Με το mp3 στην παραλία…

Στο παρά πέντε (για αρκετούς στο και πέντε..) της αναχώρησης όσων θα καταφέρουν και φέτος να βιώσουν τη χαρά των καλοκαιρινών διακοπών, προτείνουμε 5 συν 1 δίσκους της εγχώριας παραγωγής, με κριτήριο το περιεχόμενο τους, τη διαφορετικότητα τους και τη δυσκολία που έχουν να «περάσουν» στα ΜΜΕ.

Oi Assoi tou Loui Salvador: Chicago Giname!

Το άλμπουμ των Άσσων με υπότιτλο «Τα απαγορευμένα ρεμπέτικα συναντούν τη ποτοαπαγόρευση!», εντάσσεται στο  γενικότερο swing κλίμα των τελευταίων χρόνων, αν και το παίξιμο των Άσσων δεν είναι εμπνευσμένο από το στυλ manuche, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περισσότερο swing rock n’ roll με αρκετές δόσεις funk. Χασικλίδικα τραγούδια του Τούντα, του Δελιά, του Δραγάτση και του Γαβαλά σε αισθητική της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Μετά τους Dirty Fuse που «γκαραζώσανε» χασικλίδικα στα surfbetika τους, οι Άσσοι σουινγκάρουν αντίστοιχα. Πολύ ενδιαφέρουσα η διασκευή της «Γκαρσόνας» και το remix του Stratman σε αυτό, πολύ καλή η jazz-funk εκτέλεσης της «Προύσας» και η smooth προσέγγιση του «Στο μαγεμένο μου μυαλό», ενώ το άλμπουμ δεν περιέχει μόνο διασκευές αλλά και συνθέσεις των Άσσων, όπως το σαρκαστικό «Σκάνδαλο», το οποίο δεν ξέρω πως θα αντιμετωπίσουν οι Κρητικοί…

Billa Quase: Zentai Teki Ni

Η νέα φετινή κυκλοφορία του Billa Quase, μας υπενθυμίζει τη δυναμική εμφάνιση της beatquick τα τελευταία χρόνια, αυτής της πολύ δημιουργικής ομάδας που έχει θέσει ψηλά τον πήχη της εγχώριας hιp hop και  djing παραγωγής. Ίσως ο απόλυτος δίσκος για το φετινό καλοκαίρι και βέβαια δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο, λόγω του εναρκτήριου κομματιού για το «Χάραμα στη Δονούσα», που αν δεν είσαι σε παραλία σε μεταφέρει νοητά σε μία, ούτε για το συνεχές άκουσμα των τζιτζικιών, του κύματος και των γρύλλων, που σαν ηχητικό υπόστρωμα υπάρχουν κάτω από τη βασική ανάπτυξη των κομματιών. Ο Billa, υπάρχουν στιγμές που μου θυμίζει το Dj Krush ή όπως στο «Summertime» τον DJ Cam. Άλλοτε Jazzy και νωχελικό, άλλοτε dub και άλλοτε ρυθμικό, εξελίσσεται σαν αφήγηση μιας καλοκαιρινής ημέρας και νύχτας που τα έχει όλα, χάραμα μπροστά στο κύμα και άραγμα στον ήλιο, συννεφιά και ξαφνική μπόρα, ουράνιο τόξο, ηλιοβασίλεμα και νυχτερινή ατμόσφαιρα. Χωρίς να έχει ούτε ένα στίχο δημιουργεί χίλιες εικόνες…. Αναζητήστε το στο www.beatquick.com.

Μητέρα Φάλαινα Τυφλή: Ναυάγια στη στεριά

Πρόκειται για την πιο pop πρότασή μας. Μια καταγραφή και μια αποτίμηση  των μελών της μπάντας, που κάνοντας έναν κύκλο αράζει για να ανασάνει. Έτσι έχει προκύψει και ο τίτλος του άλμπουμ. H δεκαμελής μπάντα των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, δημιουργεί με τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις της ένα φωτεινό δίσκο, νότα αισιοδοξίας ή αντίβαρο στη μαυρίλα και τη στεναχώρια που μας περιβάλλει. Η δουλειά του Chris Eckman των Walkabouts έχει παίξει το ρόλο της, το κομμάτι «Μέρες από ατσάλι», που γράφτηκε για την απεργία των εργαζόμενων της Ελληνικής Χαλυβουργίας ξεχωρίζει. Ωστόσο στο άκουσμα του δίσκου ένιωσα ότι οι δυναμικές των κομματιών δεν αναπτύσσονται. Προσωπικά θα τον ήθελα περισσότερο «νευρικό» και λιγότερο γλυκό….

JazzMatazz: Κρίσοι και Πείναπ Γκερλς

Να το πάλι αυτό το swing! Αλλά αυτήν τη φορά από τη μπάντα των JazzMatazz και το δισκογραφικό τους ντεμπούτο με τον ευφάνταστο και συνάμα σκωπτικό τίτλο. Εδώ δεν έχουμε διασκευές αλλά πρωτότυπο υλικό και μια καλοδουλεμένη και δεμένη μπάντα που σουινγκάρει δυνατά. Οι στίχοι των κομματιών των JazzMatazz δείχνουν πως μπορείς να κριτικάρεις τη σημερινή κατάσταση χωρίς να γίνεσαι κοινότυπος και ρητορικός. Σαρκαστικοί και με αίσθηση του χιούμορ «γράφουν» απολαυστικά σε ορισμένα σημεία. Χαρακτηριστικό το «Ο λογαριασμός», ένα τραγούδι που θα εκφράσει πολύ κόσμο και δεν διστάζει να περιπαίξει την κοινωνική πραγματικότητα της απώλειας του άλλοτε τραπεζικού δανεισμού με την απώλεια του ερωτικού συντρόφου (τι και αν μου έδινες ψιλά, μα το iban σου ήταν ωραίο και μεγάλο…).

Kill Emil: Lights and Shadows

Ένας ακόμη παραγωγός της Beatquick ο Kill Emil στις προτάσεις μας, με το νέο του πόνημα περί φωτισμού και σκιάς. Αν ψάξει κανείς μια συνήθη κατάταξη για το άλμπουμ του Kill Emil μάλλον θα το τοποθετούσε σε αυτό που λέμε downtempo και θα σας πρότεινε να το ακούσετε το απόγευμα με το καφέ σας, άντε και στο πρώτο βραδινό κοκτέιλ… Το θέμα με αυτές τις «αξιολογήσεις» πέρα από τη δημοσιογραφική(;) λογική «βάλτο στα τάδε να τελειώνουμε» είναι ότι αντιμετωπίζουν τη μουσική σαν κάτι που ακούς κάνοντας κάτι άλλο και όχι σαν κάτι που αλλάζει το όποιο άλλο κάνεις. Έτσι αν ακούσεις με αυτόν τον τρόπο το «Lights and Shadows» δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις τον τρόπο με τον οποίο ανασυνθέτει ο Kill Emil το soul παρελθόν στο «Friday’s Child» για παράδειγμα. Το άλμπουμ είναι αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του. Αναδομεί την  groove αισθητική με αυτήν της «σκοτεινιάς», προτείνοντας ένα μουσικό τρόπο να αντιμετωπίσεις τις εναλλαγές των διαθέσεων και των συναισθημάτων.

Ματούλα Ζαμάνη: Muma

Δεν είναι το προφανές παραλιακό εξώφυλλο που μας αναγκάζει να προτείνουμε τη νέα  δισκογραφική δουλειά της ολοένα και ανερχόμενης Ματούλας. Είναι το αυτοβιογραφικό 34 που ενώ ξεκινά σαν μπαλάντα, «ξεφεύγει» στο τελικό του κρεσέντο, είναι οι προφανείς επιρροές από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και πώς να μην ήταν άλλωστε.

Είναι το «Η Γενναία του Βορρά» που μπλέκει τη reggae με όλη σχεδόν την πολύηχη δημοτική μας παράδοση, είναι η western/swing διασκευή του «Ακορντεόν» και βέβαια η «Μπανιστηρτζού» παρέα με τον Εισβολέα.