Ο πόλεμός τους σκοτώνει τα παιδιά μας
Πάνω από 83 παιδιά σκοτώθηκαν τον Ιανουάριο σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική

Σύμφωνα με χθεσινή ανακοίνωση της UNICEF, είναι πολλά τα παιδιά που μέσα σε έναν μήνα έχασαν τη ζωή τους από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Τουλάχιστον 83 παιδιά, αναφέρει η ανακοίνωση, ότι σκοτώθηκαν μέσα στον Ιανουάριο, τα 59 από αυτά στη Συρία. Τα παιδιά χάθηκαν είτε στα πεδία μάχης, όταν οι περιοχές που ζούσαν βρέθηκαν κάτω από πυρά, είτε όταν βρέθηκαν τυχαία σε επιθέσεις αυτοκτονίας, ή ακόμα και από το κρύο, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες. 16 ή 17 παιδιά από τη Συρία πάγωσαν στην κυριολεξία, όταν στο δρόμο διαφυγής τους προς το Λίβανο βρέθηκαν σε χιονοθύελλα.
«Όχι εκατοντάδες, όχι χιλιάδες, αλλά σε εκατομμύρια παιδιά στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική έχουν κλέψει την παιδικότητά τους, εκατομμύρια παιδιά έχουν μείνει για πάντα ανάπηρα, έχουν τραυματιστεί, συλληφθεί, έχουν γίνει αντικείμενα εκμετάλλευσης, τους απαγορεύεται να πάνε σχολείο και να έχουν την αναγκαία ιατρική περίθαλψη –εκατομμύρια παιδιά έχουν στερηθεί το θεμελιώδες δικαίωμα στο παιχνίδι», είπε ο περιφερειακός διευθυντής της UNICEF στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, Γκέερτ Καπελέρε. «Είναι παιδιά –παιδιά!- που κατέβαλαν το πιο υψηλό τίμημα για πολέμους για τους οποίους δεν φέρουν καμία ευθύνη!».
Η UNICEF στις 30 Ιανουαρίου 2018 υπέβαλε αίτημα για το μεγαλύτερο ποσό που έχει ζητήσει ποτέ για τη διάσωση παιδιών. Οι αριθμοί τσακίζουν. Η σκέψη ότι κάθε μέρα χάνονται παιδιά χωρίς να έχουν προλάβει να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους, πληγώνει ανεπανόρθωτα τον “σύγχρονο” πολιτισμό μας. Έναν πολιτισμό που χτίζεται ακόμα με αίμα. Έναν πολιτισμό που καυχιέται πως καταπολέμησε διάφορα, ανάμεσα σε άλλα την παιδική θνησιμότητα. Αλήθεια, πώς την καταπολεμάει; Τα παιδιά δεν χάνονται από μόνα τους, δεν σκοτώνονται μόνα τους, τα σκοτώνουν. Και όσο συνεχίζουμε κι εμείς εδώ να αντιλαμβανόμαστε ότι τα παιδιά χάνονται μόλις τα δούμε στις εικόνες των ναυαγίων που φτάνουν στις ακτές του (δυτικού) πολιτισμού μας, τότε κάτι δεν πάει σίγουρα καλά. Και εμείς δεν μπορούμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου…