Οι γυναίκες πίσω από τις κάμερες

Επτά γυναίκες που εργάζονται στην οπτικοακουστική βιομηχανία στην Ελλάδα φωτογραφίζονται για την ημέρα της γυναίκας.

Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο διεκδικούν τα ίδια δικαιώματα και απολαβές και στέλνουν το δικό τους μήνυμα για την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα.

Δεν ήταν εύκολο να καταφέρω να καθιερωθώ σαν διευθύντρια φωτογραφίας. Πολλοί θεωρούσαν και αρκετοί θεωρούν ακόμα ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από βοηθός ενός άνδρα. Αλλά είναι πια 2017…

Η Χριστίνα Μουμούρη είναι διευθύντρια φωτογραφίας με συμμετοχή σε πολλές ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές

Δύσκολη δουλειά, ειδικά για γυναίκες. Το ζήτημα είναι οι φωτογραφιζόμενοι να δουν τον φωτογράφο χωρίς να διαχωρίζουν τα φύλα. Η κλασική ατάκα που παίζει είναι το «κοπελιά τράβα μας και εμάς». Αν δεν πεις όχι από την πρώτη φορά, τελείωσες. Παραμένεις η κοπελιά που ήρθε να βγάλει μερικές φωτογραφίες. Στο χέρι σου είναι να αποδείξεις τι είσαι.

Η Μαρίλη Ζάρκου είναι φωτογράφος. Εργάζεται στην Αθήνα και ειδικεύεται στην Αρχιτεκτονική φωτογραφία.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά συνεργάτη μου να μου προτείνει να μην δείχνω «τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου στη δουλειά». Θεωρούσε, μάλλον, ότι αυτή η συμβουλή θα έπιανε τόπο, όπως φαντάζομαι θεωρούσε πως οι προθέσεις του θα εκτιμώνταν ως καλές…

Η Αλεξάνδρα Μπουσίου είναι παραγωγός κινηματογράφου με έδρα την Αθήνα και το Βέλγιο (www.wrongmen.be). Είναι επίσης εισηγήτρια σε εργαστήρια κινηματογραφικής παραγωγής στοSub.Urban Images & Soundscapes

Όταν πρωτοξεκίνησα να δουλεύω στην Ελλάδα και μέσα σε διάρκεια 2 χρόνων συνεργάστηκα με τρεις, καθιερωμένους στον οπτικοακουστικό χώρο ανθρώπους, των οποίων πολύ συχνά η συμπεριφορά έφτανε τα όρια της κακομεταχείρισης και της οικονομικής εκμετάλλευσης. Ήταν αναμφισβήτητα μια τραυματική εμπειρία. Ήταν και οι τρεις 15-20 χρόνια μεγαλύτεροι από εμένα, παραγωγοί στην διαφήμιση, το σινεμά και το ντοκιμαντέρ. Αυτό είναι κάτι που δεν βίωσα με ξένους συνεργάτες, που συνεργάζομαι μέχρι και σήμερα, οι οποίοι σε αντιμετωπίζουν ως ίσο προς ίσο. Αυτό που μου έκανε, επίσης, θετική εντύπωση είναι ότι ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιεραρχίας και ηλικίας ήταν πάντα ευγενικοί. Τα τελευταία χρόνια έχει κάπως αλλάξει αυτή η αντιμετώπιση στην Ελλάδα ή απλά εγώ έχω ωριμάσει και δεν ανέχομαι παρόμοιες συμπεριφορές.

H Δάφνη Τόλη είναι δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ.

Το να είσαι γυναίκα και να εργάζεσαι σημαίνει πως πρέπει να είσαι πολύ ισχυρή και αδιαπέραστη για να μην σε επηρεάζουν συμπεριφορές τύπου «δεν ξέρεις εσύ, μη μιλάς» και μιλάμε πάντα για το «ευαίσθητο φύλο» έτσι;

Η Ελευθερια Ανθή ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία και τη μουσική φωτογραφία από το 2008.

Ραχήλ Καλαντζοπούλου, Μοντέρ

Μπορεί στη δύση η απαξίωση των ικανοτήτων μιας γυναίκας να μην είναι πάντα ορατή όπως μια μπούρκα στη Μέση Ανατολή, αλλά σίγουρα από τη θέση που της δίνεις μέσα στην κοινωνία μπορείς εύκολα να καταλάβεις το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο αυτού του λαού.

Η Βίκυ Ανδρέου ασχολείται με την ρύθμιση εικόνας από το 1998

Φωτογράφος: Christos Tolis- www.suburban.gr