«Οι αδελφές του Κάιν», της Σίσσυς Δουτσίου

Κι αν έρθουν να σας που ότι εδώ δεν είναι τόπος και καιρός για τέτοια πράγματα, πάρε τη φαλτσέτα και θέρισε. Και όμως, πάντα αυτό λένε. Όταν δέχεσαι το χτύπημα της εξουσίας, να σιωπάς. Όταν ο δυνατός ξεσπά, πάλι τη σιωπή να διαλέγεις. Όταν σου πέφτει το μαχαίρι από το χέρι, σήκωσέ το και συνέχισε να καθαρίζεις πατάτες. Όταν η σκέψη σου συναντά το κλομπ, να μαζεύεις το χέρι του μυαλού σου. Όταν δεις το τραύμα στο σώμα και την ψυχή, κρύψε το. Και όταν τελικά χάνεις την υπομονή σου, μάθε πως σε κελί θα κλείσεις τη σιωπή σου. Το αίμα, όμως, φέρνει αίμα, η ταπείνωση επιστρέφει την ταπείνωση και το μαύρο καταπίνει το μαύρο. Όχι, μη νομίσετε ότι το τέρας δημιουργεί δίδυμους εαυτούς. Αυτός που προκαλεί τα πρώτα βαθιά τραύματα, αυτός και θα πνιγεί στο μαυροκόκκινο λάκκο. Η αγριεμένη αντίδραση αφορά στο σπάσιμο του καθρέφτη που παραμορφώνει και υποτάσσει. Συνεπώς, στα χιλιάδες θραύσματα που δημιουργούνται από την ανταπόδοση των χτυπημάτων, αχνοφαίνεται ένας νέος άνθρωπος που σκίζει τις σάρκες του και αφήνει την ψυχή και τη φλέβα της καρδιάς να τον αναγεννήσει. Και κάπως έτσι αγκαλιάζουμε νέα αδέρφια, κάπως έτσι συναντούμε το «Οι αδερφές του Κάιν» (Εκδ. Καστανιώτη).

Όταν οι δύο γίνονται ένα, όταν οι σάρκες ενώνονται και όταν η ηδονή έχει δυο στόματα που βγάζουν τις ίδιες πνοές. Όταν το σεξ και η απόλαυση καταργεί στερεότυπα, διαχωρισμούς και φύλα. Όταν το ανόθευτο νοθεύεται από την άσκηση εξουσίας, λερώνεται από την ανορθογραφία της πατριαρχίας και όταν μια συγγραφέας τολμά να βγει η πένα της μέσα από το τραύμα εξόδου, τότε έχουμε μια συλλογή διηγημάτων που στάζει σάρκα, αίμα, ανθρώπινα υγρά και μια μανία για τη βίαιη διάσωση της ζωής. Και η γυναίκα, το κορίτσι, το τρανς άτομο κυριαρχεί και δείχνει ότι όσοι γονατίζουν μπορούν να σηκωθούν και να πιάσουν τη φαλτσέτα. Το βιβλίο αυτό είναι έργο δύναμης, θάρρους, απελπισίας, σιγουριάς και θυσίας που διαψεύστηκε. Η Δουτσίου αγαπά καθετί ανθρώπινο και ιδιαίτερα αυτό που πονάει και με το ένστικτο το ζώου αντιδρά. Οι πρωταγωνιστές της θέλουν δίπλα τους, τους θαρραλέους, τους τολμηρούς, τους δικαστές που ορίζει η καρδιά. Ναι, υπάρχει πολλή βία εδώ, αλλά αν θες να βγεις από την κόλαση τους ίδιους κύκλους θα ανέβεις. Ο παράδεισος έχει χαθεί προ πολλού, αλλά η κάθαρση ποτέ δεν αργεί, ποτέ δεν μας προσπερνά. Αυτό είναι το άγγιγμα από τις «Αδερφές του Κάιν».

Οι τέσσερις ιστορίες είναι οι πλευρές της μεγάλης πληγής, αυτής που μιλά για την εκμηδένιση και την ακύρωση του ευγενικού, του υψηλού, του ανθρώπινου. Με λόγο άμεσο, δίχως περιστροφές και ανούσιες στάσεις, η Δουτσίου δίνει σταθερό και αδιαπραγμάτευτο ρυθμό στην αφήγησή της, εισβάλλει στις μύχιες σκέψεις και με αισθητική αδελφών Κοέν οπτικοποιεί τις απαντήσεις στη βία της πατριαρχίας, της εξουσίας. «Οι αδερφές του Κάιν» θα μπορούσαν να είναι μια ρωγμή, ένα ατσάλινο νήμα στον κόσμο του Σαλό, του Παζολίνι. Η Δουτσίου μπαίνει κάτω από το δέρμα μας και εξηγεί το ρίγος που μας διαπερνά, απεικονίζει την αντεπίθεση της καταπιεσμένης αξιοπρέπειας.