ΝΕΚΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος (Ευρώπη και ΗΠΑ) είναι ένα φρούριο, φυλακή, εργοστάσιο και mall ταυτόχρονα.
Και έχει ένα υπαρκτό ή νοητό φράκτη όπου ανοίγει αναλόγως τους οικονομικούς σχεδιασμούς.
Αν έχει άμεση ανάγκη τσάμπα εργάτες τούς ζητάει από τον υπόλοιπο κόσμο και κάνει τα πάντα για να τους βρει. Συχνά, πολέμους. Η πόρτα του φράκτη ανοίγει τότε διάπλατα. Για να δουλεύουν. Μέχρι να πεθάνουν.
Αν δεν είναι και τόσο άμεση η ανάγκη τους πυροβολεί, τους καταδιώκει, τους γκετοποιεί, τους κλείνει σε στρατόπεδα, τους πνίγει κατευθείαν.
Ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος είναι ταυτόχρονα δηλαδή ένα τεράστιο νεκροταφείο, ενώ με φωτεινές ταμπέλες που διαφημίζουν ευημερία και κάτι παλιοτομαρα που μας μιλούν μέσα από τις τηλεοράσεις μας, τις ταινίες μας, τα βιβλία μας, τα σχολεία μας, κρύβουν την θέα του.
Είναι όμως ο τόπος που αναγκαστικά ζούμε. Και σε αυτό το φρούριο, φυλακή, εργοστάσιο και mall μαθαίνουμε από μικρά παιδιά να κανονικοποιούμε κάθε φρίκη. Να ξεχνάμε πριν καν βιώσουμε. Να καταναλώνουμε σάρκες για πρωινό πριν καν χωνέψουμε τις προηγούμενες: άλλωστε είναι πιο εύκολο να πληρώνεις για θεαματικό θάνατο από το να συγκρούεσαι για να τον αποτρέψεις.
Καθώς όμως όπως έγραφε ο Τσε «ο πραγματικός επαναστάτης καθοδηγείται από βαθιά αισθήματα αγάπης» και «αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», σε αυτόν τον τόπο που αναγκαστικά γεννηθήκαμε και ζούμε, οφείλουμε να περάσουμε από την κατανόηση της κατάστασης, στην αλληλεγγύη στους κατατρεγμένους, στην αγανάκτηση για το οικονομικο-κοινωνικο-συνειδησιακο-πολιτικό σύστημα έως το μπουρλότο σε όλο το καλογυαλισμένο του οικοδόμημα.
Μπας και προστατεύσουμε, αν όχι τους εαυτούς μας, τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτού του κόσμου, που δεν έχουν καν ψεύδη ηλίθια προνόμια.
Ούτε οι καπιταλιστές, ούτε οι λαοί έχουν πατρίδα.
Ωστόσο πρέπει να επιλέξουμε σε ποια πλευρά θα θέσουμε τους εαυτούς μας.
Κι αν το κάνουμε, να δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτή η επιλογή.
Όλοι στους δρόμους!