Οι «Ξένοι» | «Η Ελλάδα είναι η χώρα που είναι το σπίτι μου»

Πώς σκέφτονται αυτοί που εμείς βλέπουμε ως «ξένους» για τη ζωή τους μαζί μας;  Πώς νιώθουν;  Πώς τους κάνουμε, ενίοτε, να νιώθουν;  Τι θα ήθελαν να μας πουν;  Γιατί Ξένος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Σε καθιστούν οι άλλοι όταν η πραγματικότητά σου δεν ταιριάζει με τη δική τους. Όταν αυτό που βλέπουν σε εσένα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Όταν διαφέρεις από τα στερεότυπα. Όταν δεν είσαι αυτό που «θα έπρεπε να είσαι». Διότι, όπως είπε και ο ποιητής «τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους».

#ToPeriodikoGR και ο Μάνος Καλλιμικράκης δημιουργούν αυτή τη στήλη με στόχο να καταγράψουν. Να καταγράψουν τη ματιά, τη σκέψη και το συναίσθημα των συνανθρώπων μας που έχουν άλλες χώρες καταγωγής και είτε βρέθηκαν και έμειναν στην Ελλάδα είτε γεννήθηκαν εδώ. Δεν εστιάζει στους πρόσφυγες των τελευταίων χρόνων, αλλά σε όλους εκείνους και όλες εκείνες που εδώ και αρκετά χρόνια, συνήθως, ζουν μαζί μας.  Και όσα έχουν να μας πουν είναι πολλές φορές διαφορετικά από όσα νομίζουμε ότι θα ακούσουμε. 

«Με λένε Ron Ian Barrios. Είμαι 17 χρονών και μένω στους Αμπελόκηπους, στην Αθήνα. Είμαι μαθητής επαγγελματικού λυκείου. Θέλω να σπουδάσω μαγειρική γιατί και ο πατέρας μου και ο αδερφός μου είναι μάγειρες και θέλω να τους ακολουθήσω.

Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ήθελα να ασχοληθώ με το σχέδιο μόδας αλλά όχι ακόμα. Ξέρεις… να έχω μια δουλειά σίγουρη πρώτα και τα όνειρα μετά.

Έχω γεννηθεί εδώ αλλά κατάγομαι από τις Φιλιππίνες.
Δεν ξέρω πότε ήρθαν οι γονείς μου στην Ελλάδα ούτε γιατί. Δεν τους έχω ρωτήσει ποτέ. Δεν με ένοιαξε κιόλας, μου φαίνεται φυσικό που ζούμε εδώ.

Νομίζω πρώτα ήρθε η μητέρα μου. Δούλεψε για την οικογένεια του θείου μου σαν οικιακή βοηθός. Μετά ήρθε ο πατέρας μου εδώ και παντρευτήκανε.

Δεν έχω νιώσει ποτέ ξένος. Ούτε με έκανε ποτέ κανείς να νιώσω έτσι. Μεγάλωσα με τα ξαδέρφια μου που είναι Έλληνες και νιώθω Έλληνας. Ναι, πιστεύω ότι τώρα φέρονται αλλιώς στους ξένους. Έχουν έρθει πολλοί, έχει αλλάξει το πράγμα. Δημιουργεί πρόβλημα ότι ακούγεται από κάποιους ότι οι μετανάστες βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά από τους Έλληνες.

Η Ελλάδα για εμένα είναι η χώρα που είναι το σπίτι μου. Εδώ μεγάλωσα. Αν πάω τώρα στις Φιλιππίνες θα είμαι σαν τουρίστας. Δεν θα ξέρω ούτε τη γλώσσα μου. Εδώ είμαι πιο άνετα. Ξέρω τα μέρη, ξέρω τους ανθρώπους. Εδώ είναι η πατρίδα μου.

Το καλύτερο με την Ελλάδα είναι ότι έχει και χειμώνα! Στις Φιλιππίνες έχει μόνο καλοκαίρι και πάρα πολλή ζέστη. Δεν αντέχεται.

Όχι, δεν έχω κάτι που να με ενοχλεί τρομερά στην Ελλάδα. Εκτός ίσως από τους οδηγούς. Περνάς το δρόμο και δεν σε προσέχουν. Φοβάσαι… Ίσως αυτό μόνο.

Δεν θα πήγαινα στις Φιλιππίνες για να μείνω. Για διακοπές παίζει αλλά γενικά θα έφευγα από την Ελλάδα μόνο για να σπουδάσω. Μετά θα γύρναγα πίσω.

Κοίτα, αυτό με το ρατσισμό, θα το έχεις παντού. Δεν γίνεται να μην υπάρχει, νομίζω. Μια φορά πήγαινα στη στάση (σημ: του λεωφορείου) και άρχισε να μου φωνάζει μια κυρία, να πάω πίσω στη χώρα μου και άλλα τέτοια… Εντάξει δεν έγινε και τίποτα.»