Μαρτυρία - σοκ

Λέγομαι ηρωίνη και ζυγίζω ένα κιλό. Σε αυτό το σπίτι στη Φιλοθέη, έχω λίγο καιρό που βρίσκομαι. Συνήθως, δεν κάθομαι αρκετές μέρες σε σπίτια. Αυτήν τη φορά, κάτι μου φαινόταν ότι πάει στραβά για να περνάω τόσο καιρό στο ίδιο μέρος. Κι αυτός ο βλάκας ο Έλληνας, φαινότανε ότι θα τον πιάνανε.

Κατάγομαι από μια φυτεία, λίγο έξω από την Κανταχάρ στο Νότιο Αφγανιστάν. Δίπλα δίπλα μεγαλώναμε χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες παπαρούνες μαζί. Εμείς, ήμασταν η γενιά μετά το 2001, έτσι μας λέγανε. Οι πρόγονοί μας έχουν μια τεράστια ιστορία, αιώνων, αλλά εκεί στις αρχές του 2000 κινδυνέψαμε να εξαφανιστούμε. Τότε ήταν, που οι Ταλιμπάν εφάρμοσαν ένα σχέδιο για να περιορίσουν τις καλλιέργειες οπίου και μέσα σε έναν χρόνο σχεδόν μάς εξαφάνισε. Μέχρι και ο ΟΗΕ το είχε αναγνωρίσει. Υπήρχε μεγάλη ανησυχία. Ευτυχώς, ήρθανε μετά οι Αμερικάνοι και οι Εγγλέζοι και μας βοήθησαν να σωθούμε. Λέγανε ότι θα μας εξαφανίσουν, αλλά λίγο καιρό μετά άρχισαν όλα να πηγαίνουν όπως πριν και καλύτερα.

Μεγαλώσαμε, γίναμε λουλούδια και έφτασε η ώρα να μας πάρουνε σαν ρετσίνι. Μας αφήσανε λίγες μέρες στον ήλιο, μετά μας τυλίξανε και αρχίσαμε το πρώτο μας ταξίδι. Περάσαμε νομίζω τα σύνορα με το Πακιστάν και πήγαμε σε ένα μικρό σπίτι. Εκεί, ήταν κάποιοι  με μάσκες  λευκές στο πρόσωπο. Εκεί, μας βάλανε μαζί με διάφορες ουσίες σε κάτι μεγάλες κατσαρόλες, είχαν και γκαζάκια και σωλήνες. Πρώτα γίναμε μορφίνη και μετά μας ρίξανε και κάτι νάτρια και άνθρακες και τέτοια, ώστε να γίνουμε πια ηρωίνη. Εκεί πήρα για πρώτη φορά τη μορφή που έχω τώρα. Ωραία, καθαρή ηρωίνη. Αργότερα, με βρωμήσανε λίγο, μου ρίξανε και σόδες και ξέρω γω τι, αλλά ακόμη νομίζω μια χαρά κρατιέμαι. Να δεις άλλες ιστορίες που έχω ακούσει, ούτε 10% ή 20% καθαρή ηρωίνη δεν είναι. Εγώ είμαι 60%, μια χαρά.

Εκεί, λοιπόν, αρχίσαμε να χωρίζουμε σιγά σιγά. Άλλοι ξεκίνησαν προς τα κάτω για να φτάσουν Αμερική. Περάσανε από Ισλαμπάντ και φτάσανε στο Καράτσι. Κάτι γνωστοί μου πήγαν σε μια μεγάλη αποθήκη και συναντήσανε διάφορους άλλους από τη Μυανμάρ, το Λάος, εκεί στο Χρυσό Τρίγωνο. Τους βάλανε σε κιβώτια, τους περάσανε απέναντι με κάτι σαπιοκάραβα στη Σομαλία, από εκεί τους βάλανε σε κάτι ρόδες αυτοκινήτων για Νιγηρία και καταλήξανε στο Λάγος. Εκεί τους βάλανε σε ένα κοντέινερ της ZIM, που είχε διπλό πάτο. Μετά πολλές μέρες στο καράβι, ώσπου φτάσανε στο Μαϊάμι. Ξέρω ότι εκεί είχανε κάποια άκρη με τις αρχές του λιμανιού και κάτι φορτηγατζήδες, αλλά δεν έχω μάθει περισσότερα.

Εμείς πήραμε τον άλλο δρόμο με στόχο Γερμανία, Αγγλία και τέτοια. Μας βάλανε σε κάτι φορτηγά ψυγεία που μετέφεραν υποτίθεται κρέατα. Φτάσαμε σχετικά εύκολα Τουρκία. Αυτοί που οργάνωναν τη μεταφορά ήταν ένα δίκτυο από Ιρανούς, Τούρκους και Αλβανούς, που είχανε άκρες στις κυβερνήσεις τους και πολύ χρήμα στη Credit Suisse στη Ζυρίχη. Τώρα το δύσκολο ήταν να μπούμε Ευρώπη.  Έπρεπε το φορτίο μας να γίνει «ΕΟΚΙΚΟ». Να σου πω γιατί, είχα ακούσει μια φορά ένα τελωνειακό να το λέει: «Αν είναι ΕΟΚικό, είναι ελεύθερο. Αν είναι από αλλού, «Τριτοχωρίτικο» όπως το λέμε, είναι άλλο. Εκεί γίνονται έλεγχοι».

Συνήθως η διαδρομή ήταν από πάνω. Από Έβρο, Ελλάδα και Βουλγαρία. Αλλά είχανε πιάσει πολλά φορτία τα τελευταία χρόνια, είχανε γίνει πιο αποτελεσματικές οι υπηρεσίες δίωξης, και προσπαθούσαν να βρούνε νέους δρόμους. Για αυτό άλλοι είχανε φύγει νωρίτερα από Καύκασο προς Ρωσία. Έτσι αποφασίσανε να πάνε από θάλασσα.

Μπήκαμε πάλι σε κάτι κοντέινερ, μέσα σε κάτι κιβώτια με μηχανές και μπαταρίες και πήγαμε προς Ρόδο ενώ άλλοι κινήσανε για Κύπρο πριν μεταφορτωθούν για Πειραιά. Εκεί καταλάβαμε ότι δεν χρειαζότανε όλο αυτό. Χίλιες φορές να πηγαίναμε απευθείας Πειραιά. Τώρα με την COSCO γίνεται χαμός. Πλοία έρχονται, πλοία φεύγουν και δεν μπορούν να ελέγξουν εύκολα. Τώρα όλο υπογράφουν νέες συμβάσεις και κάνουν δηλώσεις για τον Πειραιά που θα γίνει η μεγαλύτερη πύλη στην Ευρώπη. Ε αυτό μας αρέσει κι εμάς. Η μεγαλύτερη πύλη ναρκωτικών στην Ευρώπη. Το λένε όλοι μεταξύ τους, στο τελωνείο, στη δίωξη, αυτοί από τις μεταφορικές, οι εκτελωνιστές. «Στον Πειραιά μπορεί μια μέρα να ξεφορτώσουν 3000 κοντέινερ. Δε μπορούν να ελεγχθούν όλα αυτά. Τι θα τα ανοίξουν όλα και θα τα ψάξουν ένα ένα; Ξέρεις πόσα χιλιόμετρα θέλει αυτό; Και δεν φτάνουν και οι τελωνειακοί, δεν έχουν και τα μηχανήματα».

Μετά φύγαμε από τον Πειραιά και κάτσαμε για μερικές μέρες σε μια αποθήκη στα Οινόφυτα. Άλλοι πήγαν σε άλλες. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά και ένα κιλό κοκαΐνη. Γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα και είπαμε τις ιστορίες μας. Μεγάλωσε στην Κολομβία. Το καρτέλ που άνηκε την έστειλε γρήγορα για να φύγει από το λιμάνι της Μπουεναβεντούρα. Από εκεί έφευγαν τα περισσότερα εμπορεύματα για τις ΗΠΑ. Θα ήταν μια πολύ εύκολη υπόθεση γιατί από το 2012, η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και Κολομβίας είχε ελαχιστοποιήσει τους ελέγχους και τους κινδύνους. Είχαν έρθει υπουργοί, μέλη του Κογκρέσου και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και έβγαζαν φωτογραφίες και έβγαζαν λόγους για τη σημασία του ελεύθερου εμπορίου και τις νέες προκλήσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.  Θα φορτώνονταν στο κοντέινερ και θα ξεφορτώνονταν στην Τακόμα. Όμως εκείνο τον καιρό ξεκίνησε ένας πόλεμος στη Μπουεναβεντούρα μεταξύ των διαφορετικών συμμοριών ναρκωτικών για τον έλεγχο του λιμανιού. Έτσι πήρε άλλο δρόμο, για Ευρώπη, μέσα από την Καρταχένα.

Μπήκαν σε ένα ασημένιο κοντέινερ. Και το κοντέινερ και το πλοίο που φορτώθηκε έγραφε τα ίδιο όνομα. Maersk. Οι δικοί του από την Κολομβία συνεργάζονταν πάντα με αυτή την οικογένεια που εκείνο τον καιρό θρηνούσε, γιατί είχε μόλις χάσει, σε ηλικία εκατό χρονών, τον μεγάλο φιλάνθρωπο και κάτοχο τίτλων τιμής σε πολλές χώρες, Maersk McKinney-Møller (ή κάπως έτσι δεν θυμάμαι και καλά). Άλλες ομάδες χρησιμοποιούσαν άλλα πλοία, Κινέζων, Ελλήνων, Γάλλων. Μέσα στο πλοίο κάτσανε πολύ καιρό. Τεράστιο, όπου και να κοιτούσες έβλεπες κοντέινερ. Και όλα είχαν με μεγάλους χαρακτήρες έναν κωδικό. Τέσσερα γράμματα, το τέταρτο σε όλα U και εφτά αριθμοί. Μέσα στα εκατοντάδες κοντέινερ, υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα με κωδικούς στα οποία κάτω από τα κιβώτια με τις μπανάνες, είχανε όσους είχαν φύγει από τις επαρχίες της Κολομβίας. Υπάρχει πάντα αυτή η σημαντική λέξη: Δειγματοληπτικά. Τα κοντέινερ ελέγχονται δειγματοληπτικά, έτσι πρέπει να είσαι άτυχος για να βρουν το δικό σου. Για να μειώσεις την πιθανότητα ατυχίας, καλό είναι να φροντίσεις στο δειγματοληπτικό έλεγχο να μην ελέγξουν τα κοντέινερ που έχεις κάτι παράνομο.

Άλλοι μπήκανε σε διαφορετικά πλοία και πήγαν προς Βόρεια Ευρώπη, Φέλιξτοου, Ρότερνταμ ή Αμβούργο. Αυτοί ξεκινήσανε προς Νότο. Δέσανε στη Βαρκελώνη. Εκεί ξεφορτώθηκαν από το καράβι και χωρίστηκαν σε κάποιες αποθήκες. Σε κάποια από αυτές πιάσανε μερικά κοντέινερ γιατί είχανε πληροφορίες οι υπηρεσίες δίωξης των Αμερικάνων με τους Ευρωπαίους. Μετά από αυτό, αρκετά φορτία καταστράφηκαν. Στεναχωρηθήκανε πολύ, γιατί δεν το περίμεναν. Πολλές φορές, όταν πιάνουνε εμάς τα ναρκωτικά οι αρχές μας αφήνουν καιρό σε αποθήκες και αστυνομικά τμήματα. Κι ενώ περιμένουμε να μας οδηγήσουν στο θάνατο, ξαναβγαίναμε στην πιάτσα. Γινότανε μια κλοπή στο τμήμα, κάνανε κάποιες συμφωνίες και τέτοια. Σε αυτήν την περίπτωση, σκοτώσανε πολλούς από εμάς.

Γενικά από Κολομβία είναι πιο δύσκολο να έρθεις. Είχα ακούσει έναν από τις αρχές να λέει ότι επειδή δε μπορούν στα τελωνεία να τα ψάχνουν, κάνουν εκτίμηση κινδύνου και μόνο αν βγεις «ψηλό», δηλαδή με υψηλή επικινδυνότητα, μπορεί να σου ανοίξουν το κοντέινερ και να ψάξουν. Έτσι κι αυτοί που πήγαιναν για Πειραιά, δεν ήθελαν να φαίνεται ότι ξεκίνησαν από Κολομβία. Για αυτό έκατσαν λίγο ακόμη Βαρκελώνη και μετά φορτώθηκαν σε άλλα πλοία, μικρότερα, που πήγαιναν Ιταλία και Ελλάδα. Ήταν πια κοινοτικά, οπότε δε φοβόντουσαν και τόσο, αν και καμιά φορά είναι μερικοί πιο πιεστικοί και παρακολουθούν την πορεία του κοντέινερ και το σταματάνε μόλις μπορέσουν. Για αυτό μερικά από τα κοντέινερ που ήρθανε μαζί, ενώ προορίζονταν προς Πειραιά, πήγαν για μεταφόρτωση κι έμειναν ένα βράδυ στο λιμάνι Τζόγια Τάουρο στην Καλαβρία. Εκεί, το βράδυ, στην αποθήκη ήρθανε φορτηγά της μαφίας, ανοίξανε το κοντέινερ, πήρανε ότι ήθελαν και μετά το ξανασφραγίσανε. Ε, αυτό συνέχισε μετά μισό για Ελλάδα. Μια άλλη φορά, είχανε ξεφορτωθεί Ιταλία και τα πήρανε τα φορτηγά. Κάπου στο δρόμο, βρέθηκαν κάτω από μια γέφυρα που ήταν άλλο ένα ίδιο φορτηγό με τις ίδιες πινακίδες και είχε ένα κοντέινερ με τον ίδιο αριθμό. Αλλάξανε το μπροστά μέρος της νταλίκας και συνέχισε ο οδηγός προς τον αρχικό προορισμό του.

Εν τέλει, κάπως έτσι, και η κοκαΐνη έφτασε στον Πειραιά και από εκεί στην αποθήκη που συναντηθήκαμε. Ήμασταν εκεί πολύς κόσμος από διάφορες χώρες. Άλλοι μπήκανε σε φορτηγά και τράβηξαν για Βαλκάνια πάνω. Άκουσα κάπου ότι πολλοί είχανε προορισμό το Βέλγιο και θα πήγαιναν οδικώς. Άλλοι πρέπει να ξαναφύγανε με πλοία. Είχανε κάτι παλιά σαπισμένα δεξαμενόπλοια και πηγαινοέρχονταν Αφρική. Γενικά, το κύκλωμα που τώρα ήμασταν είχε παρτίδες με Αφρική γιατί μεταφέρανε με τα πλοία και κάνανε εμπόριο διαμαντιών. Ήταν κυρίως Έλληνες και Τούρκοι. Εμάς μας βάλανε σε κάτι τζιπάκια και μας πήγανε σε αυτή τη βίλα στη Φιλοθέη. Είχανε εκεί ένα μεγάλο γκαράζ, όπου ήμασταν πολύ μεγάλη παρέα. Και ηρωίνη και κοκαΐνη. Κάθε λίγο και λιγάκι, όλο και έπαιρναν κανά κιλό. Είχανε κάτι νυχτερινά μαγαζιά και το προωθούσαν προς τα εκεί. Ή το χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι. Σίγουρα κάποιοι από εμάς θα φεύγανε σε λίγο καιρό για έξω, αλλά νομίζω ότι πολλούς μας προετοίμαζαν για εδώ, για τους δρόμους της Αθήνας. Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο πολλά χρειάζονται για εδώ. Μας χαλάνε βέβαια όλο και περισσότερο, μας αναμειγνύουν με ουσίες, μας νοθεύουν.

Όπως και να έχει, στη ζωή της ηρωίνης φτάνει πάντα μια στιγμή που πρέπει να ολοκληρώσει το έργο της. Και ο πιο συχνός δρόμος είναι γνωστός, Κουτάλι, φλόγα, σύριγγα. Συχνά, θάνατος. Εμάς αυτό είναι το έργο της ζωής μας. Για αυτό μας καλλιεργούν, μας μετατρέπουν και μας πουλάνε.

Τώρα που με πιάσατε κύριε αστυνόμε, μπορεί να μην ολοκληρώσω το έργο μου. Αλλά και πάλι, έχω αισιοδοξία. Ένα κιλό ηρωίνη ποτέ δεν πάει χαμένο.

* Όπως καταλαβαίνετε, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ,ονόματα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.  

Σκίτσο: Δημήτρης Τσιτσάνης