Με αφορμή μια Νέα Σμύρνη
Όποιος σκέφτεται πως δεν θα έχει μπλεξίματα αν δεν μπλέξει με την αστυνομία, ας σκεφτεί καλύτερα ότι θα μπλέξει, ούτως ή άλλως, αυτή μαζί του.
Η επιλογή της να ασκεί ανοιχτά και κυρίως δημόσια φόβο και πόνο στο νου και στο σώμα των ανθρώπων, είναι μια συστηματική και σχεδιασμένη επιλογή.
Το κράτος και η εξουσία του τρομοκρατείται μπροστά στο ενδεχόμενο σοβαρών λαϊκών αντιδράσεων. Γνωρίζοντας ότι η πολιτική του, αργά ή γρήγορα, θα του γυρίσει μπούμπερανγκ, προσπαθεί με κάθε τρόπο, εκ των προτέρων, να οχυρωθεί.
Αυτός ο «κατήφορος» προς τον ακραίο καθημερινό αυταρχισμό, καθόλου συμπτωματικός και καθόλου τυχαίος, δεν έχει να ζηλέψει, κατά αναλογία, από τη ναζιστική, χιτλερική αντίληψη περί κράτους όπου η, από πλευρά του, άσκηση βίας κατά πολιτών θεωρείται δικαίωμα, προτέρημα, ακόμη και ευχαρίστηση.
Το κράτος ορίζεται όλο και συχνότερα, όλο και πιο δημόσια αυτό που ακριβώς πάντα ήταν και είναι: ένας φορέας, ένας θεσμός υπεράνω πάντων, ανθρώπων και νόμων.
Η ιστορία που γράφεται ακριβώς την στιγμή που μιλάμε, έχει ωστόσο κάτι το ιδιαίτερο: Το κράτος χτίζει μαζικά την ιδεολογία του, το φαντασιακό του, το φετίχ του, και την πρακτική του. Δεν θέλει να κρυφτεί.
Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της άσκησης βίας του θέλει να κυκλοφορούν δημόσια και ελεύθερα. Μέχρι η “εξαίρεση” να γίνει καθεστώς. Μέχρι το καθεστώς να γίνει συνηθισμένη και μπανάλ καθημερινότητα. Μέχρι να αναπτύξει, εκ νέου, το “κοινωνικό αυτοματισμό”.
Όπου ένστολοι και πολιτικώς ντυμένοι, όπου χωροφύλακες και Γκοτζαμάνηδες** θα μπορούν να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό μέσα και έξω από τις πόρτες του σπιτιού του.
Το κράτος σπέρνει επίσημα τη νέα φασίζουσα καπιταλιστική πραγματικότητα ως κυρίαρχη αντίληψη στο μυαλό όλων μας.
Προσπαθεί να την αποδεχτούμε όλοι: παθητικά μέσω του φόβου και ενεργητικά μέσω του ξύλου.
