Μαρίνα, θα πούμε ένα βροντερό "Όχι". Για μας που αλυσοδεθήκαμε για σας που φύγατε κυνηγημένοι

Αυτές τις μέρες, θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούμε

Συνεχίζουμε να γράφουμε… Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το δέκατο πέμπτο (και τελευταίο) γράμμα μας έρχεται από από τον Λευτέρη Τενεκίδη και είναι εξαιρετικά συγκινητικό. (κεντρική φωτό : Eric Drooker)

[hr]

Αγαπητή Μαρίνα,

Τούτες τις ώρες πριν την κρίσιμη στιγμή, σε έφερα στο νου μου, γιατί έφυγες και ‘συ μακριά, όπως τόσοι και τόσοι, ψάχνοντας μιαν άλλη, καλύτερη ζωή. Έφυγες και εμείς μείναμε εδώ πέρα, σκεπτόμενοι γιατί δεν φύγαμε και ‘μεις. Γιατί δεν φύγαμε ρε γαμώτο; Γιατί δεν μας δόθηκε τούτη η ευκαιρία; Γιατί φάγαμε αυτά τα ανέμελα χρόνια, ριζωμένοι εδώ, ανίκανοι να ρημάξουμε τα δεσμά μας; Να πηγαίναμε αλλού. Να ήμασταν καλά.

Έφυγες ρε και ξέρω πως δεν θα ανταμώσουμε ξανά. Είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου και εγώ είμαι εδώ και πάντα θα είμαι. Τόσοι και τόσοι, γαμώτο, είναι στις θέσεις μας. Κάποιοι στην θέση του κυνηγημένου, κάποιοι στην θέση του αλυσοδεμένου. Είναι αυτό που θέλαμε ρε; Και ‘συ φαντάζομαι ρίζωσες εκεί. Δεν σε αδικώ, δεν σου κρατώ κακία για τούτο. Το κρατώ όμως από κείνους, που χώρισαν εμάς τους καταπιεσμένους με κάθε λογής μαλακία. Που μας έφραξαν με σύνορα και έβαλαν μηχανές θανάτου να τα φυλάνε. Που μας χώρεσαν σε στατιστικές και λογιστικές και ύστερα μας προετοίμασαν τέλεια, ώστε να τους μοιάζουμε στο περιεχόμενο. Και ξέρεις τι; Δεν με νοιάζει που έφυγες από την “πατρίδα”-γιατί δεν πιστεύω στις πατρίδες-, με νοιάζει που έφυγες από τους ανθρώπους που αγάπησες. Με νοιάζει που σε ανάγκασαν να το κάνεις αυτό. Και με εξοργίζει. Με εξοργίζει στα αλήθεια. Δεν είμαι μόνος, όμως. Είναι και άλλοι που συμμερίζονται τον πόνο, του να σου στερούν έναν άνθρωπο, μόνο και μόνο επειδή δεν έβγαινε ο προϋπολογισμός ή ότι στο διάολο.

Μαζί με αυτούς τους “άλλους”, βρέθηκα στους δρόμους. Πιαστήκαμε αλυσίδες και βροντοφωνάζαμε, κάτω από κόκκινες σημαίες. Αρκετές φορές μας χτύπησαν οι μπάτσοι. Μας έριξαν δακρυγόνα, κλωτσιές και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Δεν σπάσαμε ποτέ όμως, ούτε φοβηθήκαμε. Εμείς εκεί. Κόντρα σε όσους βασάνιζαν ανθρώπους με “μέτρα λιτότητας”, σε όσους μαύριζαν το μέλλον μας, σε όσους σκότωναν ανθρώπους στα εργοστάσια και στα σύνορα και παντού. Εμείς εκεί σώμα και φωνή, των καταπιεσμένων. Μακάρι να ήσουν μαζί μας. Μα είσαι μακριά. Εσύ και τόσοι άλλοι.

Που να καταλάβεις όμως τα όσα σου λέω. Ότι και να πω δεν αρκεί. Είναι άλλο πράγμα να είσαι στην πρώτη γραμμή.

Ξέρεις λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι. Έφυγες να βρεις μια καλύτερη ζωή, την ώρα που εγώ έμαθα-και ακόμη μαθαίνω-πως μονάχα όταν αγωνίζεσαι το βρίσκεις αυτό. Το μέλλον δεν βρίσκεται μακριά, αλλά στα ίδια μας τα χέρια και αυτό ποτέ δεν μας το έμαθαν σε κείνο το σχολείο που πηγαίναμε, ούτε σε κανένα άλλο. Είναι περίεργο, πάντως, το πως η ιστορία μας έφερε σε τούτη την θέση, λες και την έγραψε κάποιος άλλος. Εσύ εκεί, εμείς εδώ . Εγώ θα μείνω εδώ μέχρι το τέλος. Το δικό τους τέλος.

Σήμερα φαντάζομαι ότι γνωρίζεις τι θα γίνει. Μα δεν γνωρίζεις, τι θα κάνουμε εμείς οι καταπιεσμένοι που μείναμε εδώ. Ε, λοιπόν θα πούμε ένα βροντερό “ΟΧΙ” σε αυτούς, τους ανθρωπίσκους, που πήραν την ζωή και το μέλλον μέσα από τα χέρια μας. Ένα “ΟΧΙ”, που δεν θα χωρά εθνική υπερηφάνεια, άλλου είδους καταπίεση ή νέους αριθμούς στην θέση των παλιών. Ένα ¨ΟΧΙ” ταξικό, που θα χωρά όλους τους καταπιεσμένους της γης. Ένα “ΟΧΙ” που θα κάνει κάθε αφεντικό να τρέμει από τον φόβο του. Ένα “ΟΧΙ” που θα υπερβεί τα τσιμεντένια σύνορα και θα γίνει γροθιά απευθείας στην καρδιά του κτήνους, που ονομάζεται “καπιταλισμός”.

Δεν θα σταθούμε απλά εκεί. Θα κατέβουμε στους δρόμους, θα συγκρουστούμε, θα καταστρέψουμε, θα δημιουργήσουμε, όπως άλλωστε πάντα κάναμε. Για εμάς που αλυσοδεθήκαμε, για εσάς που φύγατε κυνηγημένοι.

Και αν σου μιλώ ονειρικά, είναι επειδή όλα αυτά που είδα και βλέπω είναι ποτισμένα με φρίκη και πόνο. Πληθαίνουν και πληθαίνουν, γρήγορα, δίχως να τα καταλαβαίνουμε, πολλές φορές. Να ξέρεις πολλά πράγματα δεν περιγράφονται με λόγια.

Τώρα που τα ξέρεις αυτά, πιστεύω ότι καταλαβαίνεις πως νιώθουμε εμείς εδώ, πως νιώθουν εκείνοι  που βγαίνουν στον δρόμο, δίχως φόβο, όπου και αν βρίσκονται.

Σπάμε τον φόβο. Λέμε “ΟΧΙ” στα ευρωπαϊκά και εθνικά όνειρα που μας πότισαν τόσα χρόνια. Λέμε “ΟΧΙ” σε ότι μας σκοτώνει, σε ότι μας κλείνει σε μεγάλα “όμορφα” κλουβιά, σε ότι μας επιβάλλεται.

“ΟΧΙ” μέχρι το τέλος.

Την ιστορία θα την γράψουμε εμείς τούτη την φορά.

Ραντεβού στους δρόμους. Θα ανταμώσουμε εκεί. Εμείς και συ.

Καληνύχτα από μένα Μαρίνα.