Godspeed You! Black Emperor: Asunder, Sweet and Other Distress | Constellation

DiscLab: Εδώ που κοινοποιούνται οι πιο θορυβώδεις έρευνες που διεξάγονται στα σκοτεινά μας εργαστήριά, με στόχο νέες μουσικές κυκλοφορίες που διαταράσσουν την κοινή ησυχία. Εδώ ο Κώστας Αρβανίτης με το Asunder, Sweet and Other Distress των Godspeed You! Black Emperor:

[br]

[br]

Asunder, Sweet and Other Distress

Godspeed You! Black Emperor

Constellation | CD / LP

Κώστας Αρβανίτης

[br]

Mας το ανακοίνωσαν πριν κάτι βδομάδες και ήρθε. Μόλις δύομιση χρόνια μετά, με συνέπεια, σαν το δεκαετές κενό ανάμεσα στα Yanqui U.X.O. του 2002 και το ‘Allelujah! Don’t Bend! Ascend! του 2012 να ήταν τελείως τυχαίο. Να πιστέψουμε ότι οι Godspeed θα είναι τακτικά στα αυτιά μας; Το ζήτημα είναι φυσικά, τι θα μας φέρνουν. Γιατί ο τελευταίος τους δίσκος ήταν αξιοπρεπέστατος και με αρκετές τρομερές στιγμές, για άλλες μπάντες θα λόγος για να αποσυρθούν ικανοποιημένοι, η κριτική όμως θα γίνει με βάση τον πήχη που έχουν θέσει οι ίδιοι, ο οποίος είναι δυσθεώρητος.

Άρα λοιπόν; Τι έγινε; Καθώς δε μου αρέσουν τα spoiler, με λίγες λέξεις: ο δίσκος απλά τα θέρισε όλα.

Μικροσκοπικός σχεδόν για τα μεγέθη τους, μόλις 40’30’’, το Asunder, Sweet And Other Distress χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Το πρώτο και επιβλητικό κομμάτι,  Peasantry or ‘Light! Inside of Light! ήταν ένα σοκ όχι τόσο ηχητικά (που θυμίζει έντονα την αδερφή μπάντα Thee Silver Mount Zion ή όπως λέγονται αυτό το τρίμηνο), αλλά γιατί η διάθεσή του είναι σχεδόν αισιόδοξη (!), ειδικά προς το φινάλε.

Ακολουθείται από το Lamb’s Breath, ένα σκληρό δεκάλεπτο σχεδόν drone χωρίς ιδιαίτερο θέμα, που φαντάζομαι πως θα δείχνει έντονα τα δόντια του live. Αυτό είναι μια τεχνική διαφορά του άλμπουμ, που δείχνει πως οι Gy!be εγκαταλείπουν μάλλον προς το παρόν τα γνώριμα τους field recordings και στρέφονται προς τα drone. Έπεται το δεύτερο drone, μικρότερης διάρκειας αλλά σαφώς πιο μελωδικό Asunder, Sweet το οποίο παρότι πολύ όμορφο, αποδεικνύει με το τέλος του την πραγματική του ουσία σαν γέφυρα προς το τελευταίο κομμάτι, το οποίο είναι και το πραγματικό αριστούργημα και κορύφωση του δίσκου.

Με την ολοκλήρωση του τέταρτου και τελευταίου Piss Crowns Are Trebled, λοιπόν, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται περιοδολογικά δίπλα στο Moya ή τo Dead Flag Blues, μόνο που είναι τρεις φορές πιο βαρύ από αυτά, ένα χαρακτηριστικό που ο δίσκος έχει γενικά. Ο συνδυασμός είναι ο γνωστός και θανατηφόρος, ένας αργός θρήνος που ξεδιπλώνεται και χάνεται σιγά σιγά για να σκάσει ξαφνικά η βόμβα: ένα αδιανόητο θέμα σε πολλά ντεσιμπέλ, υπό των ήχο τυμπάνων πολέμου. Η αποκάλυψη έρχεται, αλλά θα πολεμήσουμε. Θρίαμβος.

Δε μπορώ να πω άλλα πράγματα για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Την ακούω αδιάκοπα εδώ και ένα μήνα, με επιμονή γιατρού, για να είμαι σίγουρος ότι δεν είναι δίσκος που θα αποθεωθεί για να ξεχαστεί σύντομα. Και είναι τόσο αιχμηρός, όσο και την πρώτη φορά. Καλά νέα: φίλος που τους άκουσε live μέσα στον Απρίλιο, δηλώνει ότι έπαιξαν νέο υλικό, με το οποίο τα έκανε πάνω του (sic). Aπ’ότι φαίνεται η περίοδος αυτή είναι περίοδος παραγωγικότητας για τουw Gy!be, και αυτό σημαίνει περισσότερη ευτυχία για εμάς.

Ακούστε όλοι το δίσκο. Δεν έχω λόγια πραγματικά για το πως αυτή η ομάδα ανθρώπων μέσα σε ένα χρόνο μας παραδίδει αυτό το δίσκο αλλά και το τελευταίο και καταπληκτικό album των Thee Silver Mount Zion. Πέρα από την απίστευτη καλλιτεχνική επιτυχία που είναι αυτό, είναι μια υπενθύμιση πως υπάρχει ακόμα στις μέρες μας μουσική με όραμα. Κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό. Αυτό το όραμα των περίεργων στρατευμένων φίλων μας από το Μόντρεαλ, που μέσα από τους κρυπτικούς τίτλους τους σκιαγραφούσαν την πτώση στο κενό της καπιταλιστικής κοινωνίας, την επικείμενη (κοινωνική) αποκάλυψη και προέβλεπαν ότι αν θα συναντηθούμε κάπου όλοι, είναι στα οδοφράγματα. Που γράφανε δίσκους για τις άσκαστες βόμβες των ΗΠΑ, που γράφανε τραγούδια αφιερωμένα στην Ιντιφάντα και στα sleeve των δίσκων τους συνδέανε τις πολυεθνικές της μουσικής με τη βιομηχανία όπλων. Και το όραμά τους γκρεμίζει τοίχους. Τους  γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια, να πουλάνε χαλαροί τα υλικά τους στη Λιοσίων, να καπνίζουν και να μας ρωτάνε για το πως πάει το κίνημα κατά του ΔΝΤ. 21 χρόνια μετά την ίδρυση τους είναι ακόμα εδώ όπως τους γνωρίσαμε, μόλις βγάλανε έναν υπέροχο δίσκο και όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζουν κι άλλο σύντομα. Ζούμε όμορφες μέρες.

[hr]

Ακούστε μουσική από αυτή τη νέα κυκλοφορία εδώ : 

[hr]