Με τα καροτσάκια...

«Αυτοί» που μαζεύουν ό,τι πετάμε «εμείς»

| 27/05/2014


Σε βρήκα στο νοσοκομείο μια Κυριακή. Είχες στην κοιλιά δυο μαχαιριές και έξω από το θάλαμο-κελί δυο ασφαλίτες που γελούσαν παίζοντας με το iPhone. Μιλήσαμε πιο πολύ με νοήματα παρά με λέξεις. Κανείς μας δεν ήξερε την γλώσσα του άλλου. Κατάλαβες όμως ότι ο φίλος μου κι εγώ δεν ήμασταν σαν εκείνους που σε είχαν μαχαιρώσει λίγες ώρες πριν, κάπου στο Φάληρο. Λίγους μήνες σε αυτή τη χώρα κι είχες πλέον καταλάβει τι σημαίνει φασισμός. Εγώ μετά από τόσες αναλύσεις, τόσες κουβέντες, τόσα διαβάσματα δεν είχα καταλάβει ακόμα αν έβλεπα μπροστά μου έναν ξένο σαν εκείνο του Κατά Ματθαίον ευαγγελίου, έναν ταξικό αδερφό ή τον 23χρονο Ναΐμ.

Σε ξαναβρήκα στο Ρουφ. Σε ένα σπίτι που φιλοξενούσε πέντε-έξι ακόμα συμπατριώτες σου. Και πολλή μιζέρια. Η σπιτονοικοκυρά  ξεπεσμένη μεσοαστή, ο γιος στην πρέζα, στη γειτονιά Έλληνες με υψηλό εθνικό φρόνημα και μεγάλες σημαίες στα μπαλκόνια.

Δεν σε ξαναείδα αλλά σε βλέπω καθημερινά δυο χρόνια τώρα. Σε όλους εκείνους που ζουν όπως εσύ. Που κάνουν καθημερινά το δρομολόγιο Πατήσια-Ομόνοια-Κουκάκι-Νέος Κόσμος-Καλλιθέα-Ταύρος-Βοτανικός. Που μαζεύουν με τα καροτσάκια αυτά που πετάμε «εμείς».

Με κοιτάς με βλέμμα απορημένο, ανεξήγητο, αινιγματικό. Ψάχνεις τη δική μου ματιά που κρύβεται στην ασφάλεια του φωτογραφικού φακού. Θέλω κι εγώ να διανύσω την απόσταση που μας χωρίζει. Να καταλάβω τη γλώσσα που ξέρεις καλύτερα. Ίσως πάλι να κοιτάζω το συμφέρον μου. Να με βολεύει που σε κοιτάζω σαν ξένο.

μτκ (3)

 

μτκ (4)

μτκ (5)

μτκ (6)

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Φωτογραφίες, κείμενο: Κωστής Μαργιόλης