Ο μικρός Ομράν από το Χαλέπι: Όταν ο «πόνος» πουλά και «ξεπλένει»..
Κάποιοι προσπαθούν να το «καταπιούμε» ως δυσάρεστη πτυχή μιας πραγματικότητας «που δεν αλλάζει»
Ο μικρός Ομράν κοιτά κατασκονισμένος, τραυματισμένος και σοκαρισμένος το φακό. Από το κάθισμα ενός ασθενοφόρου στο Χαλέπι. Αύγουστος 2016. Το στομάχι σφίγγεται. Τα μάτια υγραίνονται. Η μιλιά σωπαίνει. Όπως και τότε που το άψυχο κορμάκι του Αϊλάν βρέθηκε να κείτεται στις τουρκικές ακτές. Όπως τότε που βρέθηκε το νεκρό κορμάκι της Αϊσέ, του Χουσεϊν, του αγνώστου μικρού παιδιού που έπεσε τραυματισμένο, κατακρεουργημένο, φοβισμένο, μόνο του, που έμεινε ανάπηρο ή και ορφανό στη Συρία, στη Λιβύη, στην ανατολική Ουκρανία, νωρίτερα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη δεκαετίες τώρα, στη Σιέρα Λεόνε, στο Μάλι, στον Νίγηρα, στο Σουδάν σε κάποια άλλη χώρα της Αφρικής. Αλλά και τα νεανικά, και όχι μόνο, κορμιά στο Παρίσι, στη Νίκαια, στις Βρυξέλλες.
Στο θάνατο, στον πόνο και στην απώλεια δεν υπάρχει συμψηφισμός. Είναι παντού το ίδιο. Η εικόνα των παιδιών, που έζησαν αυτό που δεν θα έπρεπε να ζει κανένα παιδί, κανένας άνθρωπος, είναι πάντα το ίδιο συγκλονιστική. Το ίδιο δυνατή. Το ίδιο αποτρόπαια. Είναι η εικόνα του πολέμου. Είναι η πραγματικότητα πίσω από τα όμορφα λόγια που συνοδεύουν πάντα τις στρατιωτικές επεμβάσεις, τη διάλυση χωρών, τη διαστρέβλωση εννοιών σύμφυτων με την ανθρώπινη υπόσταση όπως ελευθερία. Είναι η εικόνα της ωμής επικράτησης της επιδίωξης του κέρδους, της ισχύος, της διασφάλισης ζωνών επιρροής, της εκμετάλλευσης.
Αυτή είναι η εικόνα του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η εικόνα του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Πίσω από τα μεγάλα λόγια, τις βιτρίνες της κατανάλωσης ιδανικών, τις δήθεν ευκαιρίες, τις ανησυχίες περί «δικαιωμάτων» και την «θλίψη» που χάνεται όταν κλείνει η οθόνη. Αυτή είναι η εικόνα της πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.
Πολλοί από αυτούς που σήμερα με τον Ομράν, χθες με τον Αϊλάν, προχθές με το Μπατακλάν και αύριο με την οποιαδήποτε άλλη εικόνα ωμού θανάτου, …θρηνούν και σοκάρονται, εύκολα πετούν στο περιθώριο της ευαισθησίας και της μνήμης τους αυτήν την πλευρά της πραγματικότητας που δημιουργούν οι επιλογές που οι ίδιοι προπαγανδίζουν. Είναι η εικόνα του μικρού Ομράν που αποκρύπτουν όταν μιλούν για τις «δυσάρεστες πλην αναγκαίες» επεμβάσεις, θυσίες, περιστολές ελευθεριών, στρατιωτικές επιχειρήσεις, στο όνομα της «ελευθερίας» τους, της «δημοκρατίας» τους, της «ανάπτυξής» τους, σε βάρος όλων ημών, σε βάρος του κάθε μικρού Ομράν του οποίου ακόμη και η εικόνα της κατεστραμμένης ζωούλας του αποτελεί προϊόν προς πώληση για να ξεπλύνουν το αίμα από τα χέρια τους, για να αποκρύψουν τις ευθύνες τους, για να συμβάλλουν σε ένα συναισθηματικό ξέσπασμα που θα καταλήξει σε παθητική σιωπή.
Όχι. Νισάφι πια. Όσοι δεν αποκαλύπτουν τους ενόχους πίσω από το άδειο βλέμμα και την ισοπεδωμένη ζωή του μικρού Ομράν και του κάθε Ομράν, Αλαίν, Σεργκέι ή ό,τι άλλο, όσοι σπεύδουν να πάρουν σειρά για να επιχειρηματολογήσουν για το «αναγκαίο κακό» γιατί ….είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν άλλες λύσεις έξω από το συγκεκριμένο πλαίσιο, όσοι με ευκολία χαρακτηρίζουν «εχθρό» τον οποιοδήποτε αντιδρά σε αυτήν την παράνοια, όσοι καταφέρνουν να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια όταν τόσα παιδιά στον κόσμο υποφέρουν, δεν θρηνούν πραγματικά για καμία ανθρώπινη ζωή. Βρίσκουν απλώς άλλη μια ευκαιρία για να «πουλήσουν» ως προϊόν που καταναλώνεται και μετά πετιέται στα σκουπίδια και τον ανθρώπινο πόνο και την θλίψη. Φτιάχνουν απλώς ένα ακόμη άλλοθι, δήθεν αντικειμενικότητας, για την επόμενη φορά που θα φορέσουν την μάσκα του «απελευθερωτή» και θα κρατήσουν τη «ρομφαία» του απόλυτου κριτή της μίας και μοναδικής δικής τους «πραγματικότητας».
Όταν το αίμα γίνεται φτηνό, όταν η ανθρώπινη ζωή από άκρη σε άκρη στον πλανήτη δεν μετρά παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα τηλεθέασης και λίγο «κλάμα» στη φωνή ή λίγες συγκινητικές λεξούλες, τότε η στενοχώρια και μάλιστα υπό όρους δεν αρκεί. Η στενοχώρια γίνεται οργή.
Μόνο οργή για τους «θλιμμένους, σοκαρισμένου», απολογητές αυτού του συστήματος που «δημιουργεί μικρούς Ομράν».
Οργή για την υποκρισία. Οργή για την κατάντια. Οργή για το απόλυτα ωμό εμπόριο του πόνου. Οργή για την εκμετάλλευση. Οργή μέχρι να τελειώνουμε οριστικά με τις «πραγματικότητες» που σκοτώνουν τους μικρούς Ομράν.