Στη λεία, καθαρή επιφάνεια του λόγου

Η συνέντευξη είναι προσμονή. Είναι παγίδα για να συλληφθεί το τυχαίο, το ξαφνικό, το αναπάντεχα γοητευτικό. Είναι και η εισβολή όμως σε κόσμους αυστηρά προσωπικούς και μέσο για να κλαπούν αισθήματα και συναισθήματα, ιστορίες πολύτιμες. Συνήθως “εισβολέας” είναι ο δημοσιογράφος, ωστόσο στη λεπτή, αιχμηρή οδό μπορεί να βρει συνοδοιπόρο. Τον συνεντευξιαζόμενο! Ο λόγος γίνεται παγωμένη επιφάνεια, τόσο λεία και καθαρή σαν καθρέφτης που εναλλάσσει τα είδωλα μπροστά του. Οι γρήγορες εναλλαγές αποσπούν την προσοχή από τα πρόσωπα και χωρίς να το καταλάβεις νιώθεις ότι ένα είναι το άτομο που μιλά και εξομολογείται. Η συνείδηση μόνο κρατά τους αρχικούς ρόλους και “συνομιλεί” με αυτόν που ψάχνει ευκαιρία να εξομολογηθεί. Τα πάντα θα τελειώσουν όταν η εγγραφή σταματήσει, όταν θα πάψουν να βγαίνουν λέξεις από τα στόματα. Η αυλαία πέφτει και “Η συνέντευξη” της Μικέλας Φερούση ξεκινά…

Η Μικέλα Φερούση επιλέγει τη φόρμα του θεατρικού κειμένου για να κάνει το ολοκληρωμένο λογοτεχνικό της ντεμπούτο. Μονόπρακτο. Δεν είναι “ασφαλής” επιλογή, μια και ο λόγος που αφορά τη σκηνή του θεάτρου είναι πιο αυστηρός. Απαιτεί αμεσότητα στη μετάδοση ιδεών, νοημάτων, συναισθημάτων. Η αφηγηματική διαδρομή πρέπει να είναι χαρτογραφημένη. Η όποια παρέκκλιση κρύβει τον κίνδυνο της σύγχυσης και της ασάφειας. Η ιστορία όμως που “πρωταγωνιστεί” στο μεγάλο σκηνικό του μυαλού δεν πρέπει να έχει τίποτα περιττό. Σε αυτόν, λοιπόν, τον απαιτητικό στίβο η Μικέλα Φερούση κατάφερε να μεταφέρει με ενάργεια, πειθαρχεία και λογοτεχνική ωριμότητα όσα υπήρχαν καιρό μέσα της.

Η Νάντια Νικολάου πρωταγωνιστεί στο μονόπρακτο. Διάσημη, καταξιωμένη τραγουδίστρια, 50 ετών. Ο Π. Θωμόπουλος είναι νεαρός, 30χρονος, δημοσιογράφος που πάει σπίτι της για να της πάρει συνέντευξη. Η Φωνή Α΄ είναι η θετική συνείδηση της Νάντιας και η Φωνή Β΄ η αρνητική συνείδηση. Η τραγουδίστρια είναι αγχωμένη και η αργοπορία του δημοσιογράφου επιτείνει τη σύγχυση της. Η συνέντευξη δίνεται με αφορμή την επικείμενη αυτοβιογραφία της, όμως είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να μιλήσει για τον άνθρωπο που αγάπησε όσο κανέναν. Ο Π. Θωμόπουλος της δίνει -ύπουλα- τον χώρο και το κάνει με τρόπο ορμητικό. Η Φωνή Α’ και η Φωνή Β’ περνάνε στα σώματα των δύο και έτσι διακριτικά, ασυναίσθητα, ο καθρέφτης που τους χωρίζει ενώνει τα είδωλα τους. Το πρώτο βιβλίο της Μικέλας Φερούση διαθέτει το πάθος της δημιουργίας, τη χάρη της απλότητας και την προσπάθεια για κάτι αληθινά μαγικό.