Οικογενειακές Ποδοσφαιρικές Ιστορίες

Καλό ταξίδι κύριε Κώστα...

| 16/10/2014

«From Father To Son» λένε δεκάδες πλακάτ, σημαίες και γκράφιτι οπαδών διαφόρων ομάδων του πλανήτη. Είναι τελικά ο πατέρας μια τόσο ισχυρή επιρροή για τις αθλητικές προτιμήσεις του γιου; Μπορεί να του μεταβιβάσει επιτυχώς την αφοσίωση και την αγάπη για το Σύλλογο;

Πριν λίγες μέρες, ο Μ. έχασε τον πατέρα του ύστερα από πολύμηνη μάχη με τη γαμημένη αρρώστια που έχει πάρει πολλούς αγαπημένους (μας) ανθρώπους από κοντά μας. Τον Μ. δεν τον γνωρίζω τόσο καλά για να ξέρω τι σχέση είχε ακριβώς με τον πατέρα του. Ξέρω βέβαια ότι ο Μ. γουστάρει πολύ να πηγαίνει γήπεδο, να βλέπει την ομάδα του και να μιλά φυσικά για όλα όσα αφορούν αυτήν και τους οπαδούς της. Λογικά, όπως συμβαίνει σχεδόν παντού, τα παιδιά αποκτούν τέτοια ερεθίσματα λόγω της τριβής με τον πατέρα τους. Ο πατέρας -ο «μπαμπάς», όπως τον λέγαμε μικροί- είναι αυτός που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας πάει στο γήπεδο, θα μας αγοράσει το κασκόλ, την εμφάνιση και το κάθε μπιχλιμπίδι της ομάδας, θα μας βγάλει  φωτογραφίες ντυμένους με τα χρώματα της «αρρώστιας». Κάπως έτσι φαντάζομαι θα έγινε και η «βάπτιση» του μικρού (τότε) Μ., στον οποίο και αφιερώνεται το εν λόγω άρθρο.

Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό περσινό τεύχος του εξαιρετικού αγγλικού fanzine STAND against modern football έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του Anthony Bunn με τίτλο «Simply One Of Us». Στο συγκεκριμένο κείμενο, ο Anthony μιλά για τη σχέση που είχε με τον πατέρα του, αναφορικά με τη μεγάλη τους αγάπη, τη Stoke City F.C. Βλέπετε, ο Anthony είχε χάσει πρόσφατα και αυτός τον πατέρα του και αποφάσισε να τον «τιμήσει» γράφοντας ένα κείμενο όπου θα παρουσίαζε την αγάπη του «Μπαμπά» του για την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης τους.

Stoke-City-Britannia

Τα όσα περιγράφει ο Anthony δεν φαντάζουν καθόλου ξένα σε όσους έχουμε την τιμή και τη χαρά να πηγαίνουμε ακόμα γήπεδο μαζί με τον πατέρα μας, να βλέπουμε μαζί το ματς στην τηλεόραση και να κουβεντιάζεις παθιασμένα για τα σωστά και τα λάθη της διοίκησης και των οπαδών. Τον Anthony τον καταλαβαίνω πλήρως. Άλλωστε και εγώ στα σχολικά μου χρόνια είχα μία τέτοια σχέση με τον πατέρα μου. Κάθε Κυριακή στις 15:00 πηγαίναμε στο γήπεδο να δούμε την τοπική ομάδα και γυρνώντας σπίτι κολλούσαμε σαν βεντούζες πάνω στο ράδιο για να ακούσουμε τι κάνει η «μεγάλη» ομάδα.

Το «From Father To Son» είναι πλέον ένα από τα πιο διαδεδομένα σλόγκαν στα γήπεδα της υφηλίου μαζί με τα «Support Your Local Football Team» και «Against Modern Football». Η τεράστια διαφορά του από τα άλλα δύο είναι ότι αποτελεί στην ουσία το συνδετικό κρίκο δύο πραγμάτων που τείνουν να χαθούν από τον αθλητισμό, της αφοσίωσης και της αγάπης. Όποιος έχει πανηγυρίσει ή βρίσει σε γήπεδο παρέα με τον πατέρα του, καταλαβαίνει.

20102011_fiorentina-sampdoria_027

Οι οπαδοί της Fiorentina το κάνουν όσο πιο κατανοητό μπορούν

Ακολουθεί το κείμενο μεταφρασμένο και εμπλουτισμένο με σχετικές φωτογραφίες και βίντεο.

Απλά Ενάς Από Εμάς

Πριν δεκαοχτώ μήνες έγραψα ένα κείμενο για την αγάπη και το σεβασμό που τρέφω για τον άνθρωπο που με πήγε πρώτη φορά να δω τη Stoke City.

«Σε αντίθεση με τους περισσότερους οπαδούς, δεν μπορώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη φορά που είδα τη Stoke. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από έναν αγώνα με τη Middlesbrough στο Vale Park και από μία κάρτα διαρκείας που είχα το 1977 στο Butler Street Stand. Έπειτα, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι υποβιβαστήκαμε.

Έτσι έμαθα τους Potters: από μία επίσκεψη στο Vale και επειδή αναγκάστηκα να μας βλέπω να υποβιβαζόμαστε με εισιτήριο διαρκείας στη μοναδική, ίσως, κερκίδα χωρίς σκέπαστρο σε όλη τη Βρετανία… Είμαι όμως ευγνώμων που ο «γέρος» μου με άρπαξε από το χέρι όταν ήμουν 8 χρονών και με πέρασε από τα τουρνικέ; Ρητορική η ερώτηση».

VICGROUND

Άποψη της παλιάς έδρας της Stoke. Στο βάθος φαίνεται η κερκίδα Butler Street Stand

Πάντα παρότρυνα τους Stokies[1] να αποτίουν φόρο τιμής, πνευματικά και υλικά, στους πατεράδες τους γιατί οι πατέραδες συνήθως είναι ο Nigel Gleghorn[2] της οικογένειας. Κάνουν αρκετή υπόγεια δουλειά, σπάνια παίρνουν τη αναγνώριση που τους αξίζει, συχνά κρατούν το πλοίο στη σωστή πορεία, έχουν ένα ήσυχο και μετριοπαθές στυλ και σπάνια σε απογοητεύουν.

2712669224-17042011174319

Δώδεκα μήνες αργότερα έπρεπε να γράψω για τον πατέρα μου με διαφορετικό τρόπο. Ο Μπαμπάς μου, ο Peter Bunn, πέθανε δυστυχώς στις 24 Νοεμβρίου του 2012, μόλις μία ώρα αφότου είδε την ομάδα του να κερδίζει με 1-0 τη Fulham στο Britannia Stadium. Το ότι πέθανε στις 17:59, μόλις τελείωνε η εκπομπή Praise and Grumble[3] στο Radio Stoke, δεν ήταν ειρωνικό, αλλά μοιραίο. Το να μιλά για τη Stoke City ήταν μία από τις χαρές του Μπαμπά. Επίσης, του άρεσε να ακούει το show μετά το παιχνίδι.

Είναι επίσης μοιραίο, και όχι ειρωνικό, το ότι πέθανε 72 ετών. Δεν γινόταν να είναι άλλος αριθμός, έτσι; Το 1972 ήταν η χρονιά που κερδίσαμε το μόνο αξιομνημόνευτο τίτλο μας[4]. Είναι η ιδανική χρονική συγκυρία για τους αριθμολάγνους Potteries[5].

Το γεγονός ότι ο θάνατός του επήλθε ακαριαία και ανώδυνα, στον ώμο του καλύτερου φίλου του, του Terry (ο θείος μου που οδηγούσε εκείνη τη στιγμή), και ότι το μυαλό του ταξίδευε εν μέσω μιας βολίδας του Jimmy Greenhoff[6] ή μιας απίστευτης ντρίμπλας του Sir Stan[7] στο δεύτερο σπίτι του, το Victoria Ground, την παλιά μας έδρα, με κάνει και χαμογελάω.

Ψάχνω τη μοίρα εκεί που δεν υπάρχει; Ίσως. Όμως, από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι «κάτι περισσότερο από ζωή και θάνατο», με παρηγορεί απίστευτα που ο Μπαμπάς πέθανε σε ένα τόσο εξαιρετικό απόγευμα για τη Stoke City. Σέντρα στις 15:00 – μία μπύρα με τους φίλους πριν το ματς – νίκη της Stoke – ήρεμος και ανώδυνος θάνατος στον ώμο του αδερφού που ποτέ δεν είχε.

Όλα είχαν προγραμματιστεί τέλεια από τους Θεούς του ποδοσφαίρου, έτσι δεν είναι Μπαμπά; Ο παραλληλισμός με τον Nigel Gleghorn ήταν πολύ προσεκτικός. Ήταν ένας παίκτης που ο πατέρας μου τον θαύμαζε. Ένας παίκτης που αγαπούσε το ποδόσφαιρο, με αριστερό πόδι αλφάδι και από αυτούς που αισθάνονταν ευγνώμονες που έπαιζαν το μπαλέτο της εργατικής τάξης και που έπαιζαν για τη Stoke City.

Ο Gleghorn πέτυχε το γκολ που μας έδωσε την άνοδο το 1993. Με έχει σημαδέψει μέχρι και σήμερα εκείνο το γκολ του με τη Hartlepool. Εκείνος ο αγώνας παραμένει από τις αγαπημένες μου εκτός έδρας εκδρομές. Ο Μπαμπάς φαίνεται για λίγο και στην τηλεόραση στα στιγμιότυπα του αγώνα από το Central Sport. Ήταν στα δεξιά του τέρματος και πηδούσε πάνω κάτω στο κόρνερ που κερδίσαμε στο ’90, όχι επειδή περίμενε ανυπόμονα το νικητήριο γκολ του Gleghorn, αλλά επειδή τον πίεζε η κύστη του από τις πολλές μπύρες πριν το ματς. Ο Μπαμπάς λάτρευε να μιλά για τη Stoke πίνοντας μπύρες πριν τον αγώνα. Ήταν το μόνο που ήθελε έπειτα από μια βδομάδα σκληρής δουλειάς.

1992-1993. Μα τι χρονιά ήταν εκείνη; Τόσες υπέροχες αναμνήσεις για τους Stokies, τόσες πολλές μέρες που ο εγώ, ο Μπαμπάς, ο Terry, ο Brad, ο Owen, ο Andy, ο Tim, ο Bryn και άλλοι τόσοι που δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα, θα οργώναμε τα γήπεδα της χώρας για να δούμε την υπερομάδα του Lou Macari[8].

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1992, στο εκτός έδρας ματς στο Hartlepool, ένας Μπαμπάς και ο γιος του θα γιόρταζαν μαζί το νικητήριο γκολ της ομάδας τους, στην πορεία προς την άνοδο, σε ένα γήπεδο χωρίς σκέπαστρο. Παράδεισος!

tumblr_nco676Y5ev1thwylzo1_1280

Οι παίκτες της Stoke πανηγυρίζουν την κατάκτηση του Football League Trophy το 1992

Κανένας δεν ήταν πιο περήφανος για τη Stoke City ή το Stoke-on-Trent απ’ ό,τι ο Peter William Bunn. Όταν πήγαινε διακοπές, είτε στην Ευρώπη είτε στην αγαπημένη του Lleyn Peninsular στην Ουαλία, θα φορούσε πάντα μία μπλούζα της Stoke. Ποτέ δεν φορούσε μπλούζα μαϊμού. Ένιωθε περηφάνος. Αντιπροσώπευε την ομάδα και την πόλη του σε μακρινά εδάφη. Αισθανόταν σαν ιεραπόστολος, σαν ο πολιτιστικός πρέσβης του Sneyd Green[9].

Θυμάμαι σαν τώρα το Wembley και το The Windscreen Wipers Cup[10], ή κάτι τέτοιο, το 2000 που κερδίσαμε την Bristol City με 2-1 και πήγαμε σχεδόν τρέχοντας στο Harrow-on-the-Hill όπου μας περίμεναν τα λεωφορεία.

c0379515-2679-48b4-8bff-bded61a0a5fd-620x410

Οι Stokies πανηγυρίζουν κάποια νίκη της ομάδας τους

Πήγαμε σε μία τεράστια παμπ, η οποία ήταν γεμάτη με οπαδούς της Arsenal που έβλεπαν το ματς της ομάδας τους με τη Leeds. Αφού γεμίσαμε την παμπ και ήμασταν τρελαμένοι με την κατάκτηση του τίτλου, έστω και ενός τόσο ασήμαντου τίτλου, εισπράξαμε τη συνηθισμένη αντίδραση «μικρή ομάδα, βλαμμένοι από το Βορά» από τους εγωπαθείς και ψηλομύτες Gunners[11].

Μισή ώρα αργότερα, τα λεωφορεία έπρεπε να φύγουν για να μας γυρίσουν πίσω. Ο Μπαμπάς, που βρισκόταν στην τρυφερή ηλικία των 60, είχε ανεχθεί πολλά. «Συγνώμη, αλλά δεν θα τους αφήσω να χλευάζουν τη Stoke. Στηρίξτε με παιδιά!», μας είπε.

Τότε, και καθώς οι Stokies ήταν έτοιμοι να φύγουν, σηκώθηκε, άπλωσε τα χέρια του, επέβαλλε τη σιωπή στην παμπ και ξεκίνησε να τραγουδά δυνατά και περήφανα το «Delilah[12]». Οι οπαδοί της Άρσεναλ το βούλωσαν. Παρότι οι στάχτες του θάφτηκαν στο Britannia Stadium, η καρδιά και η ψυχή του θα παραμείνουν πάντα με την οικογένειά του και με το Victoria Ground.

Ύστερα από δεκαέξι χρόνια στο Britannia Stadium, δεν άλλαξε καθόλου το πρόγραμμά του τη μέρα του αγώνα. Ο Μπαμπάς συνήθιζε να πίνει μπύρες στο Gardeners Retreat ή στο Michelin Club, και τα δύο ήταν κοντά στην Campell Road, και στις 14:40 ξεκινούσε ένα βιαστικό πεντάλεπτο περπάτημα προς το γήπεδο: Campell Road – Nicholls Street – Lime Street. Πάντα με αυτή τη σειρά. Αδημονούσε για να πει ιστορίες για τον Sir Stan που άφηνε την μπάλα στο κόρνερ και έπαιρνε άλλη θέση στο γήπεδο και ο προσωπικός του αντίπαλος τον ακολουθούσε παντού ή για τότε που γλίτωσε μια παμπ από την καταστροφή επειδή οι Stokies ήθελαν να δουν τα γκολ των ημιτελικών του Κυπέλλου Αγγλίας στην τηλεόραση καθώς γυρνούσαν από το Hillsborough.

britannia-stadium-21

Το νέο γήπεδο της Stoke από το 1997

Ελπίζω οι ιστορίες που έλεγε να ήταν αληθινές. Αλλά και να μην ήταν, λατρεύαμε απλά να τις ακούμε: πώς γύρισε από το ματς με τον Ajax ύστερα από μέρες και πριν πάει σπίτι πήγε πρώτα στο ματς της Stoke ή πώς μετέθεσε τη μέρα του γάμου του για την Κυριακή προκειμένου να αποφύγει ένα παιχνίδι κρίκετ ή πώς γύρισε σπίτι με το πούλμαν της ομάδας και ήπιε μπύρες με τους παίχτες επειδή του χάλασε το αμάξι στην επιστροφή από ένα παιχνίδι με την Tottenham στα ’70s.

Stoke1972_605x480

Έλεγε συνεχώς τις ίδιες ιστορίες, αλλά δεν μας ενοχλούσε. Η παρέα μας γούσταρε να «βυζαίνει» Pedigree[13] και να βλέπει τα μάτια του να αστράφτουν καθώς έλεγε τις ιστορίες.

Εντελώς περίεργα όμως, αυτό που τον έκανε ξεχωριστό, όπως και όποιον διαβάζει αυτό που γράφω, ήταν το ότι τρελαινόταν με το να ακολουθεί παντού την ομάδα του.

Stoke-City-v-Chelsea-007

Σέλφι των Stokies από τον τελικό με την Chelsea το 1972

ΥΓ. Καλό ταξίδι κύριε Κώστα.


[1]  Stokies ονομάζονται οι οπαδοί της Stoke

[2] Ο Nigel Gleghorn γεννήθηκε στο Seaham στις 12 Αυγούστου του 1962. Αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια (1992-1996) στη Stoke ως μεσοεπιθετικός έχοντας 166 συμμετοχές και 26 γκολ.

[3]  Αθλητική εκπομπή σχολιασμού που παίζεται μέχρι και σήμερα έπειτα από κάθε αγώνα της Stoke.

[4] Το 1972 η Stoke κατέκτησε το League Cup επικρατώντας με 2-1 της πανίσχυρης τότε Chelsea. Μέχρι και σήμερα, αυτός ο τίτλος παραμένει το μοναδικό σημαντικό τρόπαιο που έχει κατακτήσει η Stoke.

[5]  Έτσι ονομάζονται χαϊδευτικά οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του Stoke-on-Trent.

[6] Ο Jimmy Greenhoff γεννήθηκε στο Barnsley στις 19 Ιουνίου του 1946. Αγωνίστηκε για εφτά χρόνια (1969-1976) στη Stoke ως επιθετικός έχοντας 274 συμμετοχές και 76 γκολ.

[7] Ο Stanley Matthews γεννήθηκε στο Stoke στις 1 Φεβρουαρίου του 1915 και πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 2000. Αγωνίστηκε για δεκαεννιά χρόνια (1932-1947 και 1961-1965) στη Stoke ως μεσοεπιθετικός έχοντας 355 συμμετοχές και 62 γκολ. Θεωρείται ο παίκτης-σύμβολο της Stoke και ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιστής που χρίστηκε Sir (το 1965) ενώ δεν είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στην ηλικία των 50 ετών!

[8] Ο Lou Macari γεννήθηκε στο Largs της Σκοτίας στις 7 Ιουνίου του 1949. Ανέλαβε προπονητής της Stoke το 1991 και έμεινε στον πάγκο της για δύο χρόνια οδηγώντας την ομάδα στην άνοδο στην Premier League. Επίσης, κατέκτησε και ένα Football League Trophy το 1992.

[9]  Προάστιο του Stoke.

[10] Αναφέρεται χαριτολογώντας στον τελικό του Football League Trophy, ενός κυπέλλου που διεξάγεται από το 1983 μεταξύ των ομάδων της Football League One και Football League Two (η Τρίτη και η τέταρτη τη τάξει επαγγελματικές κατηγορίες).

[11]  Gunners είναι το ψευδώνυμο των φιλάθλων της Άρσεναλ.

[12] Το Φεβρουάριο του 1968 κυκλοφορεί για πρώτη φορά το “Delilah“, με ερμηνευτή τον Tom Jones και καταφέρνει να φτάσει μέχρι το νο.2 των βρετανικών charts ενώ είναι και το έκτο καύτερο single σε πωλήσεις, στο νο.15 στις ΗΠΑ αλλά και στο νο.1 αρκετών χωρών όπως η Γερμανία και η Ελβετία. Έκτοτε, οι οπαδοί της Stoke το υιοθετούν και το μετατρέπουν στο δικό τους ύμνο. Άλλωστε, πολλοί Βρετανοί οπαδοί τραγουδούν αυτούσια διάφορα τραγούδια. Σε παλαιότερη εκπομπή μας έχουμε αναφερθεί σε διάφορα τραγούδια που έγιναν συνθήματα στα γήπεδα. Μπορείτε να την ακούσετε εδώ.

[13] Πρόκειται για την μπύρα Marston’s Pedigree και όχι για τη… σκυλοτροφή