Ομάρ Σαρίφ: Επιβλητικός και μαγευτικά όμορφος
Ο "Δόκτορ Ζιβάγκο" πέθανε στην Αραβία
Ο Ομάρ Σαρίφ, ο αιγύπτιος ηθοποιός που έπαιξε στο επικό “Λώρενς της Αραβίας” το 1962, καλπάζοντας στην έρημο, στο παγκόσμιας ακτινοβολίας “Δόκτωρ Ζιβάγκο” και “Τη Νύχτα των Στρατηγών”, πέθανε την Παρασκευή 10 Ιουλίου στο Κάιρο. Ήταν 83 ετών. Ο θάνατός του προήλθε από έμφραγμα. Η παρουσία του στην οθόνη επιβλητική, σκοτεινά όμορφη. Πολύγλωσσος και πάντα άνετος και προσαρμόσιμος σε κάθε ρόλο ή πολιτιστικό περιβάλλον.
Από τον Λώρενς στον θείο Όσκαρ
Είχε εμφανιστεί σε σειρά ταινιών στην Αίγυπτο, πριν ο βρετανός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιν τον προσθέσει στο καστ του “Λώρενς της Αραβίας”, ταινία που απεικονίζει την πραγματική ζωή τού βρετανού τυχοδιώκτη T.E Lawrence, του ανθρώπου που οδήγησε τους άραβες μαχητές σε σειρά μαχών εναντίον των τούρκων κατακτητών. Ο Πίτερ Ο’ Τουλ πρωταγωνιστούσε.
Ο Σαρίφ υποδύθηκε τον άραβα πολεμιστή Σερίφ Αλί που ενώνει τις δυνάμεις του με τον Λώρενς. Η σκηνή με την άφιξή του αναγνωρίζεται ως κλασική. Σε αυτήν αρχικά εμφανίζεται σαν μια πολύ μικρή κηλίδα στον ορίζοντα της ερήμου, πλησιάζει αργά μέχρι να τον δούμε στην κανονική του μορφή να ιππεύει καμήλα. Η ερμηνεία του, στο πρώτο του αγγλικό φιλμ, τον οδήγησε στα Όσκαρ και στην υποψηφιότητα Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Ο “Δόκτωρ Ζιβάγκο”, η καλύτερη του στιγμή
Η δεκαετία του ’60 ήταν η πιο παραγωγική, η καλύτερη γι’ αυτόν στο Χόλιγουντ. Εμφανίστηκε στην “Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας” (1964) ως βασιλιάς της Αρμενίας, στην “Ημέρα της Εκδικήσεως” (1964) ως ιερέας στον Ισπανικό Εμφύλιο, στην “Κίτρινη Ρολς Ρόις” (1965) ως γιουγκοσλάβος πατριώτης που σκοπεύει να σώσει τη χώρα του από τους Ναζί, στον “Τζένγκινς Χαν” (1965) ως ο ηγέτης των Μογγόλων, στον “Δόκτωρ Ζιβάγκο” (1965) ως ο Ρώσος γιατρός-ποιητής ο κόσμος του οποίου διαλύεται από τον πόλεμο, στη “Νύχτα των Στρατηγών” (1967), ως γερμανός αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, στο “Αστείο Κορίτσι” (1968) ως πονηρός τζογαδόρος, και στο καταστροφικό εισπρακτικά “Che” (1969), ως Τσε Γκεβάρα, δίπλα στον Τζακ Πάλανς ως Φιντέλ Κάστρο!
Φυσικά ακολούθησαν κι άλλες ταινίες, όμως η ερμηνεία του στο Δόκτωρ Ζιβάγκο σημάδεψε την καριέρα του. Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του Μπορίς Πάστερνακ και ήταν ένα εκπληκτικό πορτρέτο του πολέμου και της επανάστασης στη τσαρική Ρωσία. Ο Σαρίφ στον ρόλο του ευαίσθητου, μελαγχολικού Ζιβάγκο, ο οποίος καταδύεται σε έναν καταδικασμένο έρωτα με τη γυναίκα ενός άλλου άντρα, ενώ η βία “καταπίνει” τη ζωή τους.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι το σκηνικό για τη “Νύχτα των Στρατηγών”, δράμα στο οποίο ξανασυνάντησε τον Πίτερ Ο’ Τουλ. Ο Σαρίφ ενσαρκώνει τον ρόλο νεαρού αξιωματικού που ερευνά την εμπλοκή τριών στρατηγών σε υπόθεση δολοφονιών. Ένας απ’ αυτούς (ο Ο’ Τουλ) σκοτώνει πόρνες.
Ο δρόμος ήταν μεγάλος και δύσκολος για τον Αιγύπτιο. Από την υπό κατάρρευση Ευρώπη, στον κόσμο του θεάματος στη Νέα Υόρκη. Ο Σαρίφ έκανε το άλμα όταν έπαιξε τον έξυπνο, πανούργο τζογαδόρο, στη μεταφορά στον κινηματογράφου του μιούζικαλ “Αστείο Κορίτσι”. Η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, στο ντεμπούτο της στον κινηματογράφο, ήταν η τραγουδίστρια και κωμικός Fanny Brice, ενώ ο Σαρίφ υποδύθηκε τον Nicky Arnstein, τον τζογαδόρο που ερωτεύεται. Η συναναστροφή και εκτός δουλειάς με τη Στρέιζαντ, εβραία ηθοποιός και υποστηρικτής του Ισραήλ, του δημιούργησε πρόβλημα με τις αιγυπτιακές αρχές. Παρ’ όλα αυτά, εμφανίστηκε μαζί της στο “Παράξενη Κυρία” το 1975.
“Σκέφτομαι ό,τι κάνω τώρα”
Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1932 και το πραγματικό του όνομα ήταν Michel Demitri Shalhoub. Γενέθλιος τόπος η Αλεξάνδρεια και η οικογένειά του εύπορη. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου με πτυχίο στα Μαθηματικά και τη Φυσική και εργάστηκε αρκετά χρόνια στην εταιρεία ξυλείας του πατέρα του. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 αποφάσισε να επωφεληθεί από την καλή του εμφάνιση και τόλμησε το βήμα στην υποκριτική χρησιμοποιώντας το όνομα Omar El-Sharif. Σύντομα απέκτησε θαυμαστές, ειδικά μετά τη συνύπαρξή του με τη Φάτεν Χαμάνα, μια εκ των πιο καλών ηθοποιών της Αιγύπτου. Το 1955 αλλαξοπιστεί και από καθολικός ασπάζεται το Ισλάμ. Παντρεύεται με τη Χαμάνα. Απέκτησαν ένα γιο, τον Τάρεκ, πριν χωρίσουν το 1966 και χωρίσουν τελικά το 1974. Η Φ. Χαμάνα πέθανε τον Ιανουάριο.
Μετά τη δεκαετία του ΄60 εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες, όμως η καριέρα του είχε πάρει την κάτω βόλτα. Του άρεσε να τζογάρει, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τις ιπποδρομίες και έπαιζε ανταγωνιστικό μπριτζ. Μάλιστα, θεωρούνταν ειδικός σε αυτό και διατηρούσε στήλη όπου και αρθρογραφούσε. Το 1977 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο “The Eternal Male”.
Τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας του τα εξηγούσε με φιλοσοφική διάθεση. Σε συνέντευξή του στους “New York Times” το 1995 είχε αναφέρει: “Έκανα τρία φιλμ που θεωρούνται κλασικά. Σπάνιο από μόνο του. Και όλα έγιναν σε διάστημα πέντε ετών”. Απέδωσε την αλλαγή στη φιλμική του πορεία σε αυτό που ονόμαζε “πολιτιστική επανάσταση” στα τέλη της δεκαετίας του ’60. “Υπήρξε άνοδος νέων, ταλαντούχων σκηνοθετών” πρόσθεσε, “δημιουργούσαν όμως ταινίες για τις δικές τους κοινωνίες. Δεν υπήρχε χώρος για έναν αλλοδαπό. Έτσι, ξαφνικά, δεν υπήρχαν ρόλοι”. Στην πραγματικότητα ήταν λίγοι, ελάχιστοι. Συνέχισε να εμφανίζεται σε φιλμ, εκ των οποίων τα περισσότερα για την τηλεόραση. Το 1980 έπαιξε στο “Pleasure Palace” για το CBS. Το 1995 πρωταγωνίστησε στο “Catherine the Great” μαζί με την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. Οι τελευταίες του εμφανίσεις αφορούσαν μέτριες ταινίες. Η πιο πρόσφατη ήταν το “Rock the Casbah” (2013). Στα ύστερα χρόνια διάλεγε με προσοχή τους ρόλους του. Όπως είχε δηλώσει το 2003 “αποφάσισα ότι ήθελα να κρατήσω κάποια αξιοπρέπεια στα γεράματα μου”. Επέμενε ότι η ηλικία δεν ήταν εμπόδιο για να μένει ζωτικός. Η φιλοσοφία-στάση ζωής του βρίσκεται σε αυτά τα λόγια:
“Η φιλοσοφία μου για τη ζωή είναι ότι ζω κάθε στιγμή έντονα, σαν να ήταν η τελευταία μου. Δεν σκέφτομαι τι έκανα πριν ή τι θα κάνω μετά. Σκέφτομαι ό,τι κάνω τώρα”.
Πηγή
