«Ο χάρτινος χρόνος τελείωσε», του Γιάννη Καρπούζη

Το χαρτί μένει άγραφο, πάντα. Το χαρτί λυγίζει, ραγίζει, μυρίζει καμένη βροχή. Δεν είναι τοξική, χημική, είναι φτιαγμένη από το νερό που παλεύει για τον εαυτό του, το νερό που βλέπει τις υδάτινες κλωστές του να κόβονται βίαια, απότομα και το νησί γεννήτορας να απομακρύνεται, να βουλιάζει, να χάνεται στο απέραντο λευκό της δημιουργίας, της καταστροφής, της επιστροφής. Το χαρτί λιώνει από το νερό, βγάζει το δέρμα του και συνεχίζει μέχρι να στάξει πάνω του το ξινό δάκρυ και όταν αποσυντεθεί διάφανο θα γίνει και μία ασύνορη επιφάνεια θα μείνει. Αυτή θα ναι γερή, άθραυστη, μα θα δέχεται τις εικόνες του κόσμου, παλιού, νέου και το βάρος των αστεριών. Και όταν η άκαμπτη επιφάνεια αγγίξει το λευκό, συμπαγές, κομμάτι φωτός, τότε διαδοχικές εκρήξεις θα λάβουν χώρα και η ώρα θα γίνει αιώρα του χώρου και του πόνου, του μύθου και του αόρατου πολέμου. Γι’ αυτό άνθρωπε στάσου μπροστά στο τζάμι και μέτρα αντίστροφα. Μόλις το χαρτί σκεπάσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο, τότε το τέλος ξεκινά και η αρχή πεθαίνει οριστικά. «Ο χάρτινος χρόνος τελείωσε» (Εκδόσεις Πανοπτικόν) και τα χρόνια, ο άνθρωπος, κουράστηκαν μα επιμένουν και μένουν στην κορυφή του κύματος, στην άκρη της σταγόνας.

Ο Γιάννης Καρπούζης στην πρώτη του ποιητική συλλογή. Η ποίηση όμως δεν τον βρίσκει πρώτη φορά εδώ και ούτε θα σταματήσει να τον βρίσκει. Ο λόγος είναι απλός; Η άνοιξη και η εικόνα. Αυτό κυνηγά μέσα από τη ματιά του, αυτό βρίσκει, αυτό αφήνει και συνεχίζει. Ο Καρπούζης προσπαθεί να συλλάβει τον χώρο και τον χρόνο και το έαρ είναι χώρος μοναδικός και πάντα υπό διαμόρφωση. Η ποίηση είναι αποτύπωμα κυρίως οπτικό και οι εικόνες που μας δίνει και που μας έχει δώσει είναι ανεξίτηλες. Η ποιητική συλλογή «Ο χάρτινος χρόνος τελείωσε» είναι φυσική συνέχεια της καλλιτεχνικής, επαγγελματικής του πορείας: Πολυτεχνείο, ΑΣΚΤ, Αρχιτεκτονική, Φωτογραφία και… Νίκος Καρούζος. Ο Καρούζος είναι το έαρ και αυτό που φαίνεται ότι ακολουθεί ο ποιητής Γιάννης Καρπούζης. Το είδε το κοινό στο ντοκιμαντέρ για τον Ν.Κ «Ο δρόμος για έαρ». Στους στίχους του η μυθολογία, η σκανδιναβική, ανατρέπει τις δοσμένες διαστάσεις και πορείες και στην παγωνιά του Ράγκναροκ και του Ολαφ μια άσβεστη φλόγα καίει. Στα λόγια του Καρπούζη ο χρόνος γίνεται εύθρυπτος, δημιουργεί άπειρα νησάκια, κόσμους ολόκληρους, κόσμους λείους και παγωμένους που ζητούν το σπάσιμο και το βύθισμα σε μαύρα, άηχα, νερά. Ο Καρπούζης γίνεται οδηγός του ενός, των πολλών, του κανενός και σε μια εικόνα χωρά ένα παγόβουνο χώρα και την πιο διάφανη σταγόνα της βροχής.

Ο Καρπούζης συνδυάζει τη σοφία των μαθηματικών με λόγια σαρκωμένα, υπερρεαλιστικά, που ορμή πέφτουν στους πυραύλους του Τόμας Πίντσον και στο «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας». Μας οδηγεί σε ατραπούς του εσωτερικού χρόνου και όταν φτάνεις στο λιμάνι της αγωνίας του, συνειδητοποιείς ότι οι στίχοι ξεκινούν «από τα κάτω», εκφράζουν τη λαϊκή ψύχη και σκιαγραφούν μια μετά-εποχή που αρχίζει να επιβάλλεται άγρια. Το ξέρω πως δεν τους βλέπεις/μα είναι αληθινοί/όπως οποιαδήποτε μηχανή. Η ποιητική πορεία καταγράφει ελικοειδή διαδρομή και ο Καρπούζης κάνει την ποιητική στιγμή αμφιμονοσήμαντη με στοιχεία λυρικά και εξπρεσιονιστικά, ενώ συμπυκνώνει την ποιητική στιγμή. Ο Γ.Κ δεν διστάζει να αποδομήσει τον εαυτό και στα κομμάτια να φωτίσει ποιητικές ψηφίδες Σαν Φτερά να ήτανε/ή Βελανίδια/ραμμένα μέσα στο μαλλί/το άγριο του νυκτοκρέβατου. Στο ποίημα «Λάμψεις στη Βαλτική» οι εκλάμψεις του Ρεμπώ ενώ λίγο πιο κάτω ένα ανάποδο Big Bang (Παραμύθι του περιπλανώμενου). Και τι μένει; Η πολύ καλά σχεδιασμένη ελεύθερη ποιητική έκφραση του Καρπούζη καταφέρνει να κάνει το μετείκασμα κυρίαρχη εικόνα και αυτή επιβεβαιώνει πως Ο χάρτινος χρόνος τελείωσε.