Οι ...Τραμπ είναι το σύμπτωμα

Τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στις ΗΠΑ προφανώς είναι εξαιρετικά μεγάλης βαρύτητας. Προφανώς έχουν ιστορική σημασία. Εξίσου προφανές είναι ότι δεν έγιναν σε κενό αέρος, δεν ήρθαν από το πουθενά, και δεν τέλειωσαν ούτε θα τελειώσουν με την αποχώρηση Τραμπ από την προεδρία. Ο Τραμπ, γενικώς οι Τραμπ τούτου του κόσμου, δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα μιας ολοένα βαθύτερης παθογένειας, ενός συστήματος που στις διάφορες εκφάνσεις και εκφράσεις του παρακμάζει, σαπίζει και παρασέρνει στην περιθωριοποίηση, στην εξαθλίωση (υλική αλλά και πνευματική – συλλογική) εκατομμύρια, που διχάζει ακόμη βαθύτερα την ίδια ώρα που πουλά «μέσες λύσεις one size ως πανάκεια».

Ούτε παλιά, ούτε τώρα, ούτε ποτέ δεν είμαστε «όλοι μαζί το ίδιο» σε μια κοινωνία που θεμελιώνεται στην ανισότητα, στην ανισοκατανομή εξουσίας, εισοδήματος, πρόσβασης στα απαραίτητα για την επιβίωση, ελέγχου επί της παραγωγής και των προϊόντων αυτής, προσέγγισης της γνώσης. Σε ένα σύστημα που προωθεί το «ουδέτερο», την ισοπέδωση ιδεολογιών, την εξίσωση εντελώς διαφορετικών κόσμων, την ενασχόληση μόνο με την «πάρτη» μας, και το «σπιτάκι» μας. Και όσο πιο πολύ βαθαίνει το χάσμα αυτό, τόσο περισσότεροι «δράκοι» θα εμφανίζονται για να ασχολούμαστε με αυτούς και όχι με την μήτρα που τους γεννά.

Και έλεος πια με τους αιφνιδιασμούς… Από τη δεκαετία του ’90 αργά και από το 2000 με μεγάλη ταχύτητα, στις ΗΠΑ, έχει σταδιακά δοθεί «λευκή κάρτα» στην αστυνομική καταστολή η οποία είναι ανεξέλεγκτη. Άνθρωποι πυροβολούνται εν ψυχρώ, γιατί είναι «μαύροι», γιατί είναι «μουσουλμάνοι», γιατί είναι διαφορετικοί, γιατί τελικά είναι η σκοτεινή πλευρά του δήθεν «αμερικανικού ονείρου», γιατί δεν καταπίνουν πια την «τσίχλα» αυτού του ονείρου, γιατί αναδεικνύουν πόσες φορές η χώρα τους διέλυσε άλλες χώρες («μπανανίες» όπως είπε και ο πρώην πρόεδρος Μπους τζούνιορ). Και όταν διαμαρτύρονται μαζικά βρίσκονται αντιμέτωποι με το στρατό, με παραστρατιωτικούς που τους δολοφονούν και μένουν ατιμώρητοι.

Πόλεις και πολιτείες ερήμωσαν, όπως το Ντητρόιτ, εκατομμύρια είναι άστεγοι, νεόπτωχοι, εκτός υγείας ή παιδείας, και όλα πάνε καλά. Χιλιάδες πέθαναν από κορονοϊό μην μπορώντας καν να προσεγγίσουν νοσοκομείο και όλα είναι καλά. Παιδιά απομακρύνονται στα σύνορα από τους γονείς τους επειδή είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά και κρατούνται σε μεγάλες φυλακές και…όλα είναι καλά.

Ποιο πρότυπο δημοκρατίας «κλαίνε» οι δημοσιολογούντες στα ελληνικά κανάλια από χθες; το θεωρητικό; το δέον; αυτό που «πουλάνε» τόσα χρόνια σαν τουριστικό φυλλάδιο των αρμόδιων υπηρεσιών της αμερικανικής διπλωματίας; που είναι οι πραγματικοί άνθρωποι και η πραγματική ζωή σε όλα αυτά;