Μπέκετ _Παράθυρο: Μιὰ οἰκιακὴ περφόρμανς διὰ χειρὸς ὁμάδος Ἀτόμικ νο6

Μπέκετ _Παράθυρο / Μιὰ οἰκιακὴ περφόρμανς διὰ χειρὸς ὁμάδος Ἀτόμικ νο6 σὲ ὑπερκείμενο διαμέρισμα δευτέρου ὀρόφου ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Τσιμισκῆ 28-30 ἐν Νεαπόλει Ἐξαρχείων.

Η ομάδα Atomic no 6 ανοίγει τις πόρτες της καλωσορίζοντάς μας στο ειδικά διαμορφωμένο για την παράσταση διαμέρισμα, στο δεύτερο όροφο της οδού Τσιμισκή 28-30 στα Εξάρχεια. Η παράσταση αυτή “οικειοποιείται”, “εξοικειώνει” και “μετα – κομίζει” στα καθ’ ημάς τρία κείμενα του Σάμουελ Μπέκετ (Λίκνισμα, Πατήματα, Ανάσα) σε μια διασκευασμένη σκηνική σύνθεση που προσπαθεί να “εγ – καταστήσει” σαφή την ατμόσφαιρα και το ύφος του Ιρλανδού Νομπελίστα στο σύγχρονο αθηναϊκό γνώριμο οικιστικό περιβάλλον (με τα άφθονα “Ενοικιάζεται” και “Πωλείται”) μέσα από μνήμες, θύμησες και αναμνήσεις ενός γνώριμου και οικείου νεοελληνικού μικροαστικού παρελθόντος.

Μπέκετ _Παράθυρο είναι το όνομα της παράστασης και πρόκειται για προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα άνοιγμα σε κάτι καινούριο μέσα από την σύνδεση του εσωτερικού εαυτού με τον εξωτερικό, σε ένα πλαίσιο εκ πρώτης όψεως χωροταξικό αλλά εντέλει ψυχαναλυτικό σε δεύτερο επίπεδο. Η επίσκεψη στο διαμέρισμα της οικογένειας Winter είναι μόνο η αφορμή για να παρακολουθήσουμε τη δυσλειτουργική σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα κι ένα παιδί, σαν μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε μια γενιά και μια άλλη.

Γι’ αυτό το λόγο μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ομάδα θέλησε να πάρει και να διαμορφώσει το άδειο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου της πολυκατοικίας στην οδό Τσιμισκή 28 – 30 στα Εξάρχεια, παρεμβαίνοντας στο σύνολό του προκειμένου να στήσει για το κοινό που θα την επιλέξει, μια παράσταση – επίσκεψη σε έναν οικείο χώρο προσκαλώντας μας στην ουσία να παρακολουθήσουμε ως συνολικά βιωματική εμπειρία το όλο εγχείρημα. Από τη στιγμή που θα χτυπήσεις το κουδούνι της Οικογένειας Winter στο θυροτηλέφωνο και θα ανοίξει η πόρτα του διαμερίσματος του Emy νιώθεις ότι παρακολουθείς σαν από κλειδαρότρυπα τη ζωή ενός καθημερινού ήρωα που θα μπορούσες να ήσουν ο ίδιος εσύ.

Ζήτησα να μιλήσω με τους συντελεστές της ομάδας για την εμπειρία τους αυτή και το εγχείρημά τους. Και εδώ θα μάθετε πώς να φροντίζετε τα λιπαρά μαλλιά.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα να γίνει η παράσταση αυτή σε διαμέρισμα (το συγκεκριμένο διαμέρισμα); 

Σαν ομάδα προσπαθούμε να δουλεύουμε όλες μας τις παραστάσεις με τους κανόνες δημιουργίας θεάτρου αλλά και τους κανόνες δημιουργίας μιας «εγκατάστασης» με στόχο να μπορούν να προσαρμοστούν είτε σε θεατρική σκηνή είτε σε όποιον άλλο χώρο θεωρήσουμε εμείς κατάλληλο για τη δουλειά μας. Το Μπέκετ _Παράθυρο ξεκίνησε σαν μια παράσταση προορισμένη για θεατρική σκηνή. Την άνοιξη του 2015, κατά τη διάρκεια των συναντήσεων της ομάδας για “brainstorming” πάνω στα κείμενα του Μπέκετ, συνειδητοποιήσαμε πως η ιδέα που πλάσαμε, ο χαρακτήρας που αναδυόταν, ζητούσε έναν πιο προσωπικό χώρο. Έτσι ξεκινήσαμε αρχικά να ονειρευόμαστε πόσο ωραία θα ήταν να βρίσκαμε ένα σπίτι και να το στήσουμε από το μηδέν μόνο και μόνο για αυτό. Τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς μπορέσαμε να ξεκινήσουμε τις ρεαλιστικές συζητήσεις πάνω σε αυτό το πλάνο, αφού η οικογένεια δύο μελών της ομάδας μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε το κενό διαμέρισμα της οδού Τσιμισκή. Και εδώ μπορείτε να μάθετε για τα χαρακτηριστικά των ηλεκτρικών καλωδίων συνεστραμμένου ζεύγους.

Πόσο καιρό σας πήρε να συλλέξετε τα αντικείμενα και να δημιουργηθεί ο κατάλληλος χώρος;

Στις αρχές του Σεπτέμβρη, μόλις συνειδητοποιήσαμε πως υπήρχε η δυνατότητα να στήσουμε την παράσταση στο διαμέρισμα, έγινε μια πρώτη επιλογή και μεταφορά επίπλων από την Λευκάδα -τόπο καταγωγής των ιδιοκτητών του διαμερίσματος- στην Αθήνα. Μέσα στους επόμενους μήνες συστηματικά «καταφύγαμε» στα σπίτια γιαγιάδων, παππούδων και γονιών. Αυτό όμως δεν αρκούσε και έτσι επεκταθήκαμε και στα δικά μας σπίτια, στα σπίτια φίλων και φυσικά στην συνεχώς εναλλασσόμενη έκθεση επίπλου δίπλα στους κάδους των δρόμων της πόλης. Προσπαθούσαμε να του δώσουμε όση πιο πολλή ζωή μπορούσαμε. Η τελευταία πινελιά μπήκε μετά την πρεμιέρα, με το σετ σερβιρίσματος του λικέρ.

Πιστεύετε ότι η νέα εποχή θεάτρου στοχεύει σε παραστάσεις που αγκαλιάζουν τον θεατή πέρα του συμβατικού χώρου, δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον για διάδραση και συζήτηση;

Η νέα εποχή «αναζητά» χώρο για όλες τις ιδέες, τους χώρους, τα πιθανά ή απίθανα ανεβάσματα παραστάσεων. Οι περισσότεροι θεατές είναι ήδη εξοικειωμένοι με τους συμβατικούς χώρους, τους αντισυμβατικούς χώρους που σύντομα μετατρέπονται και αυτοί σε συμβατικούς και όσοι δεν είναι ήδη θεατές, σύντομα θα γίνουν. Γιατί έχουμε όλοι αναγνωρίσει τις καινούριες «ελευθερίες» στην έκφραση και αποδοχή αυτής, όσο βλέπουμε ότι οι επιλογές που γίνονται, δεν γίνονται απλά και μόνο για την διαφοροποίηση, δεν γίνονται για να προκαλέσουν τον απλό εντυπωσιασμό αλλά για να εξυπηρετήσουν πιο πιστά τη δραματουργία και την επικοινωνία των ιδεών της κάθε προσπάθειας.

Το καταφέρατε αυτό, να επικοινωνήσετε καλύτερα την ιδέα σας;

Εμείς ακούσαμε τις ανάγκες της παράστασής μας και δημιουργήσαμε ο καθένας ξεχωριστά σύμφωνα με τον χώρο, παραμένοντας πιστοί στη δραματουργία μας. Δημιουργήσαμε ένα χώρο στον οποίο εμείς και το κοινό αλληλεπιδρούμε, βρισκόμαστε πολύ κοντά, διαδρούμε, επικοινωνούμε, επηρεάζει ο ένας τον άλλο (ομάδα και κοινό) αλλά είναι συγχρόνως και ελεύθερος να το φτάσει ο καθένας έως εκεί που θέλει και μπορεί. Νομίζουμε ότι τα πάμε καλά. Την τελική απάντηση σίγουρα όμως δεν μπορούμε να την δώσουμε εμείς.

Ποια είναι η πορεία της παράστασης μέσα από τη διάδραση με το κοινό, τα σχόλια και τις εντυπώσεις και με ποιο τρόπο αυτό αλλάζει και εσάς αλλά και τη δυναμική σας ως ομάδα;

Χωρίς να τρέφουμε ψευδαισθήσεις, αφού η χωρητικότητα μας επιτρέπει ένα περιορισμένο αριθμό θεατών, θεωρούμε κέρδος το ότι από τις 18 Δεκεμβρίου που ξεκινήσαμε παίζουμε 4 φορές την εβδομάδα με μέσο όρο κάθε μέρα τους 10 θεατές. Αυτό μας έκανε να αποφασίσουμε και μια πρώτη παράταση των παραστάσεων ως τις 8 Φεβρουαρίου ενώ συζητάμε και για μια δεύτερη παράταση μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου τις ίδιες μέρες και ώρες.

Το κοινό μας είναι πολυσυλλεκτικό και όσο επικοινωνείται η παράσταση, μαθαίνουν γι’ αυτήν περισσότεροι οπότε και από τη μεριά μας βλέπουμε ότι μπορούμε να της δώσουμε το περιθώριο λίγο ακόμα να συνεχίσει .

Οι αντιδράσεις και η ανταπόκριση που έχουμε λάβει ως τώρα είναι πολύ θετική, ενώ οι περισσότεροι την αντιμετωπίζουν σαν μια βιωματική εμπειρία που τόλμησαν και χάρηκαν που δοκίμασαν ξεπερνώντας την αρχική επιφύλαξη να παρακολουθήσουν μια παράσταση σε σπίτι. Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η κουβέντα που ακολουθεί στο τέλος. Από την κουβέντα αυτή τελικά, συνειδητοποιούμε ότι, παράσταση με παράσταση, σκοπός μας είναι να πειραματιζόμαστε και να ανακαλύπτουμε νέες φόρμες που σκοπό έχουν να φέρνουν όλο και πιο «μέσα» ένα θεατή δίνοντας του τη δυνατότητα να βιώνει όχι μόνο μια ιστορία, αλλά μία κατάσταση.

Ακόμη, μας ενδιαφέρει να πετύχουμε την αίσθηση της «οικειότητας» ανασύροντας τουλάχιστον την παιδική ανάμνηση της επίσκεψης στο σπίτι μιας θείας ή γιαγιάς, στην οποία όλοι λίγο πολύ μπορούμε να ανατρέξουμε, αν όχι στην «δύσκολη» και «άβολη» επιστροφή στο «παλιό (πατρικό) σπίτι».

Από κει και πέρα, εκτός από τις παραστάσεις στην Αθήνα, σκεφτόμαστε να δοκιμάσουμε την τύχη της παράστασης στην Πάτρα και τη Λευκάδα αρχικά, λόγω καταγωγής κάποιων συντελεστών από τα μέρη αυτά, όπου υπάρχουν επίσης κάποια διαθέσιμα διαμερίσματα. Στη Λευκάδα μάλιστα υπάρχει το σπίτι της γιαγιάς από το οποίο μεταφέρθηκαν και τα περισσότερα έπιπλα.

INFO

Μπέκετ _Παράθυρο
της ομάδας Atomic No6
Τσιμισκή 28-30, Αθήνα, 2ος όροφος, κουδούνι Οικογένεια Winter

Μέχρι τέλος Φεβρουαρίου κάθε Παρασκευή Σάββατο Κυριακή Δευτέρα στις 20.30

Μια σκηνική σύνθεση της ομάδας “Atomic No6”, βασισμένη στα έργα Λίκνισμα, Ανάσα και Πατήματα του Σάμιουελ Μπέκετ.

Στο διαμέρισμα του 2ου ορόφου επί της οδού Τσιμισκή, στον αριθμό 28­30, είναι το σπίτι της οικογένειας Winter. Ο Emy Winter, κάθεται δίπλα στο αγαπημένο του παράθυρο, στην κουνιστή πολυθρόνα της μητέρας του και λικνίζεται στον ρυθμό της ύπαρξης που του έχει επιβληθεί. Σε αυτή την κουνιστή πολυθρόνα, που έχει γίνει δική του πια, λικνίζεται και διερωτάται πότε ξεκίνησε όλο αυτό που είναι τώρα η ζωή του, μια ζωή που στην οικογένειά του κληροδοτείται από γενιά σε γενιά.

To Μπέκετ _Παράθυρο είναι ένα αυστηρά δομημένο ποίημα που διέπεται από πειθαρχημένη και αυστηρή λογική. Είναι ένας αποσπασματικός και χωρίς γραμμική εξέλιξη μονόλογος που ανοίγει διάλογο με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλλά και ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ των γενεών, όπου η σιωπή καθίσταται πιο ανησυχητική από οποιοδήποτε πιθανό τους διάλογο.

Συντελεστές

Τέτα Αποστολάκη: οργάνωση παραγωγής
Δάφνη Γιαννουλάτου: σύλληψη / σκηνοθεσία
Έρση Γιαννουλάτου: video & graphicdesign
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: ηχητικά περιβάλλοντα
Αντώνης Γκρίτσης: ερμηνεία
~ και η Μάγια Λυμπεροπούλου: γυναικεία φωνή.

Φωτογραφίες: William Faithful