Ο Λιγνάδης και ο βόθρος της εξουσίας

Όχι αυτή δεν είναι η κόλαση των αμαρτωλών, είναι ο βόθρος της εξουσίας.

Μπορεί ο Ιερώνυμος Μπος να δημιούργησε αυτόν τον πίνακα πεντακόσια χρόνια πριν με μια βαριά «ηθικολογική» και θρησκευτική αναφορά πίσω του αλλά τα σημαντικά έργα τέχνης ίπτανται των γεγονότων, της επικαιρότητας, της ιστορίας ολόκληρης και την καθρεπτίζουν επίσης.

Κυρίως ίπτανται του βόθρου όπου πάνω του κολυμπάει ένας ανθρώπινος «πολιτισμός» κατασκευασμένος εξαρχής από τους εκμεταλλευτές και για τους εκμεταλλευτές.

Αυτοί δημιουργούν με γλίτσα το πλαίσιο συμπεριφοράς και αυτοί καρπώνονται με βία και τα βοθροοφέλη της.

Εκμεταλλεύονται, επεξεργάζονται, μεταπλάθουν, αλλοιώνουν, ναρκώνουν και βιάζουν μυαλά και ανθρώπινα σώματα, αντλώντας ευχαρίστηση.

Σε αυτό τον βόθρο όπως «ζωγραφίστηκε» και αναπαραστάθηκε τόσο συχνά μέσα στις εκατονταετίες συμπλέουν όλοι τους οι σημερινοί, οι χθεσινοί και οι παραπροχθέσινοι.

Άρχοντες, Κυβερνήτες, Βασιλιάδες, Τσιφλικάδες, Αυτοκράτορες, Λουδοβίκοι, Πάπες, Καλιγούλες, ακόλουθοι και wannabees.

Στα συστήματα που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, η χυδαιότητα, η ξεφτίλα, η βοθρίλα είναι μέσο παραγωγής και αναπαραγωγής τους.

Καθώς θα δικάζεται ο Λιγνάδης και ο κάθε Λιγνάδης λοιπόν, να δικάζονται και όποιοι έχουν κατασκευάσει, συντηρήσει, προστατεύσει, εξιδανικεύσει, εξαίρει και ανακυκλώσει τέτοιες τερατώδεις φυσιογνωμίες.

Αρχικά, για να τους «βοηθήσουμε» να μην εξαπατώνται τόσο εύκολα, την στιγμή ειδικά που έρχεται σε κοινή οσμή η δυσωδία τους.

Και έπειτα για να τους ξεβολέψουμε από το ξευτιλισμένο «βόλεμα» τους σε δημόσιες καρέκλες και σε ιδιωτικά διαμερίσματα. Μέχρι να ξεμπερδέψουμε και από το να υπάρχουν.

Το να νιώθεις αηδία μοιαζει λοιπόν να είναι και πολιτική θέση.