Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος μιλάει σΤο Περιοδικό:

"Θα ήταν καλύτερη η κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι θα ασχολούνταν με μια μορφή έκφρασης"

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος θα μας ταξιδέψει ακουστικά με αποσπάσματα από όλη την προσωπική δισκογραφική πορεία του, την Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου στο Ίλιον plus. Μαζί του στη σκηνή οι μουσικοί του «Acoustic Set», οι οποίοι συμμετείχαν και στην ηχογράφηση του τελευταίου του δίσκου «Μέσα στον Πόνο Είν’ η Χαρά Μες στη Χαρά Είν’ ο Πόνος», που κυκλοφορεί και σε βινύλιο από τις 27 Νοεμβρίου (puzzlemusik & B-otherside Records).

Η προσωπική δημιουργική πορεία του Μπάμπη Παπαδόπουλου ξεκίνησε από το 2008 με τα αυτοσχεδιαστικά Electric Solo, το πνεύμα των οποίων αποτυπώθηκε στο άλμπουμ «Σκηνές Από Ένα Ταξίδι», εξελίχθηκε στο εμβληματικό «Απ’ Τη Σπηλιά Του Δράκου» με οργανικές διασκευές σε ρεμπέτικα τραγούδια της δεκαετίας του 1930 και ενώ έκανε μία ενδιάμεση στάση στο θέατρο και τον κινηματογράφο – στο Κ.Θ.Β.Ε και στο Εθνικό Θέατρο για τη μουσική σύνθεση θεατρικών παραστάσεων και στον κινηματογράφο για τη μουσική ταινιών μεταξύ των οποίων η πρόσφατη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το Μικρό Ψάρι», κορυφώνεται με το τελευταίο του άλμπουμ, που περιέχει 11 οργανικές συνθέσεις του ίδιου.

ToPeriodiko.GR θα είναι εκεί. Πριν από την εμφάνισή του, όμως, στο πάλκο, συνομιλήσαμε με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, για να δούμε τι έχει στο μυαλό του για τη βραδιά αυτή στο Ίλιον plus. Αλλά και γενικότερα. Γιατί το μυαλό του όλο κατεβάζει ιδέες που μας αφορούν, εδώ και χρόνια. Η μουσική του συνεχίζει να μας ταξιδεύει από τις πρώτες κιθάρες που τον ακούσαμε να παίζει με τις Τρύπες, μέχρι και τα ονειρικά κομμάτια της τελευταίας του δουλειάς.

Και όμως, ξεκινήσαμε την κουβέντα από το θέατρο και τον κινηματογράφο. Και κάπου εκεί την καταλήξαμε κιόλας. Στη σημασία της τέχνης σήμερα. Εννοείται ότι τα γέλια ήταν πολλά, ανακατεμένα με τα σοβαρά που ειπώθηκαν. Κάπως έτσι, δηλαδή, όπως είναι η ίδια μας η ζωή…

Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο που δεν ξέρουμε;

Ναι, θα γράψω τη μουσική για την «Αγγέλα» του Σεβαστίκογλου, που ανεβαίνει προσεχώς στο ΚΘΒΕ. Είναι το πρώτο έργο που ανεβάζει η καινούργια διεύθυνση του Θεάτρου.

Εξαιρετικό έργο.

Διαχρονικό, ταξικό, χωρίς διέξοδο, δυνατό.

Σου αρέσει να γράφεις για θέατρο;

Μου αρέσει η μουσική για το θέατρο, όπως και για το σινεμά. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ αυτά που κάνω έχουν κάτι κινηματογραφικό. Μου αρέσει και το θέατρο και ο κινηματογράφος πολύ, παρακολουθώ αρκετά. Μου αρέσει αυτός ο κόσμος. Το θέατρο είναι πολύ ζωντανό πράγμα, βιώνεις όλη τη διαδικασία ενός πολύ ζωντανού πράγματος. Είναι συνεύρεση όλων των τεχνών. Κίνηση, χορός, τραγούδι, εικαστικά.

Και πώς δουλεύεις με τις παραστάσεις και τις ταινίες; Πας και παρακολουθείς πρόβες διαρκώς;

Ναι, πηγαίνω, θέλω να είμαι σε διαρκή επαφή. Να παρακολουθώ όλες τις πρόβες από την αρχή. Και με τον Οικονομίδη, ας πούμε, στο Μικρό Ψάρι ήμαστε σε διαρκή επαφή. Μιλούσαμε συνέχεια, έβλεπα υλικό, μου έστελνε φωτογραφίες, όποτε κατέβαινα πήγαινα σε γύρισμα, σε ρεπεράζ, στους χώρους, του έστελνα ιδέες, μου έλεγε παρατηρήσεις.

Θέλεις να είσαι μέσα, δηλαδή.

Μόνο έτσι μπορείς να έχεις ωραίο αποτέλεσμα. Πρέπει να είσαι μέσα. Και τώρα μου φαίνεται παράξενο που θα λείψω από τις πρώτες πρόβες της Αγγέλας, γιατί είχα ήδη προγραμματίσει το κατέβασμά μου στην Αθήνα, αλλά θα επανακάμψω. Κρατάω επαφή, όμως, και μετά θα είμαι συνέχεια εκεί.

Πώς θα εμφανιστείτε στο ΙΛΙΟΝ plus;

Θα παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα από τους τρεις δίσκους και το Μικρό Ψάρι. Το παρουσιάσαμε περίπου και πέρυσι αυτό και είναι ωραίο που ξαναβγαίνει στη σκηνή, με ό,τι κουβαλάει από τον χρόνο που πέρασε. Όλο και κάτι παραπάνω έχει συμβεί.

Τι παραπάνω έχει συμβεί στο πέρασμα αυτού του χρόνου;

Ε, όλο και κάτι θα έχει συμβεί! Τι, έτσι πέρασε; Ολόκληρος χρόνος είναι αυτός!

Ε, δεν είναι και λίγο ένας χρόνος!

Άσε που το live δίνει από μόνο του κάτι παραπάνω κάθε φορά. Είναι μια καινούργια κατάσταση.

Σου αρέσει το πάλκο, ε;

Ναι! Μου αρέσει. Αισθάνομαι πολύ οικεία, σαν στο σπίτι μου. Χαίρομαι πολύ. Πάνω στο πάλκο αισθάνομαι πολύ άνετα.

Λοιπόν, θέλω η υπόλοιπη συζήτησή μας να ξετυλιχθεί με βάση τους τίτλους των τριών δίσκων σου. Πρώτος δίσκος, το 2008, Σκηνές από ένα ταξίδι: μπορείς να αναφέρεις σκηνές από το δικό σου ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια;

Να αναφέρω σκηνές… Είναι τόσα πολλά… Προχθές ήμουν στον φίλο μου το Νικόλα, με τον οποίο γνωριζόμαστε από πάρα πολύ παλιά και πάντα ερχόταν σε ό,τι κάναμε και τραβούσε βίντεο και φωτογραφίες και έχει πολύ υλικό. Έβλεπα πράγματα που δεν θυμόμουν καθόλου! Από όλη μου τη ζωή, από αυτή την πορεία που έχω κάνει στη μουσική, πιο πολύ έχω κρατήσει μια αίσθηση, παρά συγκεκριμένα πράγματα. Γιατί ήταν όλα συμπυκνωμένα. Και τόσα, που δεν μπορώ να τα θυμηθώ όλα, αλλά και που, από την άλλη, με έχουν καθορίσει. Τελικά πιο πολύ αυτό εννοώ με τον τίτλο του δίσκου. Έναν συναισθηματικό κόσμο και μία αίσθηση που έχει διαμορφωθεί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, που με έχει οδηγήσει να τα κάνω μουσική.

Είναι ο τρόπος που βρήκες (ή σε βρήκε) για να ταξιδέψεις.

Ναι, έτσι εκφράζομαι. Συναισθηματικά, διανοητικά, τεχνικά, αισθητικά. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιξα διάφορα πράγματα που δούλεψαν στο να μετασχηματίζονται ιδέες και συναισθήματα, αλλά και να διαμορφώνονται με μία αισθητική.

Άρα οι «σκηνές» είναι ολόκληρο το ταξίδι

Είναι ολόκληρη η μουσική μου. Ο κόσμος μου. Και το πιο σημαντικό, εκτός από το κομμάτι της μουσικής καθαυτής, που έχει σημαδέψει τον κόσμο μου και έχει καθορίσει το ποιος είμαι, πώς είμαι, τι κάνω και όλο αυτό το πράγμα, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους βρέθηκα, συναναστράφηκα, συνεργάστηκα.

Άνθρωποι εντός και εκτός μουσικής εννοείς.

Εντός και εκτός. Οι άνθρωποι και οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους είναι που με έχουν κάνει αυτό που είμαι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το κομμάτι. Πάνε μαζί αυτά, όπως καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται να κάνεις κάτι έξω από ανθρώπους, από κάποιες σχέσεις.

Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες, γιατί είσαι από τους καλλιτέχνες που είναι στη σκέψη μας πολύ συνδεδεμένος με συνεργασίες. Με ανθρώπους. Σα να έχεις ξεκινήσει ένα ταξίδι με πολλούς σταθμούς, που εμάς μας δίνει την αίσθηση της συνέχειας. Δεν έχεις «βαλτώσει», δεν έχεις μείνει στάσιμος, βρίσκεις τους ανθρώπους σου και συνεχίζεις να ταξιδεύεις.

Μα αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κρατιέμαι ζωντανός. Είναι αυτό που μου δίνει τη διάθεση να προχωράω, να σκέφτομαι καινούργια πράγματα. Μου δίνει την ασφάλεια ότι αφού έκανα αυτό το κάτι, μπορώ να κάνω κι ένα βήμα παραπάνω. Ίσως όχι παραπάνω, αλλά παραπέρα. Κι αν κάνω ένα παραπέρα βήμα, τότε μάλλον θα έρθει και το επόμενο. Και σιγά-σιγά γίνεται το ταξίδι διαρκές… είναι μία ωραία διαδικασία.

Έχεις άγχος πριν από κάθε παραπέρα βήμα;

Ε, λογικό είναι γιατί κάθε φορά θέλω να δοκιμάζω και κάτι λίγο διαφορετικό, οπότε πάντα υπάρχει η αγωνία για το πώς θα βγει.

Πετυχαίνουν όμως!

Έτσι φαίνεται, φροντίζω να πετυχαίνουν! Φροντίζω να τα κάνω με τρόπο που να με ικανοποιούν, να νιώθω ολοκληρωμένος μετά από κάθε βήμα, να μπορώ να λέω ότι τουλάχιστον από τη μεριά μου έκανα ό,τι πραγματικά μπορούσα. Αυτή είναι η ζωή, ξέρεις «πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει» και τέτοια. Εντάξει, δεν γίνεται αλλιώς.

Σκέφτεσαι αλλιώς και τη σχέση σου με τον χρόνο

Κυρίως το να μην αφήνω πράγματα για μετά. Δεν γίνεται έτσι, όπως λέει κάποιος «Τι ωραία πράγματα που θα κάνω αύριο.» Δεν υπάρχει τίποτα για αύριο. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε τώρα.

Δεύτερος δίσκος, έτος 2010, Απ’ τη σπηλιά του Δράκου. Ποιος είναι ο Δράκος;

Ο δράκος είναι το λιμάνι του Πειραιά. Υπήρχε ένα άγαλμα πολύ εμβληματικό παλιά, σημείο αναφοράς για το λιμάνι όπου δημιουργήθηκε η μεγάλη παράδοση του ρεμπέτικου. Υπάρχει και η αναφορά στο τραγούδι «Από τη σπηλιά του δράκου», οπότε κάπως έτσι βγήκε ο τίτλος.

Ωραία ιδέα, αλλά για σένα ποιος είναι ο δράκος;

Εντάξει, δεν πιστεύω σε δράκους και παραμύθια!

Δεν πιστεύεις σε δράκους;;; Τι μας λες; Και όλα αυτά που φτιάχνεις τι είναι; αν όχι, παραμύθια;

Εννοείς αυτά τα τρομακτικά πράγματα;;; Χεχε. Μέσα μας είναι ο δράκος. Ο καθένας έχει τον δράκο μέσα του. Έχει να αντιμετωπίσει τις φοβίες του, έχεις τις ελπίδες του, τα έχει όλα.

Έτσι είναι, μέσα μας είναι όλα. Και οι δράκοι και οι νεράιδες και τα ξωτικά και τα φαντάσματα. Αυτά μας κάνουν, ίσως, και να δημιουργούμε. Πέρα από αυτό, όμως, σε αυτόν τον δίσκο, με τις μεταγραφές των ρεμπέτικων, τα αντιμετώπισες κάπως όλα αυτά, «φαντάσματα» και «δράκους».

Ε, ναι, εδώ τα αντιμετώπισα. Το ρεμπέτικο/λαϊκό τραγούδι υπάρχει πολλά πολλά χρόνια πριν από εμένα. Εγώ τα έμαθα σε αυτόν τον τόπο, από τη στιγμή που άρχισα να ζω. Υπάρχει παντού, έχει περάσει από χίλια στόματα, χίλια χέρια, χιλιάδες ανθρώπους… έχει μια δύναμη πολύ μεγάλη. Οπότε, είχα πλήρη επίγνωση αυτής της δύναμης που υπάρχει σε αυτή τη μουσική, και φρόντισα να τα αντιμετωπίσω με θάρρος και σεβασμό. Απαιτείται μια μίνιμουμ γνώση για να το αντιμετωπίσεις με θάρρος και σεβασμό.

Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται όχι απλά μίνιμουμ γνώση, αλλά μέγιστη γνώση, καθώς πρόκειται για ένα είδος μουσικής που ακούμε ακόμα, δεν έχει πεθάνει, είναι ζωντανό με την «ατόφια» του μορφή.

Σωστά, αν και όλες οι μουσικές μένουν ζωντανές όσο υπάρχουν άνθρωποι να τις ακούν. Προσέγγισα το ρεμπέτικο με έναν δικό μου τρόπο, που δεν θεωρώ πολύ ακραίο. Έχουν υπάρξει άνθρωποι που του έχουν δώσει διάφορες μορφές και πάντα θα συμβαίνει. Φρόντισα να το κάνω με έναν τρόπο αληθινό. Γιατί είναι μια αληθινή μουσική. Είναι μια μουσική πηγαία, είναι λαϊκή, έχει περάσει από τους ανθρώπους αυτού του τόπου –κι εγώ ως τέτοιος άνθρωπος αυτού του τόπου, το προσέγγισα έτσι, λοιπόν!

Έχεις ασχοληθεί και αρκετά χρόνια με τα ρεμπέτικα.

Ναι, πάντα δούλευα, έπαιζα σε μαγαζιά, μου άρεσε από παλιά. Όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί με τη μουσική, έχουμε νομίζω περάσει από τα ρεμπέτικα. Έχει περάσει μέσα στη ζωή μας. Ποιος δεν έχει βρεθεί μέσα σε μια παρέα να τραγουδήσει ή να χορέψει ένα ρεμπέτικο; Είναι δικό μας πράγμα. Μην κοιτάς που όταν ήμασταν μικροί προσπαθούσαμε να το αποφύγουμε, επειδή το συνδέαμε με ό,τι συνέβαινε γύρω μας και κάναμε μια μικρή αντίσταση. Έτσι αγαπήσαμε και το ροκ, άλλωστε! Παίζαμε άλλη μουσική γιατί μας την έσπαγε όλο αυτό το τριγύρω, αλλά τώρα πια νομίζω ότι μπορούμε να πούμε την αλήθεια! Έστω ένα μέρος της!

Μα και τα ρεμπέτικα δεν είναι ροκ, στην πραγματικότητα; Ό,τι μπορούμε να εννοήσουμε ως ροκ. Κι εσύ είσαι ένας τέτοιος τύπος. Ροκ.

Ε, τώρα, τι να σου πω. Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας με το ροκ.

Ναι, ακριβώς. Είσαι ένας από τους πιο ροκ τύπους του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος και όμως θα μπορούσες να λειτουργήσεις και ως αντιπαράδειγμα, σε σχέση με το πρότυπο που έχει πολύς κόσμος στο μυαλό του για ένα «ροκ τυπά». Ποτά, drugs, γυναίκες, όλα σε υπερβολή, σε κατάσταση ξεράσματος. Δεν είσαι έτσι, ομολόγησέ το.

Εντάξει, δεν είμαι. Αυτό είναι ένα lifestyle, το οποίο ο καθένας μπορεί να θέλει να στηρίξει για τους δικούς του λόγους. Είναι δημιουργήματα όλα αυτά, τα οποία δεν θεωρώ ότι είμαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω. Θέλω να νιώθω φρεσκάδα πάντα. Όχι πράγματα παρωχημένα.

Ας περάσουμε, τότε, στον τρίτο δίσκο. Μέσα στον πόνο είναι η χαρά, μες τη χαρά είν’ ο πόνος, έτος 2014. Το επόμενο ξάφνιασμα. Για μένα –και για πολλούς, νομίζω- ο καλύτερος περσινός δίσκος.

Ήταν λίγο έκπληξη, ε;

Ήταν πολύ δυνατό ξάφνιασμα.

Και για μένα ήταν. Και πήγε πολύ καλά, το ένιωσα όχι μόνο από τις κριτικές, αλλά και από τους ανθρώπους με τους οποίους συζήτησα. Ένιωσα ότι τους άγγιξε. Για μένα αυτό είναι μεγάλη χαρά. Είναι σπουδαίο να κάνεις κάτι και να επικοινωνεί. Ήταν και δύσκολο, γιατί είναι ορχηστρικό, χωρίς λόγο, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει, ωστόσο φαίνεται ότι άγγιξε αρκετό κόσμο.

Συνδύασες πάλι ένα σωρό πράγματα, παραδόσεις, ρυθμούς, όργανα… Έφτιαξες μια καταπληκτική ορχήστρα!

Βγήκαν πολύ καλά όλα αυτά. Και μάλιστα αβίαστα. Αρκετά πράγματα ήταν ιδέες που είχα από παλιά, ακόμα και από την περίοδο των Τρυπών. Ιδέες που δεν υλοποιήθηκαν τότε. Και ήρθε η στιγμή, βρέθηκε ο δρόμος να βγουν. Έχω πολλά πράγματα που κρατάω, γράφω συνέχεια. Και πρέπει να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να βγουν. Όταν, δε, τα βλέπεις μετά από χρόνια, το φτιάχνεις αλλιώς. Αν, δηλαδή, κάτι το φανταζόμουν τότε με ηλεκτρικές κιθάρες, γκάζια και τέτοια, τώρα δεν μπορώ να το δω έτσι. Δεν κάνω αυτό το πράγμα, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Οπότε είναι μια ευχάριστη έκπληξη μετά.

Και το άλλο που μου αρέσει σε αυτό το δίσκο είναι ότι γράφτηκε ζωντανά. Είναι ηχογραφημένο όλο με τη μία, δηλαδή μπαίναμε στο στούντιο, παίζαμε κανονικά ένα κομμάτι, το ηχογραφούσαμε και φεύγαμε. Έχει ελάχιστα dubs από πάνω.

Οπότε υπήρχε μια γενική καλή διάθεση και ατμόσφαιρα.

Ε, ναι, γιατί όλοι όσοι συμμετέχουμε το ακούμε κατευθείαν το κομμάτι, το ζούμε εκείνη την ώρα. Δεν έχεις αυτό που γίνεται συνήθως, όπου πας στο στούντιο παίζεις το μισό κομμάτι, ακούς λίγο το άλλο, χτίζεται το ένα πάνω στο άλλο, στο τέλος ακούς ολόκληρο το κομμάτι και κανείς δεν αναγνωρίζει αν είναι αυτό που έχει παίξει. Τώρα, όπως και η Σπηλιά του Δράκου, βγήκε όλο ζωντανό. Αυτό θέλω να κάνω πια στις ηχογραφήσεις. Είναι πιο δυνατό. Θέλει μια καλή προετοιμασία, αλλά είναι για όλους καλύτερο. Ξέρουν όλοι αμέσως τι έχει γίνει!

Βγάζει αισιοδοξία όλο αυτό. Και ο ίδιος ο τίτλος, έχει χαρά. Να πούμε ότι ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο κρητικό τραγούδι του Γιάννη Δερμιτζάκη (Δερμιτζογιάννη, 1907-1984)

Σαφώς είναι αισιόδοξο. Και συνδέεται με την προσωπική μου κατάσταση για τα πράγματα. Ήμουν σε μια πολύ στριμωγμένη περίοδο της ζωής μου εκείνη την περίοδο, γύρω μας η κατάσταση δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, άνθρωποι έφευγαν από κοντά μας… Όμως, δεν πιστεύω ότι έρχεται το τέλος τού κόσμου, δεν πιστεύω ότι πρέπει να αφεθούμε να μας καταπιεί όλο αυτό. Πρέπει να κάνουμε κάτι.

Κάτι;

Από την πλευρά μου ως μουσικός φροντίζω να κάνω πράξη όσα θέλω να γίνουν. Μέσα από τη μουσική προσπαθώ εγώ, ο καθένας όπως μπορεί, για να υπάρχει μια συνέχεια. Μέσα στη δυσκολία και μέσα στο ζόρι, φροντίζω να κάνω αυτό που μπορώ με τη μουσική.

Και αυτό σου δίνει τη χαρά.

Μου δίνει μεγάλη χαρά. Με κρατάει ζωντανό. Με κρατάει κοντά σε ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Χρειάζεται, οι άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν μεταξύ τους, έχουν κάποια κοινά πράγματα, χρειάζεται να συναντιούνται. Να έχουν κοινό σημείο αναφοράς.

Εσύ βρίσκεις αυτό το κοινό σημείο αναφοράς στους συνεργάτες με τους οποίους συνυπάρχεις χρόνια, με διαφορετικούς τρόπους και…σχηματισμούς.

Δεν είναι μόνο δικοί μου συνεργάτες τελικά, είμαστε ένας κύκλος ανθρώπων οι οποίοι κάνουμε με έναν κοινό τρόπο κάποια πράγματα.

Και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια περνάτε με κοινό τρόπο από το ένα στάδιο στο άλλο. Πράγμα πολύ ενδιαφέρον, καθώς εμφανίζονται καινούργια σχήματα και μουσικές, χωρίς οι άνθρωποι να είναι διαφορετικοί. Ακούς διαφορετικά πράγματα από έναν κύκλο ανθρώπων. Ταξίδι και εξέλιξη… Γνωρίζεστε, αγαπιέστε μεταξύ σας, συνεννοείστε…

Τελικά έχει διαμορφωθεί κάτι μέσα σε αυτά τα χρόνια. Υπάρχει επικοινωνία. Ξέρω πως ό,τι πρόκειται να γίνει θα το προσεγγίσουμε με πολλή αγάπη και φροντίδα. Και είναι πολύ όμορφο να βιώνεις κάτι τέτοιο.

Είσαι κομμάτι μιας κοινότητας.

Ναι, μπορεί να μη συνεργαζόμαστε πάντα, αλλά είναι σημαντικό ότι νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου και εγώ είμαι μέσα σε αυτό και μπορώ να κάνω αυτό που έχω φανταστεί.

Πολύ σημαντικό αυτό. Ειδικά τώρα, που αν δεν έχεις κάτι μέσα στο οποίο ανήκεις, είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.

Βέβαια, γιατί η κατάσταση γίνεται ανθρωποφαγική. Βγαίνει η πιο σκληρή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Οπότε, είναι πολύ σημαντικό ότι εγώ νιώθω κομμάτι μιας κοινότητας.

Η μουσική για σένα δεν είναι μόνο κάθομαι, μου έρχεται μια έμπνευση και γράφω ό,τι μου έρθει. Είναι και δουλειά, και μελέτη και έρευνα. Μέσα στα χρόνια έχεις προσεγγίσει τη μουσική και πιο χύμα και πιο οργανωμένα και πιο επιστημονικά.

Κοίτα, περνώντας τα χρόνια, θέλεις να γνωρίζεις αυτό που κάνεις όλο και πιο βαθειά. Όταν ήμουν στην εφηβεία και έπαιζα, από 11 χρονών, στην αρχή είχα μια σχέση με ένα όργανο που θα με βοηθούσε να ονειρευτώ, να ξεφύγω. Μετά μπήκα στη φάση ότι από εκεί θα βρω παρέες, φίλους, θα βρεθώ με κόσμο να παίξουμε μουσική που αγαπάμε, θα ερωτευτούμε, θα κάνουμε χίλια-δυο πράγματα. Μετά αυτό θέλαμε να το μορφοποιήσουμε περισσότερο, να το κάνουμε κομμάτια. Αντιδρούσα στην αρχή να προσεγγίσω τη θεωρητική γνώση, γιατί τη θεωρούσα άχρηστη, μετά κατάλαβα ότι δεν είναι άχρηστη.

Υπέκυψες, δηλαδή, στο να πας και στο θεωρητικό κομμάτι.

Σαφώς! Κατάλαβα ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να έχω υπόψη, άρχισα να ακούω πολλή μουσική, πολλά είδη, άρχισα να διαβάζω και σιγά-σιγά αυτό άρχισε να μορφοποιείται κάπως. Το εκπληκτικό στη μουσική είναι ότι δεν εξαντλείται, μαθαίνεις συνέχεια, υπάρχει συνέχεια κι άλλο, όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνεσαι ότι γνωρίζεις όλο και λιγότερα. Είναι τέτοιο το μέγεθος, είναι όπως η ζωή. Τι θα πεις; Ξέρω τη ζωή; Έχω μάθει τη ζωή;

Μπα, δεν το λες!

Ε, άρα θέλει να είσαι συνέχεια εκεί. Αυτό που μαθαίνεις είναι η πορεία στο να την προσεγγίζεις. Να βλέπεις διαφορετικές πλευρές και συμβιβάζεσαι με αυτό, φροντίζοντας να είσαι μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Ο στόχος είναι ο ίδιος. Να με φέρει σε μια κατάσταση να νιώσω πλήρης. Ή να θελήσω κάτι άλλο. Αυτός είναι ο τρόπος, δεν έχει όριο. Και θα μελετήσω και θα ακούσω και θα παίξω πιο χύμα και μετά πιο συνειδητά και θα το τακτοποιήσω και το διαλύσω. Όλα θα τα κάνω! Ό,τι θέλω!

Επειδή μπορώ!

Επειδή παλεύω να μπορώ. Αυτό παλεύω να κάνω, γιατί να μη το κάνω; Έτσι όπως γίνεται να τα κάνω;

Έτσι να τα κάνεις, όπως μπορείς. Γιατί αυτή είναι η μαγεία. Όσο προχωράς γίνεται και πιο βαθύ και πιο αληθινό και πιο απαιτητικό και πιο γεμάτο και πιο όμορφο και πιο άγνωστο….

Έτσι δουλεύει. Ο χρόνος πάντα λειτουργεί υπέρ. Αν πραγματικά αφιερώνεσαι. Και αξίζει να του δίνω χρόνο, όσο πιο πολύ μπορώ. Και μου το ανταποδίδει.

Διδάσκεις ακόμα στο ΤΕΙ Άρτας (Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής);

Έφυγα πριν ενάμιση χρόνο. Έμεινα αρκετά, εννιά χρόνια. Δεν μου πήγαινε τελικά η ακαδημαϊκή καριέρα! Κοίτα, έφτασε κάποια στιγμή που δεν μπορούσα να ανταποκριθώ όπως ήθελα σε αυτό που έκανα εκεί. Θέλει πολλή αφοσίωση, όπως όλα που θέλεις να κάνεις σοβαρά. Και η εκπαίδευση είναι μια σπουδαία δουλειά. Και το τελευταίο διάστημα, η κατάσταση είχε γίνει κάπως δυσβάσταχτη, και δεν γινόταν να αφοσιωθώ όπως ήθελα.

Τι κράτησες από την επαφή με τα παιδιά;

Καταρχάς, επαφή. Ήδη κάποιοι παίζουν μαζί μου από τη Σπηλιά του Δράκου, που το δουλεύαμε στην Άρτα. Αξιόλογοι μουσικοί και άνθρωποι. Και τα υπόλοιπα παιδιά. Ξέρεις τι είναι πολύ ιδιαίτερο; Ότι συναντάς ανθρώπους στην ηλικία των 17-18 και τους βλέπεις, είτε να φεύγουν με το κεφάλι στον τοίχο, είτε στα λιβάδια, είτε στον γκρεμό, είτε στα ουράνια, φεύγουν σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Βλέπεις τη νέα γενιά, αυτό που θα έρθει. Είναι σπουδαίο αυτό.

Και το πιο σημαντικό που κατάλαβα είναι ότι αυτά τα παιδιά είναι λίγο διαφορετικά. Το λέω πια με σιγουριά. Είμαι βέβαιος ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με μια μορφή τέχνης είναι λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Καταλαβαίνεις πώς το λέω το «καλύτεροι».

Από τη σκοπιά της δυνατότητας της έκφρασης.

Ναι, είναι οι ψυχές τους πιο ανοιχτές όταν έχουν τη δυνατότητα να εκφραστούν. Είναι πιο ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι. Αντιλαμβάνονται λίγο περισσότερα πράγματα ή με διαφορετικό τρόπο. Είναι κάτι που θα έπρεπε να ζουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους. Δεν χρειάζεται να γίνουν μουσικοί ή καλλιτέχνες. Μπορούν απλά να ακούν ή να βλέπουν ή να διαβάζουν. Θα ήταν καλύτερη η κοινωνία στην οποία θα υπήρχαν άνθρωποι που βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα από μια τέτοια μορφή έκφρασης.

[hr]

Info

[hr]

Ίλιον plus, Πέμπτη 10 Δεκέμβρη, ώρα 21.30

Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17 , +302108824383 , http://ilionpolixoros.gr

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου στις 21:30

Είσοδος 10 ευρώ

Acoustic Set: Μπάμπης Παπαδόπουλος, Φώτης Σιώτας: βιολί και βιόλα, Μιχάλης Βρέττας: βιολί, Δημήτρης Βλαχομήτρος: μπουζούκι, Διονύσης Μακρής: κοντραμπάσο, Τάσος Μισυρλής: τσέλο, Τίτος Καργιωτάκης: κονσόλα ήχου