ΟΙ ΞΕΝΟΙ | Η κρίση εντείνει τον ατομικισμό και έτσι κάθε ξένος θεωρείται απειλή

Οι άνθρωποι που φτάνουν εδώ είναι θύματα της δυτικής πολιτικής. Τι δουλειά είχαν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν ή στη Συρία;

Πώς σκέφτονται αυτοί που εμείς βλέπουμε ως «ξένους» για τη ζωή τους μαζί μας;  Πώς νιώθουν;  Πώς τους κάνουμε, ενίοτε, να νιώθουν;  Τι θα ήθελαν να μας πουν;  Γιατί Ξένος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Σε καθιστούν οι άλλοι όταν η πραγματικότητά σου δεν ταιριάζει με τη δική τους. Όταν αυτό που βλέπουν σε εσένα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Όταν διαφέρεις από τα στερεότυπα. Όταν δεν είσαι αυτό που «θα έπρεπε να είσαι». Διότι, όπως είπε και ο ποιητής «τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους».

#ToPeriodikoGR και ο Μάνος Καλλιμικράκης δημιουργούν αυτή τη στήλη με στόχο να καταγράψουν. Να καταγράψουν τη ματιά, τη σκέψη και το συναίσθημα των συνανθρώπων μας που έχουν άλλες χώρες καταγωγής και είτε βρέθηκαν και έμειναν στην Ελλάδα είτε γεννήθηκαν εδώ. Δεν εστιάζει στους πρόσφυγες των τελευταίων χρόνων, αλλά σε όλους εκείνους και όλες εκείνες που εδώ και αρκετά χρόνια, συνήθως, ζουν μαζί μας.  Και όσα έχουν να μας πουν είναι πολλές φορές διαφορετικά από όσα νομίζουμε ότι θα ακούσουμε. 

Ονομάζομαι Δρ. Νταρουίς Αμντελατίβ.

Είμαι Παλαιστίνιος δεν γεννήθηκα στην Ελλάδα. Έφυγα το 1967 από τη Ραμάλα. Ήμουν 7 χρονών, πήγαινα τρίτη δημοτικού. Από τότε κάνω το μπαλάκι του πινγκ πονγκ σε διάφορες χώρες. Αυτό που με πονούσε πιο πολύ είναι πως στις διακοπές όλοι έλεγαν εγώ πάω πίσω στην πατρίδα μου. Πάω στην Ελλάδα, πάω στη Συρία, στη Σουηδία. Εγώ δεν είχα πού να πάω.

Τα σχολικά μου χρόνια τα πέρασα στο Κουβέιτ. Ήρθα το 1985 για να κάνω το ντοκτορά μου στην Πάντειο, στο τμήμα αστικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης. Ήμουν ο πρώτος που το τελείωσα αυτό το διδακτορικό.

Έπειτα πήγα στη Γερμανία και έκανα post doc, μεταδιδακτορική διατριβή και μετά δεύτερο Post dοc στην Αυστρία στη διαχείριση κρίσεων. Πλέον ζω και εργάζομαι στην Αθήνα, διδάσκω οικονομία και διαχείριση κρίσεων.

Δεν το αποφάσισα να μείνω εδώ, απλώς προέκυψε. Ο Τσόρτσιλ είχε πει πως  οι καλύτεροι φίλοι σου γίνονται πάντα σε τρία μέρη: στο στρατό, στο Πανεπιστήμιο και στη φυλακή. Είχα αποκτήσει φιλίες στο πανεπιστήμιο και είχα ήδη ξεκινήσει να δουλεύω σε σεμινάρια και σιγά σιγά είχα φτάσει να κάνω μαθήματα σε διάφορα ελληνικά Πανεπιστήμια. Ήμουν 5 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Mediterranean studies στη Ρόδο, είχα  παραδώσει σεμινάρια  και στο ΕΚΠΑ και τελικά τα έφερε έτσι η ζωή και έμεινα. Ήταν πολύ όμορφα εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα και έχω ακόμα πολλούς φίλους. Στην ουσία στην Ελλάδα εγκαταστάθηκα μόνιμα το 1998.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι ιστορικά πάντα είχαμε καλή σχέση με τους Έλληνες. Από την αρχαία Ελλάδα ακόμα. Οι Φιλισταίοι και οι Χαναανίτες είχαν την ίδια θρησκεία, το Δωδεκάθεο. Επίσης η Παλαιστίνη ήταν σημαντικό κέντρο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Είχαμε και πάλι την ίδια θρησκεία με τους Έλληνες. Ακόμα και με το οθωμανικό κράτος ήμασταν μαζί! Εμείς σαν παλαιστίνιοι είμαστε μεικτοί. Μισοί Αραβο-Χαναανίτες και μισοί Φιλισταίοι δηλαδή Μινωίτες, Έλληνες.

Δεν είχαμε ποτέ διαφωνίες με τους Έλληνες τόσο ως Άραβες γενικά αλλά και ειδικά σαν Παλαιστίνιοι. Οι Έλληνες ήταν πάντα καλοδεχούμενοι στην Παλαιστίνη. Πριν την Ιντιφάντα είχαμε 500.000 Έλληνες, πλέον έχουμε τη δεύτερη και την τρίτη γενιά που μάλιστα ήταν και στην παλαιστινιακή αντίσταση. Θρησκευτικά, ένα μεγάλο τμήμα των Παλαιστινίων είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Γενικότερα έχουμε πολύ καλές σχέσεις και πολλά κοινά.

Εμείς σαν πρόσφυγες είχαμε πάντα ένα σκοπό. Να επιστρέψουμε στην Παλαιστίνη. Για αυτό και πάντα μας ενδιέφερε να έχουμε καλές σχέσεις με όποιον λαό ζούμε σαν φιλοξενούμενοι, για αυτό και ποτέ δεν είχαμε ένα σοβαρό μερίδιο σε εγκληματικότητα. Αντιθέτως έχουμε πολύ υψηλό μορφωτικό επίπεδο και σεβασμό στους νόμους για αυτό και δεν έχουμε αντιμετωπίσει ρατσισμό.

Εγώ προσωπικά αυτό που λέω πάντα είναι πως όταν είσαι ξένος σε μια χώρα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να είσαι απαραίτητος. Όταν είσαι γιατρός ή μηχανικός δεν είσαι βάρος στην κοινωνία.

Ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου, έχουμε αντιμετωπίσει ρατσισμό αντίθετα έχουμε ενταχθεί ομαλά στη κοινωνία. Η γυναίκα μου έχει μάστερ από την Ελβετία και τώρα κάνει διδακτορικό εδώ. Ο μεγάλος μου γιος είναι στο τέταρτο έτος μηχανικός αεροσκαφών, ο δεύτερος είναι δεύτερο έτος στο καποδιστριακό πληροφορικής και επικοινωνίας, ο τρίτος είναι στην πρώτη λυκείου και ο μικρός στο δημοτικό. Ρατσισμό εμείς δεν έχουμε βιώσει.

Προσωπικά θα έλεγα πως ρατσισμός στην Ελλάδα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως κοινωνική ζήλια.

Για να υπάρχει ρατσισμός θα πρέπει να το καλλιεργήσεις στα βιβλία στα σχολεία και για εμένα δεν υπάρχει αυτό. Επίσης θα πρέπει να είναι οργανωμένη πράξη, οργανωμένες ομάδες. Για εμένα οι Έλληνες έχουν ανθρώπινη συνείδηση περισσότερο από τους άλλους (σ.τ.Σ. Δυτικούς). Σίγουρα μέσα στην κρίση αναπτύσσεται αυτό που στα αγγλικά ονομάζουμε ατομικισμός – individualism. Δηλαδή κάποιος βάζει πρώτα τον εαυτό του και έτσι νιώθει να απειλείται από τον όποιο ξένο αλλά δεν θα έλεγα ότι υπάρχει σοβαρός ούτε οργανωμένος ρατσισμός στην Ελλάδα.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα φαινόμενο ξένο και παράξενο. Ήταν ένα μόρφωμα που απλώς χρησιμοποιούσε την κρίση για να φανεί. Τα κατάφεραν και μπήκαν και στη Βουλή αλλά ήταν κάτι ξένο και προσωρινό για την ελληνική κοινωνία. Η ελληνική κουλτούρα δεν έχει ναζισμό.

Απλώς μέσω του ατομικισμού που είπαμε παραπάνω ότι δημιουργεί η κρίση, εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη για να πάρουν ψήφους. Δεν πιστεύω πως υπάρχει αυτού του είδους ο ρατσισμός όπως στην κυριολεξία κληρονομήθηκε στη Γερμανία και στην Γαλλία. Οι Γάλλοι στην Αφρική ξεπέρασαν τους Γερμανούς. Οι Ισπανοί στις δικές τους αποικίες το ίδιο.  Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν αντιμετωπίζονται εδώ οι μαύροι με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονται εκεί. Η ελληνική ιστορία δεν έχει αποικιοκρατία.

Νομίζω ότι είναι πολύ απλό να κρίνουμε κάθε λαό από το απόγειο του. Κάθε λαός είχε κάποτε την ευκαιρία να κυριαρχήσει ως έθνος. Οι Άραβες, οι Έλληνες, οι Ιταλοί κ.τ.λ. Τότε μπορείς να τους κρίνεις αν ήταν ρατσιστές ή όχι. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Άραβες δεν έχει γραφτεί πουθενά στην ιστορία ότι κάψαμε χωριά και ξεκληρίσαμε πληθυσμούς. Ενώ αυτό είναι ευρέως γνωστό και για τους Άγγλους και για τους Γερμανούς. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έκανε γενοκτονίες. Τότε καταλαβαίνεις την νοοτροπία – mentality ενός λαού. Στην απόλυτη εξουσία του. Στη μεγάλη του στιγμή. Ούτε στο Βυζάντιο έγιναν τέτοιες βαρβαρότητες αντίθετα οι Έλληνες υπήρξαν θύματα των σταυροφόρων.

Το ίδιο και οι Παλαιστίνιοι. Αν το καλοσκεφτείς, εμείς δώσαμε στον κόσμο τον Χριστό. Στη Ναζαρέτ γεννήθηκε. Ήταν Χαναανίτης. Αφού λοιπόν κατέστρεψαν το Βυζάντιο, κατέστρεψαν και εμάς, οι Σταυροφόροι.

Φαντάσου πως οι Εκκλησίες μας (σ.τ.Σ. στην Παλαιστίνη)  είχαν μικρή πόρτα για να γονατίζεις όταν μπαίνεις μέσα και όταν ήρθαν οι Σταυροφόροι μεγάλωσαν τις πόρτες για να μπαίνουν με τα άλογα. Αυτό δεν συνέβαινε στο Βυζάντιο ούτε όταν κυριαρχούσαν οι μουσουλμάνοι.

Σίγουρα υπήρξαν και φαινόμενα που πάλι θα τα ορίσω ως κοινωνική ζήλια και ατομισμό, αλλά αυτά αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη τη γιαγιά στη Μυτιλήνη που έδινε ψωμιά στους μετανάστες.   Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν αντιδράσεις όταν για παράδειγμα έρχεται ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων. Κάποιος κάνει ένα έγκλημα και οι κάτοικοι εκεί αντιδρούν αλλά αυτό είναι αντίδραση δεν είναι η κουλτούρα. Σας λέω και πάλι ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου έχει βιώσει καθαρόαιμο ρατσισμό. Κοινωνική ζήλια ναι, φυσικά αλλά αυτό μπορεί να προκύψει και ανάμεσα σε Έλληνες.

Ας μην ξεχνάμε όμως την προσωπική ευθύνη του κάθε ενός. Σαν Παλαιστίνιοι εμείς έχουμε συνηθίσει να μην έχουμε κράτος και να φιλοξενούμαστε. Άρα σεβόμαστε τους νόμους, ξέρουμε τα όριά μας και έχουμε μάθει πώς να διαχειριζόμαστε καταστάσεις. Για παράδειγμα, στο σχολείο που με ρωτάτε, μπορεί ένα παιδί να χτυπήσει το δικό μου παιδί. Δεν σημαίνει πως είναι ρατσιστική επίθεση. Αν πάω εγώ και το κατηγορήσω για ρατσισμό δημιουργώ μια κατάσταση που πιθανώς και να μην υπήρχε. Είναι σημαντικό το πώς χειριζόμαστε μια κατάσταση.

Η ελληνική πολιτεία δεν έχει εκπαιδευτεί για να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο. Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ξένοι που ερχόντουσαν εδώ ήταν ή επιχειρηματίες ή φοιτητές. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που έρχονται εδώ είναι από διαφορετικές κουλτούρες. Άρα ένας δημόσιος υπάλληλος ή αστυνομικός έρχεται τώρα πρώτη φορά αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο και δεν έχει τη γνώση να το χειριστεί.

Επίσης αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα χρησιμοποιείται πολιτικά. Οι άνθρωποι που φθάνουν εδώ είναι θύματα της Δυτικής πολιτικής έναντι των ανατολικών χωρών. Για παράδειγμα στο Αφγανιστάν γίνεται πόλεμος από το 1979. Μπορούμε να αναλογιστούμε τι καταστροφή έχει υποστεί; Η Ελλάδα δεν έχει συμμετάσχει σε αυτό αλλά τώρα πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα ενώ αντίθετα οι άλλες δυτικές χώρες που δεν συμμετέχουν και δεν συνδράμουν καθόλου είναι που προξένησαν το πρόβλημα. Τι δουλειά είχαν οι Αμερικάνοι στο Αφγανιστάν ή στη Συρία;

Φυσικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα αλλά όλο αυτό δεν έχει να κάνει με το αν υπήρχε δικτατορία ή όχι. Έχει να κάνει με τον πλούτο που υπάρχει στη θάλασσα και το έδαφος της Συρίας. Μιλάω φυσικά για φυσικό αέριο.

Αν δούμε ψύχραιμα τα πράγματα βλέπουμε πως τα πάντα μπορεί να είναι κατάρα ή ευλογία. Το πετρέλαιο για παράδειγμα. Μπορεί να έρθουν ξένοι στρατοί και να σε σκοτώσουν αλλά αν το χειριστείς σωστά σε καθιστά ισχυρό. Το ίδιο και η μετανάστευση.

Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άνδρες. Αυτοί που έρχονται έχουν περισσότερους άνδρες από ότι γυναίκες. Δεύτερον υπάρχει τρομερή γήρανση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Πχ στη Γερμανία, ένας δουλεύει και ταΐζει 5 συνταξιούχους. Άρα λοιπόν υπάρχει ανισορροπία. Υπάρχουν χώρες που επιδιώκουν τη μετανάστευση όπως η Αυστραλία και ο Καναδάς αλλά επιλέγουν συγκεκριμένες κατηγορίες.

Άρα λοιπόν αυτό το φαινόμενο μπορεί να αποτελεί πρόβλημα αλλά μπορεί αν το οργανώσεις να γίνει θετικό για εσένα. Η Ελλάδα χρειάζεται πληθυσμό. Αν συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς σε κάποιες δεκαετίες θα είναι 3-4 εκατομμύρια. Αν λοιπόν οργανωθεί αυτή κατάσταση και αυτοί οι άνθρωποι ενταχθούν στην κοινωνία θα δημιουργηθεί μια σταθερή κατάσταση και μια ισορροπία. Έχει σημασία το πώς χειριζόμαστε τις καταστάσεις.

Π.χ. στην Ελλάδα υπάρχει τεράστια εσωτερική μετανάστευση από την επαρχία στην πόλη. Οι περισσότεροι όμως μετανάστες έρχονται από το Νεπάλ, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, χώρες γεωργικές. Κατά πόσο θα ήταν χρήσιμο αυτοί οι άνθρωποι να εκπαιδευτούν και να καλλιεργούν τη γη αντί να εισάγουμε σκόρδα από την κίνα ή κρεμμύδια από την Ινδία; Ιδίως από τη στιγμή που δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ας το παραδεχθούμε η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή. Η Τουρκία στέλνει συνεχώς κόσμο για γεωπολιτικούς σκοπούς. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης Βουλγαρία, Ουγγαρία κτλ δεν δέχονται κόσμο, η Ελλάδα είναι μόνη της. Πρέπει λοιπόν αν βρει τρόπο αυτό να γυρίσει αυτή την κατάσταση προς όφελός της.

Αλλά ας δούμε και την άλλη πλευρά. Τι θα λέγανε λοιπόν οι άνθρωποι που δεν τους θέλουν εδώ αν οι χώρες που φιλοξενούν Έλληνες άρχισαν να τους απελαύνουν; Πώς θα τους φαινόταν να έφευγαν δύο εκατομμύρια ξένοι από εδώ για να έρθουν δέκα εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό;

Και ας πάψουμε να κοροϊδευόμαστε για ποιο καθαρό αίμα μιλάμε; Μια χώρα με τόσα λιμάνια; Ένα παγκόσμιο σταυροδρόμι, με τόσους πολέμους, τόσες επιδρομές είναι δυνατόν να είναι καθαρή φυλετικά; Ας υποθέσουμε ότι πάμε στην Κωνσταντινούπολη τώρα και ψάχνουμε το DNA των κατοίκων. Πόσο ποσοστό θα είναι από τη Μογγολία και πόσο Ελληνικό;  Ποια χωρά είναι πραγματικά «καθαρή» ακόμα και με την ρατσιστική έννοια του όρου.

Άλλωστε αυτό δείχνει και ένα αίσθημα κατωτερότητας. Ο άνθρωπος που προσπαθεί να προστατευτεί με αυτό τον τρόπο νιώθει κατώτερος και φοβάται το fair play. Εγώ προτείνω να αφήσουμε τις κοινωνίες να εκφράζονται και αυτές θα αποφασίσουν.

Τα παιδιά μου μπορώ να σας πω πως νιώθουν Έλληνες και δεν με ενοχλεί καθόλου. Φυσικά τους έχω δώσει και παλαιστινιακή κουλτούρα και μεταλαμπαδεύω το όνειρο να ξαναγίνει η Παλαιστίνη ολόκληρη. Αλλά δεν με ενοχλεί που τα παιδιά μου έχουν ελληνική παιδεία και κουλτούρα διότι οι κουλτούρες μας δεν είναι αντίθετες. Αν είχαν Αγγλική ή αμερικάνικη, ναι, θα με ενοχλούσε διότι δεν ταιριάζουν. Νομίζω πως αν έπαιζε ποτέ μπάσκετ η Ελλάδα με την Παλαιστίνη θα υποστήριζαν την Ελλάδα! Η ελληνική είναι η μητρική τους γλώσσα.

Το σιωνιστικό κράτος, θα προτιμούσα να το λέμε έτσι, παρακαλώ, πριν το 1948 δεν υπήρχε. Στην ουσία ήταν πρόσφυγες αλλά εμείς δεν το χειριστήκαμε καλά. Είδατε τι εννοώ; Δηλαδή οι ιδρυτές του Ισραήλ ήταν πρόσφυγες με πολιτικό άσυλο στην Παλαιστίνη που με την βοήθεια των Άγγλων κυρίως κατάφεραν και έκαναν ένα κράτος. Επίσης επιτρέψτε μου να σας πληροφορήσω ότι το σιωνιστικό κίνημα είχε προτείνει την προσάρτηση και της Κύπρου στο Ισραήλ.

Η Παλαιστίνη λοιπόν αυτή τη στιγμή είναι υπό κατοχή. Οι κατακτητές μας έχουν πάρει τα σπίτια, μας έχουν διώξει από τη χώρα μας αν δεν πολεμήσουμε τώρα, πότε θα πολεμήσουμε; Αυτή τη στιγμή ένας Έλληνας εβραίος έχει δικαίωμα να ψηφίσει στην Παλαιστίνη. Εγώ όχι.

Ο ίδιος ο Ηρόδοτος μας μνημονεύει. Είναι ο μάρτυράς μας ότι ήμασταν εμείς εκεί πριν από αυτούς. Τα ονόματα των πόλεων είναι ακόμα αραβικά ή και ελληνικά!

Το δικαίωμά μας σε Αντίσταση είναι νόμιμο. Είτε πετάμε πέτρες είτε ρουκέτες. Ας μας δώσουν την Παλαιστίνη πίσω και εμείς θα τους πετάμε περιστέρια. Πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου να διαλυθεί αυτό το κράτος. Είχαμε τους Σταυροφόρους πιο πολλά χρόνια από αυτούς, μπορούμε να περιμένουμε.

Εμείς όμως ακόμα και τότε δεν θα τους αντιμετωπίσουμε ρατσιστικά αλλά θα γίνει μια παρόμοια κατάσταση με τη Νότια Αφρική. Κάποιοι δηλαδή θα παραμείνουν.

Δεν μπορεί να επιβιώσει μια χώρα με ξένη βοήθεια. Κάποια στιγμή αλλάζουν οι συγκυρίες και η βοήθεια θα πάψει να υπάρχει. Εξάλλου ρίζες δεν έχουν στην περιοχή παρά μόνο τη θρησκεία τους και αυτή δεν αρκεί. Εμείς στην Παλαιστίνη έχουμε και τις 3 θρησκείες αλλά είμαστε ένας λαός. Τι κοινό έχει ένας Κινέζος εβραίος με ένα Ρώσο εβραίο; Ό,τι κοινό έχεις εσύ με ένα Νιγηριανό χριστιανό.

Είναι Buffer state. Εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη ισορροπία δυνάμεων. Αλλά αυτές οι ισορροπίες αλλάζουν…

Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι είναι σύμμαχοι αναξιόπιστοι. Το είδαμε πρόσφατα. Βέβαια οι Κούρδοι υποφέρουν από τις λάθος αποφάσεις της ηγεσίας τους διαχρονικά όπως για παράδειγμα όταν είχαν συμμαχήσει με το Σάχη του Ιράν ενάντια στις επαναστάσεις του Ιράκ και της Συρίας. Δεν φταίει βέβαια ο λαός, δικαιούται να ζήσει δημοκρατικά και με τις αξίες του.

Η αξία των δυτικών χωρών είναι το νόμισμα. Πάνε όπου τους πάει το υλικό συμφέρον. Στην πολιτική δεν υπάρχει σύμμαχος για πάντα και δεν υπάρχει φίλος για πάντα.

Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να στηριχθεί στις δυνάμεις της και αν έρθει βοήθεια από τους συμμάχους της  και τους «φίλους» έχει καλώς. Διότι οι σύμμαχοι έρχονται και παρέρχονται, οι γείτονες είναι πάντα εκεί. Πρέπει λοιπόν η Ελλάδα και η Τουρκία να βρουν κοινά συμφέροντα για να δημιουργηθεί μια κάποια ισορροπία. Οι προστάτες σου σε παροτρύνουν να μπεις πιο βαθιά στην κρίση και μετά σε παρατάνε.

Είναι τυχαίο που οι Αμερικάνοι πουλάνε όπλα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο και στην Τουρκία; Ποιος ωφελείται από αυτή την κατάσταση περισσότερο; Το μόνο που τους νοιάζει είναι να πουλάνε όπλα. Για αυτό τώρα τρίζουν τα δόντια στον Ερντογάν, διότι πήρε όπλα από τους Ρώσους.

Σκεφτείτε όλους τους Έλληνες στρατιώτες και όλους τους Τούρκους στρατιώτες να κρατάει ο καθένας από  ένα Μ-16. Ποιος ωφελείται; Η Αμερική που τους τα πουλήσει ή οι στρατιώτες που θα πεθάνουν; Μόνο με συνεργασία μπορούμε να πάμε μπροστά.

Στη Συρία και στις άλλες Αραβικές χώρες ανακατεύτηκαν δυτικοί απρόσκλητοι. Τι δουλειά είχαν; Η Δημοκρατία δεν «εισάγεται», είναι απόφαση του κάθε λαού, της κάθε κοινωνίας. Τι τους ενδιέφερε ξαφνικά μια αραβική χώρα; Τώρα όμως που θα σταματήσει ο πόλεμος άραγε ποιες εταιρείες θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση; Ποιοι έβγαλαν κέρδος με τα όπλα και θα βγάλουν και μετά; Την Αραβική Άνοιξη την χρησιμοποίησαν οι Δυτικές χώρες για να γκρεμίσουν τα αραβικά καθεστώτα αλλά χωρίς να υπάρχει κάτι καλύτερο να τα αντικαταστήσει και έτσι πήρε άλλη τροπή. Τι δουλειά είχε το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσει τη Λιβύη; Γιατί νοιάζονται οι Γάλλοι και Ισπανοί; Αφού νοιάζονται τόσο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που καταπατώνται και για το κράτος των Κούρδων γιατί δεν νοιάζονται για το κράτος της Καταλονίας; Δηλαδή με την ενότητα της Ισπανίας είμαστε εντάξει αλλά όχι με την ενότητα του Ιράκ?

Αυτή είναι η δυτική κουλτούρα. Δηλαδή η Κορσική δεν είναι μειονότητα; Οι Βάσκοι; Οι Καταλανοί; Γιατί καμιά ευρωπαϊκή χωρά δεν μιλάει για τους Καταλανούς που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν;

Οι Ευρωπαίοι που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως γιατί δεν κόπτονται για αυτά που συμβαίνουν μες στην Ευρώπη;

Οι Κούρδοι στο Ιράκ είχαν πάντα τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους ακόμα και επί Σαντάμ. Ο Σαντάμ συμπεριφερόταν στους Κούρδους ως ισότιμους ιρακινούς. Οι Ισπανοί άραγε πώς αντιμετωπίζουν τους Καταλανούς;

Για αυτό λοιπόν θεωρώ πώς οι Ευρωπαίοι δεν είναι αξιόπιστοι σύμμαχοι. Διότι στην κουλτούρα τους κυριαρχεί ο ατομικισμός – individualism. Η Ελλάδα χρειάζεται να χρειαστεί στις δικές της δυνάμεις και να βρει μια μορφή καλής γειτονίας.

 

 

Οι υπογραμμίσεις είναι η επιλογή του toperiodiko.gr