«Ο Δον Υπαστυνόμος», του Δημήτρη Καρακίτσου

Το αγκίστρι του ερωτηματικού τράβηξε το λευκό σεντόνι και τα καρφωμένα θαυμαστικά έλαμψαν. Ατσάλινα κεριά σε σώμα πρησμένο, πεσμένο μπρούμυτα. Το χέρι προσπαθεί να βγάλει τη λάμα, αλλά η φωνή που πιάστηκε στα συρμάτινα μαλλιά λέει «όχι! μη το κάνεις». Ο σκύλος με την ουρά λιονταριού πλησιάζει. Βρυχάται και με μανία βγάζει τα κρυστάλλινα μάτια του πεθαμένου. Αίμα δεν υπάρχει. Ούτε σταγόνα. Λαμπυρίζουν και το ουράνιο τόξο σκορπούν. Εδώ όμως κυριαρχεί το μαύρο, όπως και στα γαντοφορεμένα χέρια του πτώματος. Ο σκύλος τα μυρίζει και γαβγίζει στον αφέντη του. Αυτός κατεβαίνει από το αερόστατο και κρατά την «πεταλούδα» που έχει από τα 12 του. Με μια αστραπιαία, καλά μελετημένη, κίνηση την καρφώνει στην καρδιά του θύματος. Φσσσσσς! ακούγεται, η καρδιά ξεφουσκώνει, το στόμα ανοίγει και μια φυσαρμόνικα παίζει πένθιμο εμβατήριο. Το μυστήριο ξεκινά, το μυστήριο μόλις λύθηκε! Το χρυσό σκουλαρίκι του πλανόδιου μουσικού δίνει τη λύση. Στα χορτάρια πεσμένο, χρυσοκόκκινο πια και με μια νότα να ξεψυχά πάνω του. Σουρεαλισμός, σουρεαλισμός και πάλι σουρεαλισμός στο βιβλίο «Ο Δον Υπαστυνόμος» (Εκδόσεις Αντίποδες).

«Ένα σουρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα» διαβάζεις στον υπότιτλο και ενδίδεις στον πειρασμό. Το πάνω ή πέρα από την πραγματικότητα υπάρχει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Η πρόκληση μία, απλή και δύσκολη: μπορεί κάποιος να γράψει 268 σουρεαλιστικές σελίδες; Ο Δημήτρης Καρακίτσος μπορεί! Η έκπληξη δημιουργεί νέα έκπληξη και το εξωπραγματικό επαναλαμβάνεται με ένταση, πυκνότητα, αποφασιστικότητα. Δίχως να το καταλάβεις γίνεται πραγματικότητα και χάνεσαι στην ιστορία, στην υπόθεση εξιχνίασης δολοφονίας. Ναι, υπάρχει έγκλημα, υπάρχει αστυνόμος, υπάρχει συνωμοσία, υπάρχει ίντριγκα, ανατροπή, αγωνία, βία. Αν θες όμως να δεις αλλιώς την πραγματικότητα πρέπει να τολμήσεις. Και τόλμη είναι να αλλάξεις το ύφος και τον χαρακτήρα ενός αυστηρού, αυταρχικού λογοτεχνικού είδους. Το αστυνομικό μυθιστόρημα, λοιπόν, κάτω από φακό του σουρεαλισμού, της σάτιρας. Ο Καρακίτσος στην ουσία βρίσκει την κρυμμένη όψη του αστυνομικού, αυτή που καλύπτεται από το «τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται». Επειδή η αλήθεια χωρά παντού, στον «Δον Υπαστυνόμο» βρίσκεται σε κάθε πιθανό-απίθανο μέρος.

Ο Αστόλφος Βαρνακομπούμπου ερευνά τον θάνατο του Τίο Αρμελίνο. Η έρευνα όμως είναι ένα όνειρο και κάθε όνειρο έχει τίμημα. Δεν υπάρχει προέλευση σε τίποτα και δεν υπάρχει προορισμός. Δεν υπάρχουν όρια και η ρευστή ύλη του σύμπαντος ορίζει τα πάντα. Οι ήρωες του Καρακίτσου καταπίνουν τη φαντασία και τη φτύνουν χίλιες φορές. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, ούτε ο χώρος. Μάλλον η Ισπανία είναι ο τόπος. Ο συγγραφέας επικοινωνεί με τη γλώσσα του Φελίνι, του Μπουνιουέλ, του Νταλί… Ο λόγος του πολύχρωμος –τα ονόματα, τα αντικείμενα, η σύσταση, η μορφή, η υφή, οι πράξεις- φαινομενικά άναρχος Ανελέητη σάτιρα για τη σοβαρότητα του αστυνομικού μυθιστορήματος. Αν πάρουμε απόσταση θα διαπιστώσουμε ότι είναι και ένα βαθύτατα ποιητικό κείμενο που σαρκάζει την εξέλιξη του ανθρώπινου βίου. Το ψέμα, η σοβαροφάνεια, ο δήθεν έλεγχος της μοίρας, εκτός πραγματικότητας μόνο τις στάχτες της ματαιοδοξίας αναδεύουν. Πρωτοτυπία σε περιεχόμενο, σύλληψη, έκφραση-αφήγηση από τον Δημήτρη Καρακίτσο. Ας μας παρασύρει, λοιπόν, ο σουρεαλισμός και ας χαθούμε. Ζήτω ο σουρεαλισμός!