Ο κόσμος μια πινιάτα
«Η τελευταία πινιάτα» της Κωνσταντίνα Τασσοπούλου
Και ο κόσμος γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει και ο άνθρωπος ψηλώνει, τεντώνει τα χέρια και με το ξύλο που περπατά, στέκεται, ψάχνει, αναζητά, προσπαθεί να σπάσει τη γαλάζια, φωτεινή σφαίρα. Άνεμος δυνατός δίνει ώθηση και ορμή στον κόσμο και η ζωή προχωρά μα δεν γιορτάζει, ούτε αλλάζει, σχεδόν παρακμάζει. Τότε, το χέρι τολμά και με σάλτο αποφασιστικό παίρνει το ξύλο και χτυπά τον κόσμο. Η σφαίρα σπάει και νερό, αστέρια, χώμα και γέλια ζωηρά, μα και κλάματα γοερά, βγαίνουν από την κοιλιά του κόσμου. Τώρα δεν γυρίζει, σβήνει σιγά σιγά, αποσυντίθεται και λίγο πριν το τελευταίο κομμάτι χωνευτεί από το χώμα, ένα χέρι το πιάνει, το κρατά και το πετά στον αέρα και ο κόσμος γυρίζει ξανά, με κορδέλες και πετράδια και αρκεί η ευχή και η ματιά ενός παιδιού για να σπάσει, ξανά και ξανά… Ο κόσμος μιας πινιάτα, «Η τελευταία πινιάτα» (Εκδ. Καστανιώτη).
Παιδική λογοτεχνία, δύσκολη λογοτεχνία. Γιατί, πώς να απευθυνθείς στα παιδιά, είτε τα ξέρουν είτε δεν τα ξέρουν όλα. Ο τρόπος είναι ένας, ο άμεσος λόγος, ο λόγος που δεν κρύβεται, δεν μεταμφιέζεται, δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία. Ένας και ο κίνδυνος. Ο λόγος να γίνει δασκαλίστικός, διαταγή και εκβιασμός. Συνεπώς, η φαντασία του ενήλικου πρέπει να «μεταφραστεί» στη γλώσσα των παιδιών, στη γλώσσα της αθωότητας και της εξερεύνησης. Γι’ αυτό και η εικονογράφηση είναι η ραχοκοκαλιά του παιδικού βιβλίου. Αυτή κάνει το φανταστικό αληθινό και το παραμύθι λογοτεχνία μοναδική. Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου και η Χρύσα Σπυρίδωνος τα καταφέρνουν σ’ αυτό το δύσκολο έργο και «Η τελευταία πινιάτα» έχει πολλά να δώσει στα παιδιά.
Η Τασσοπούλου αντιμετωπίζει τη ζωή ως μια διαρκή έκπληξη. Μετά την έκπληξη όμως έρχεται η προσπάθεια, η στεναχώρια, η χαρά, ο εκνευρισμός, η συγκίνηση… Όλα θέλουν προσπάθεια και η μικρή Πεπίτα πρέπει να μάθει να επιμένει και να υπομένει. Ο δον Φουλχένσιο φτιάνει τις καλύτερες πινιάτες στο Μεξικό γιατί δεν τις παραδίδει άδειες αλλά γεμάτες, γεμάτες μηνύματα, μαθήματα ζωής. Η Τασσοπούλου γράφει άμεσα και απλά, με το παιχνίδι και την επιβράβευση να είναι ξεκάθαρα στον τρόπο που γράφει και μιλά στα παιδιά. Η εικονογράφηση της Χρύσας Σπυρίδωνος ακολουθεί το ύφος και τη ζωηράδα του λόγου της Τασσοπούλου. Καθαρές γραμμές, έντονα χρώματα, όχι υπερβολές και σχέδια που φτάνουν στην καρδιά των παιδιών.