Νέοι εναντίον Ηλικιωμένων...

Εμβληματική φιγούρα της Ιταλικής αριστεράς, δημοσιογράφος, συγγραφέας και σατυρικός σχολιαστής, o Μικέλε Σέρρα, έχει εκδώσει, αρκετές συλλογές ποιημάτων, διηγημάτων και μυθιστορήματα- κείμενα για το θέατρο και την τηλεόραση- ενώ αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα La Repubblica και στο περιοδικό l’ Espresso. Εντάσσεται πολύ νέος στο Ιταλικό  Κ.Κ. και αρθρογραφεί στην Unita, κατόπιν αποχωρεί και  σήμερα, ως ανένταχτος, επιδιώκει μιαν Αριστερά «ενωμένη και ανταγωνιστική».

Με ένα ακόμη βιβλίο του μεταφρασμένο στα ελληνικά (Το παιδί αγελάδα. 1999, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), το πρόσφατό του, «Οι Αραχτοί» διαπραγματεύεται μια φανταστική παράλληλα με μια «αληθινή» ιστορία. Η δεύτερη έχει να κάνει με τις εμμονές του ίδιου, μάλλον, πατέρα-συγγραφέα απέναντι στους νέους και ιδιαίτερα απέναντι στον δεκαοκτάχρονο γιό του και της αδυναμίας επικοινωνίας μαζί του -όντας χωρισμένος  έχει αναλάβει αυτός το βαρύ καθήκον της ανατροφής και της διαπαιδαγώγησής του. Είναι εξ’ αιτίας αυτής της συναισθηματικής αμηχανίας που επινοεί την πρώτη ιστορία δίνοντας της, μάλιστα, τίτλο, «Ο Μεγάλος Ύστατος Πόλεμος» με ήρωα έναν υπερήλικα ονόματι Μπρένο Αλτσχάϊμερ. Ένα science fiction διήγημα στο μακρινό μέλλον, του 2054, και στον αιματοκυλισμένο πόλεμο για εξουσία ανάμεσα στους Νέους και στους Ηλικιωμένους. Εν τω μεταξύ, η πραγματικότητα με την φαινομενική αφασία του εφήβου και  ο φαντασιακός εμφύλιος των γενεών, διαπλέκονται μεταξύ τους με fade in και fade out, εναλλάξ, καθώς το άγχος του πατέρα ολοένα και μεγαλώνει. Εδώ, θα πρέπει να προσθέσουμε και μια ακόμη εξελισσόμενη, παράλληλη, μικρή ιστορία για την προσπάθεια του πατέρα να σκαρφαλώσει, μαζί με τον γιό του στη  βουνοκορφή Νάσκα των 2700 μέτρων. Πράγμα που ο πρώτος είχε πραγματώσει, όντας έφηβος, σαν προσπάθεια, ας πούμε, ενηλικίωσης.

Από εκεί και οι σελίδες με τα μικρά ραβασάκια παραινέσεων και τα εναλλασσόμενα συναισθήματα γραμμένα πάνω τους. Στιγμές- στιγμές απίστευτα σαρκαστικός για τις συνήθειες του παιδιού του, δηκτικός, θα λέγαμε αλλά, κυρίως, αμήχανος, ευάλωτος και χωρίς ελπίδες επικοινωνίας με το βλαστάρι του. Είναι χαρακτηριστικό πως, ενώ στις αρχές της διήγησης η κριτική του είναι καταιγιστική απέναντι στην μενταλιτέ της νέας γενιάς, με το προχώρημα των σελίδων αμβλύνεται και λειτουργεί συγκινητικά: «Όποτε συμβαίνουν αυτές οι ταραχώδεις και ευτυχώς σπάνιες  οικογενειακές συνελεύσεις μας, αμφιβάλλω τουλάχιστον για τα μισά πράγματα που σου λέω. Από την πρώτη στιγμή κιόλας που βγαίνουν από το στόμα μου, νιώθω πως χρησιμοποιώ απαρχαιωμένες ρητορικές τεχνικές, που τις επιστράτευσα  συνδέοντας θραύσματα από παλιούς σπασμένους κώδικες, που τους σάρωσαν οι κοινωνικές επαναστάσεις ή τους γελοιοποίησε η ίδια τους η προσωποποιία.»

Όσο στοχάζεται ο Μπρένο-πατέρας, όσο θυμώνει και σηκώνει τα χέρια ψηλά απέναντι στην άρνηση προσαρμογής  του γιου του στον κόσμο των ενηλίκων, τόσο περισσότερο νιώθει πως το παιγνίδι της ζωής ανήκει στους νέους,  όσο και αν οι μεγάλοι τους λοιδορούν και τους απορρίπτουν σαν δυσλειτουργικούς απέναντι στην τρέχουσα τάξη πραγμάτων, καταλαβαίνει πως ανήκει σε αυτούς που έρχονται τώρα στην κοινωνία και παρά την σφοδρή αντίδραση και αντίσταση των μεσόκοπων και άνω, οι νέοι πρέπει να νικήσουν. Όπως συνέβαινε πάντα. Βεβαίως, ο τρόπος ζωής τους απέχει, πλέον, έτη φωτός από τους πρεσβύτερους, η εφηβεία είναι ένας άλλος κόσμος, αλλά αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως οι νέοι άνθρωποι γίνονται αναχωρητές, απλά, βιώνουν την κατάσταση με τον δικό τους ανεξάρτητο τρόπο.

Γι’ αυτό και στο φινάλε των «Gli Sdraiati», σε δύο σχετικά μεγάλα εδάφια, περιγράφονται, πρώτα η προδοσία του 95χρονου στρατηγού Μπρένο Αλτσχάϊμερ απέναντι στον στρατό των εκατομμυρίων Ηλικιωμένων, με την βοήθεια που προσφέρει στις  λίγες χιλιάδες Νέων που υπερασπίζονται τα εδάφη τους για να θριαμβεύσουν τελικώς, αλλά και η πραγματοποίηση της περίφημης ανάβασης της δυσπρόσιτης Νάσκα, με τον πατέρα, σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας να συνειδητοποιεί ιδίοις όμασσι  πως δύναται  πλέον να γεράσει ήσυχος. Να σημειώσουμε, τέλος, και την ζωντανή μετάφραση της  Δήμητρας Δότση.