Πάντως, λοιπόν, γενική σχετικότητα

Δεν μου άρεσε ποτέ η «επιστημονοποίηση» της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Παραπέμπει συνήθως σε μεταφυσικές προσεγγίσεις, σε αναζήτηση νομοτελειών και απόλυτων αληθειών, σε απόδειξη βεβαιοτήτων, σε δυνάμεις που υπερβαίνουν «φυσικά και φυσικοποιημένα» τη δύναμη και τη σημασία του υποκειμενικού παράγοντα.
Από την άλλη, με συνάρπαζε πάντα η «φιλοσοφική προσέγγιση» στις επιστήμες. Εκνευριζόμουν πάντα με τον τρόπο που διδασκόμαστε τα μαθηματικά και τη φυσική, απολύτως συμβολοποιημένα και αποκομμένα από την πραγματική ζωή. Κάνουμε πράξεις, απλές ή πολύπλοκες, αλλά δεν κατανοούμε τα φυσικά μεγέθη και τις συνέπειες που κρύβονται πίσω από τις πράξεις αυτές. Τι σημαίνουν στην πραγματική μας πραγματικότητα και την καθημερινή μας ζωή, τα ολοκληρώματα, οι παράγωγοι, ένα αρνητικό πρόσημο, οι μιγαδικοί αριθμοί;
Οι μαύρες τρύπες είναι το πιο μυστηριώδες πράγμα στο σύμπαν. Σήμερα, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που αποδείχθηκε οπτικά η ύπαρξή τους. Αποτυπώνοντας μάλιστα, όχι μια μαύρη τρύπα –κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αφού οι βαρυτικές δυνάμεις σε αυτήν είναι τόσο μεγάλες όπου απορροφά τα πάντα, και το φως– αλλά τη σκιά της. Και συγκεκριμένα εκείνο το οριακό σημείο, αμέσως πριν τη μαύρη τρύπα – το «σημείο μη-επιστροφής», τον «ορίζοντα των γεγονότων», εκείνη την οριακή περιοχή στην οποία το φως «μόλις» που θα ξεφεύγει. Ή, το σημείο προστασίας. Αυτό το σημείο μη-επιστροφής, υπάρχει, μέσα από την αποτύπωσή του. Μετά από αυτό – το χάος. Που, κι αυτό, μια χαρά υπάρχει, αλλά δεν μπορεί κανείς να το δει – ούτε καν ενώ βρίσκεται στο σημείο μη-επιστροφής.
Η σημερινή ανακάλυψη επιβεβαιώνει τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Ότι, δηλαδή, η βαρύτητα δεν οφείλεται στη δύναμη, αλλά στην καμπύλωση του χωροχρόνου. Οι μεταβολές στις ιδιότητες του χώρου και του χρόνου, με τη σειρά τους αλλάζουν τις πιο «πιθανές» διαδρομές που θα ακολουθούσαν «φυσικά» τα αντικείμενα, ενώ η πρόσληψη τόσο του χρόνου όσο και της θέσης δεν είναι αντικειμενική – αλλάζει με τον παρατηρητή/τρια. Και βέβαια, υπάρχουν κι αυτές οι χωροχρονικές ανωμαλίες/μοναδικότητες όπου όλα τελειώνουν απότομα – και η γεωμετρία γίνεται ασαφής.
Άπειρες οι φιλοσοφικές προεκτάσεις. Πάντως, λοιπόν, γενική σχετικότητα. Ζωή με συστατικό της την αβεβαιότητα, τη σχετικοποίηση, τη μοναδικότητα και τη διαταραχή ως γενικό της χαρακτηριστικό, και την εντροπία. Το μέτρο της αταξίας.
Κι ενώ ξέρουμε πια ότι δεν ισχύει αυτό το «όλα θα πάνε καλά», ταυτόχρονα, όπως έλεγε ο Στήβεν Χόκινγκ, «Οι μαύρες τρύπες δεν είναι τόσο μαύρες όσο τις ζωγραφίζουμε. Δεν είναι αιώνιες φυλακές, όπως νομίζαμε κάποτε. Τα πράγματα μπορούν να βγουν από τη μαύρη τρύπα και προς τις δυο κατευθύνσεις, και ίσως σε ένα άλλο σύμπαν.»
Σήμερα, όπως ειπώθηκε στη συνέντευξη τύπου, είδαμε αυτό που νομίζαμε ότι δεν μπορεί να ειδωθεί. Και όλα αυτά συνεισφέρουν στην ενοποίηση των θεωριών που περιγράφουν τον μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων και τον μακρόκοσμο του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, όλα δένουν.