Ο Σαμαράς δεν παραδίνει και δεν παραδίνεται.

Την Τετάρτη (29/1) το απόγευμα, το πολιτικό γραφείο του Κώστα Καραμανλή, θύμιζε προθάλαμο φημισμένου καρδιολόγου. Κύριοι και κυρίες (μιας κάποιας ηλικίας) διαδέχονταν ο ένας τον άλλον σε ραντεβού του μισάωρου. Η μόνη διαφορά ήταν πώς όλοι τους, ενδιαφέρονταν για τον…ίδιο ασθενή: Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που -αν και δεν «χαροπαλεύει» όπως ο κυβερνητικός της συνεταίρος, το ΠΑΣΟΚ– βρίσκεται στην μετεκλογική εντατική.

Τα συμπτώματα; Συνεχείς και έντονες εσωκομματικές αρρυθμίες («κάτι σαν φτερουγίσματα»), ξαφνικές κρίσεις πανικού, έντονη νευρικότητα, υστερικές συμπεριφορές, αδυναμία εκφοράς πολιτικού λόγου και το κυριότερο, απίστευτοι πονοκέφαλοι. Μάλλον γι’ αυτό ο Dr. Καραμανλής πρότεινε σε όλους,  όσους είδε, «μεταμόσχευση εγκεφάλου»! Σε ελεύθερη απόδοση … αλλαγή πολιτικής ηγεσίας.

Μόνο που άλλο είναι να το λες και άλλο να το κάνεις. Ιδίως όταν υπάρχει εγκατεστημένος στην κορυφή της νέο-δημοκρατικής πυραμίδας ένας σκληροτράχηλος ηγετικός μηχανισμός. Οχυρωμένος, φανατισμένος και αποφασισμένος να μην παραδώσει αμαχητί όσα έχτιζε επί δυόμιση χρόνια εξουσίας. Ο Αντώνης Σαμαράς και οι «πολεμιστές» του, μπολιασμένοι με ακροδεξιά «πώρωση», όμοια με του χρυσαυγίτη, σε συνδυασμό με την οργή του προδομένου που τους διακατέχει, δηλώνουν ότι ο αρχηγός τους είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει».

Καταριούνται τον Ευάγγελο Βενιζέλο που «έκανε προσωπικό παιγνίδι» και τους έβαζε τρικλοποδιές με κάθε ευκαιρία. Αυτόν που δεν μπόρεσε να κουμαντάρει το κόμμα του και τους ανάγκασε να συνομιλούν και με τον Γιώργο Παπανδρέου για να περάσουν ακόμη και ένα νομοσχέδιο για τις λαϊκές αγορές. «Έστησαν» λένε με βάση τις ανάγκες του ΠΑΣΟΚ ακόμη και το σχεδιασμό τους για τις ευρωεκλογές χάνοντας δήμους ολόκληρους για να τον περισώσουν.

Καταριούνται τον Δημήτρη Αβραμόπουλο που «πάντα τέτοιος ήτανε» και «τώρα παίζει με τον ΣΥΡΙΖΑ». Τους πιέζει αφάνταστα και δεν τον συγχωρούν. Αν και ξεχνούν ποιος ήταν αυτός που «πούλησε» (τότε) την Ντόρα Μπακογιάννη στη Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να εκλεγεί αρχηγός της ο Αντώνης Σαμαράς.

Καταριούνται όμως και αυτή, την Ντόρα, που όταν η παράταξη την χρειαζόταν σφύριζε αδιάφορα, κρατώντας πάντα αποστάσεις από τις κυβερνητικές επιλογές και ζητώντας συνεχώς αλλαγές στην φορολογία ακινήτων.

Καταριούνται τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Ήδη από το καλοκαίρι άρχισε να «κάνει νερά» και να τάσσεται υπέρ της σύγκλισης της Βουλής για το θέμα της ΔΕΗ φτιάχνοντας ένα δικό του, υπερκομματικό, προφίλ. ‘Όσο μπορούσε τέλος πάντων.

Καταριούνται τον Νικήτα Κακλαμάνη που επέστρεψε με πρωτοβουλία Σαμαρά αλλά πάει με τον Καραμανλή. Και άλλους, πολλούς άλλους….

Στο οχυρό τους είναι υψωμένη η σημαία της … «Νέας Ελλάδας». Έτσι είχαν σκεφθεί να μετονομάσουν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Να του δώσουν την μορφή ενός φιλοευρωπαϊκού σχήματος που θα ξεκινά από την άκρα δεξιά και θα φτάνει έως το κέντρο με κοινή συνισταμένη την προσήλωση στην Ε.Ε. Το σχέδιο που δεν περπάτησε ποτέ. Στο κέντρο της σημαίας ο αριθμός 27,8% που συμβολίζει την «συγκράτηση των δυνάμεων» που πέτυχε η Νέα Δημοκρατία «παρά την αναγκαία πολιτική που εφάρμοσε». Κι ο αριθμός μέσα σε μια παρένθεση, «αριστερή παρένθεση» την αποκαλούν.

Η…μεγάλη επίθεση των «δελφίνων» δεν έχει ακόμη αρχίσει. Μόνο γκρίνιες τακτικής υπάρχουν για το θέμα του προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν μπορούν ακόμη να συνεννοηθούν για ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, έστω μεταβατικό, που θα αντικαταστήσει τον Α. Σαμαρά. Ούτε για την «γαλάζια» πολιτική ταυτότητα. Την φαγωμάρα τους κοιτάζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο Μαυρουδής Βορίδης, που δεν θέλει να φτιάξει την «κεντροδεξιά» αλλά – όπως λέει – μπορεί να ενώσει την «πραγματική δεξιά». Και κάτι ακούστηκε για τον Αλέκο Παπαδόπουλο, ίσως περάσει μια βόλτα…