ΝΙΠΕΡ- Η οδύσσεια ενός αιώνιου μετανάστη

Η αρχή έγινε με την «Μαριάννα η Βρωμόστομη», μια αυτοέκδοση με στριπάκια καθημερινής τρέλας μέσα από τον μικρόκοσμο μιας χειραφετημένης νεαρής κοπέλας. Εργασιακή επισφάλεια, εργοδοτική αυθαιρεσία και η εξαθλιωμένη ελληνική κοινωνία γίνονται συστατικά στοιχεία ενός κόμικ για το τι πραγματικά σημαίνει να είσαι νέος στην μνημονιακή Ελλάδα. Ο Νίπερ, αν και βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την Μαριάννα, δηλώνει όπου γης και πατρίς και φτύνει όπου σταθεί αστούς και φασίστες. Η περίπτωσή του αν και κινείται στα παράλογα και υπερρεαλιστικά πολλές φορές όρια του μέσου, είναι μια ειλικρινής ιστορία του ποιος είναι ο ρόλος του αστικού κράτους, ένα ευρύ πολιτικό σχόλιο για όσα ζούμε σήμερα.

Σε μια δυστοπική Μεγάλη Βρετανία, ή έστω σε μια πόλη που μοιάζει να τοποθετείται εκεί, κάπου ανάμεσα σε τελειωμένες pub και σοκάκια με σκουπίδια εμφανίζεται ένας τύπος με εξωφρενικά μεγάλα αυτιά. Ο Νίπερ θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε και έτσι θέλει να τον αντιμετωπίζουν. Περιθωριακός αλλά ανώνυμος, συναντά μια κοπέλα και μένει σε μια κατάληψη. Εκεί αποκτά μια σχεδόν αυθόρμητη αντιφασιστική δράση, γιατί στέκεται απέναντι στην αδικία και την εκμετάλλευση οπότε γίνεται στόχος η pub που είναι στέκι ακροδεξιών. Σε αυτό το αφηγηματικό κομμάτι, η δράση θυμίζει Danny Boyle και Trainspotting, με τα κυνηγητά αντιφασιστών με αστυνομικούς και τις συγκρούσεις με τους φασίστες. Υπάρχουν όμως δυο κόσμοι παράλληλοι,διαχωρισμένοι με ημιπερατή μεμβράνη, οι οποίοι παρεμβάλλονται από πλάνα ειδήσεων που γεμίζουν τους δέκτες με καταστροφή και πίσω από τις κάμερες γίνονται σύνοδοι ξεπουλημένων πολιτικών και αστών που υποθηκεύουν το μέλλον λαού και νεολαίας. Ο Νίπερ γνωρίζει καλά και τους δυο κόσμους και έχει βαλθεί να καταστρέψει τον δεύτερο. Όμως αυτή του η περιπλάνηση κρύβει και την αναζήτηση μιας κοπέλας που κρατιέται αιχμάλωτη σε ένα πείραμα στα βάθη του Αμαζονίου. Μόλις λοιπόν ο Νίπερ ξεμπερδεύει με την στρατιά αρουραίων και μηχανών που στέλνει ο τρελός επιστήμονας και θείος ενός φασίστα που δεν έμαθε το μάθημά του, σαλπάρει για Αμαζόνιο. Στο αισθητικό κομμάτι, τα σκούρα χρώματα κυρίως χακί και πετρόλ του περιβάλλοντος σε αντίθεση με τα κιτρινισμένα πρόσωπα των ανθρώπων δίνουν αυτήν την αρρωστημένη αίσθηση της ασφυκτικής μητρόπολης που κυριαρχούν πολυκατοικίες με πλοκάμια και μεταλλαγμένοι αρουραίοι.

Ο Νίπερ δεν φτάνει ποτέ στον Αμαζόνιο γιατί εκνευρίζει την υπεύθυνη των εισιτηρίων και καταλήγει στην Σομαλία. Στο ίδιο το καράβι η ταξική διαστρωμάτωση αποτυπώνεται και στα πατώματα: στα αμπάρια οι περιθωριακοί, στην κουπαστή κάνουν πάρτυ οι αστοί. Η ταλαιπωρία του όμως δεν έχει τέλος όταν στο πλοίο γίνεται επίθεση από Σομαλούς πειρατές. Και αυτοί ως άνθρωποι κατατρεγμένοι από τα ιδιωτικά συμφέροντα και γεωπολιτικά παιχνίδια στην Μέση Ανατολή, καταφεύγουν στην ληστεία για να επιβιώσουν. Όλα αυτά όμως συμβαίνουν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Σερ Μόργκαν, ενός νευρωτικού και μισάνθρωπου μεγαλοαστού που μοιάζει περισσότερο με ερπετό παρά με άνθρωπο. Αυτός και ο Νίπερ μοιράζονται μια έχθρα χρόνων και η επίθεση των Σομαλών είναι η ευκαιρία που περίμενε τόσο καιρό. Ανάμεσα στην αιματηρή συμπλοκή θα λάβει χώρα και η τελική μάχη μεταξύ τους. Αυτό το κομμάτι της αφήγησης είναι πιο φωτεινό χρωματικά γιατί συμβαίνει σε ηλιόλουστο τοπίο, ίσα ίσα για να κάνει αντίθεση με τα κόκκινα ματωμένα κεφάλια των Σομαλών που συγκρούονται με το στρατό του Σερ Μόργκαν. Εδώ το σουρεαλιστικό στοιχείο του πρώτου μέρους μετατρέπεται σε βία και gore επιπέδου Ταραντίνο, με ολοσέλιδες, καλοδουλεμένες σκηνές μάχης.

Ο Νίπερ είναι η προσωποποίηση του προλετάριου. Χωρίς πατρίδα, χωρίς λεφτά, μόνιμα αισιόδοξος και με αγάπη για την ζωή, κινείται με βάση το δικό του σύστημα αξιών και είναι χωρίς να προσπαθεί αυτό που θέλουν να σβήσουν οι άρχοντες του τόπου. Αποζητά την συλλογικότητα, αλλά θέλει να έχει και την ανεξαρτησία του. Άλλοτε λούμπεν, άλλοτε πολιτικός αλλά πάντα αντιφασίστας, εκτονώνεται με σεξ, τσιγάρα, αλκοόλ και ξύλο στους φασίστες. Αυτή ίσως είναι σε μέσες άκρες η συνείδηση της εργατικής τάξης και αυτή η ειλικρινής, λιγομίλητη και λιγδιασμένη καρικατούρα με τα τεράστια αυτιά  εκπροσωπεί την φωνή της λογικής μέσα στην έρημο του Πραγματικού και της παραφωνίας.Σε ένα κόσμο που η επιστήμη είναι στα χέρια λίγων και χρησιμοποιείται με σκοπό τον φόβο και την καταστολή, που τα ΜΜΕ δρουν παραπληροφορώντας και κατατρομοκρατώντας και που τίθεται το δίλημμα καπιταλισμός ή βαρβαρότητα, ο Νίπερ επιλέγει να θεωρείται άγριος και άξεστος σε μια εποχή που κυριαρχεί η πολιτική ορθότητα και η αστική ευγένεια.