«Ο άρχοντας της ζήλιας» του Jo Nesbo
Το πείραμα συνεχίζεται
Ο συγγραφέας και οι ιστορίες, ο συγγραφέας, οι ιστορίες, ο συγγραφέας… Κάθε λογοτέχνης έχει την περιέργεια και την αφήγηση του, τον τρόπο να γοητεύει και να κερδίζει το κοινό του. Η παρατήρηση και διατήρηση της εικόνας στο μυαλό γίνονται τα πρώτα υλικά για να δημιουργηθεί το καλλιτεχνικό προϊόν. Η καθημερινότητα προσφέρει τις εξωτερικές αποτυπώσεις και η σκέψη τις εσωτερικές και αυτές που γίνονται τέτοιες μετά από την κατάλληλη επεξεργασία. Το φίλτρο της φαντασίας και η επιδίωξη σχηματοποιούν το ακατέργαστο υλικό και η τελική μορφή γεννιέται από τη σκηνοθεσία του συγγραφέα. Η ιστορία όμως είναι αυτή που ξεκινά τα πάντα, αυτή που δημιουργείται από το τίποτα αλλά και από τα πάντα. Όταν έχεις μάθει να εξιστορείς μεγάλες περιπέτειες, αστυνομικές, με κοινωνικές, υπαρξιακές προεκτάσεις, τότε η πρόκληση είναι η άλλη διαδρομή, το διήγημα, η νουβέλα. Ο μυθιστοριογράφος δεν είναι εύκολο να συναντήσει τον διηγηματογράφο, αλλά αν το καταφέρει κερδίσει τον σεβασμό μας. Ο θαυμασμός είναι λίγο πιο δύσκολος, αλλά το παν είναι βρεις ενδιαφέρον σε αυτό που διαβάζεις. Ε, οι ιστορίες του «Ο άρχοντας της ζήλιας» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) του Jo Nesbo παρουσιάζουν ενδιαφέρον και αξίζει να τις διαβάσετε.
Ο διάσημος νορβηγός συγγραφέας πειραματίζεται τον τελευταίο καιρό. Όχι στην τεχνική και το ύφος, αλλά στη θεματολογία και στη σκηνογραφία. Από τον «Μάκβεθ» και το «Βασίλειο» ως τον «Αρχοντα της ζήλιας». Το πρώτο ήταν διασκευή του κλασικού, η προσαρμογή στα λογοτεχνικά του μέτρα. Τολμηρό, δύσκολο αλλά άκρως εντυπωσιακό στο τέλος. Ίσως ο πιο σκοτεινός Nesbo. Το δεύτερο μας έκανε να ξεχάσουμε τον Χάρι Χόλε και το στενό πλαίσιο του αστυνομικού. Το τρίτο έχει να κάνει με τον συλλέκτη Jo Nesbo. Συλλέκτης και δωρητής ιστοριών ο Νορβηγός που δείχνει ότι μπορεί να κινηθεί με άνεση στα στενά όρια του διηγήματος και στην παραισθητική περιοχή της νουβέλας. Δεν υπάρχει η γοητεία του κρυμμένου μηνύματος και του φαινομενικά ανολοκλήρωτου, εντούτοις η αμεσότητα, η ακρίβεια και το σασπένς είναι εδώ.
Οι ιστορίες είναι εφτά και ο Νορβηγός διαχειρίζεται ανθρώπινα συναισθήματα, εκπληκτικές, απρόσμενες (;) καταστάσεις, υπαρξιακά-αστυνομικά μυστήρια και τον εαυτό του ως συγγραφέα! Η ευρηματικότητα και η παραπλάνηση του αναγνώστη χαρακτηρίζουν τα περισσότερα διηγήματα, εκτός από δύο, αυτό που έδωσε τον τίτλο του βιβλίου και το «Οντ». Το τελευταίο μοιάζει με εξομολόγηση και κρυφό πόθο του ίδιου, μια άπληστη στιγμή του που ευφυώς την ανατρέπει εξηγώντας τη με το όνειρο. Όσον αφορά τον «Άρχοντα της ζήλιας», εκτυλίσσεται στην Κάλυμνο, είναι μάλλον το πιο αδιάφορο διήγημα μια και στην ουσία επαναλαμβάνει τις αστυνομικές αφηγήσεις που τον έκαναν πασίγνωστο. Καλογραμμένο βέβαια, με όλα τα στοιχεία του αστυνομικού. Όπως και να χει, οι ιστορίες του είναι πολύ καλές, υπάρχουν στιγμές που σε εκπλήσσουν, σε εντυπωσιάζουν με τη διάρθρωση και την εξέλιξη τους. Η μετάφραση ανήκει στην Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη που έχει την εμπειρία και την ικανότητα να μας δίνει όπως πρέπει τον λόγο του αξιοδιάβαστου Jo Nesbo.