και στον τίτλο του κομματιού “Χαμένη Γενιά” βλέπουμε μια φράση που έχει εμφανιστεί πολλάκις στη δημόσια συζήτηση των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Φοβάσαι όντως μήπως έχει ήδη διαμορφωθεί μια ακόμη χαμένη γενιά τα τελευταία χρόνια;

[hr]

Χαμένη είναι η γενιά αυτή που είτε επαναπαύεται είτε εγκαταλείπει. Αυτό που εύχομαι είναι οι άδικες συνθήκες που ζούμε να μας βγάλουν από την οκνηρία. Τη χαμένη γενιά δεν την χαρακτηρίζουν οι συγκυρίες, αλλά η στάση της απέναντι σ’ αυτές. Μπορούμε να κάνουμε θαύματα ακόμα και με τα λίγα που διαθέτουμε.

[hr]

Είσαι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη τελικά για το μέλλον;

[hr]

Τελικά ναι, είμαι αισιόδοξη, γιατί το παλεύω.

[hr]

Τι να περιμένουμε να ακούσουμε και να δούμε στην ερχόμενη συναυλία σου, την πρώτη της νέας χρονιάς, στην Αθήνα. Θα υπάρχει καινούριο υλικό, άλλες εκπλήξεις;

[hr]

Την Παρασκευή 22 Γενάρη και ώρα 10:30 παίζουμε με το σχήμα (Χρήστος Αλεξόπουλος: πλήκτρα, στίχοι, μουσική, Φοίβος Βαλαβάνης: τύμπανα, Γιώργος Λιάπης: ηλεκτρικό μπάσο, Γιώργος Ανδρουλάκης: κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές, Βάσω Μιχαηλίδου: ακκορντεόν) στο καινούριο εξαιρετικό μουσικό στέκι ΙΛΙΟΝ plus. Το πρόγραμμα περιέχει τα τραγούδια του δίσκου «Μια ανάσα δρόμος», καθώς και νέο υλικό του Χρήστου συν κάποιες διασκευές αγαπημένων τραγουδιών και καλλιτεχνών και μια ακόμα έκπληξη! Πολλή και αγαπημένη μουσική!

[hr]

Info

[hr]

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου

Εισιτήριο: 10 € (με μπύρα ή κρασί)

ΙΛΙΟΝ plus : Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30

Ώρα έναρξης: 22.00

Τηλ. κρατήσεων: 2108824383, 6983600510