Παύλος Παυλίδης & Β-MOVIES: «Μια πυρκαγιά σ' ένα σπιρτόκουτο» (INNER EAR)
Στις ακτές του παραδείσου…
Ήχος οικείος, προσιτός, ζεστός, μελωδικός. Αυτές οι λέξεις και περισσότερο οι έννοιες, σου έρχονται στο μυαλό αβίαστα, ακούγοντας το νέο δίσκο του Παυλίδη και των μονίμων συνοδοιπόρων του τα τελευταία χρόνια, των B-Movies. Πολλά χρόνια μετά από εκείνη τη «φωτιά στο λιμάνι» που στοίχειωσε κάποια από τα καλοκαίρια μας, ο Παυλίδης κρατά τη φωτιά ζωντανή, δίνοντάς μας ίσως τον καλύτερό του δίσκο τα τελευταία χρόνια.
Οι συνθέσεις του Παυλίδη πάντα έχουν στο κέντρο τους τη μελωδία, χτίζονται γύρω από αυτή. Το «Μια πυρκαγιά» θυμίζει εκείνα τα άλμπουμ της Βρετανικής ποπ-ροκ σκηνής των 90’s που σε γέμιζαν με όμορφες εικόνες και σου άφηναν αυτή τη γλυκόπικρη γεύση της νιότης που πασχίζει να χρωματίσει το γκρίζο αστικό τοπίο. Σε κομμάτια σαν το «Έλα κοντά μου», το «Τέλος του κόσμου», το ομώνυμο και πιο χαρακτηριστικό «Στις ακτές του παραδείσου», το καλύτερο στιχουργικά κομμάτι του δίσκου, η χαρά τέμνει τη μελαγχολία, το φως το σκοτάδι, η νοσταλγία λειτουργεί σαν ίαση. Η μνήμη και η εμπειρία λειτουργούν δημιουργικά στις ηχητικές κατευθύνσεις, τις κάνουν πιο σίγουρες και πιο μεστές.
Ένα άλλο θέμα είναι οι στίχοι του Παυλίδη. «Αυτός ο κύριος μοναχός κοιτάζει κάπου απέναντι, κάποια ασήμαντη ομορφιά, ασήμαντη, απέραντη….». Στίχοι που ενώ οι «εικόνες» τους και τα συναισθήματα που προκαλούν σου γίνονται τόσο οικεία, έχουν μια ιδιαίτερη ποιητικότητα.
Είναι αλήθεια βέβαια ότι το άλμπουμ συνολικά ως άκουσμα ίσως να κουράσει κάποιους ακροατές, αφού το χαρακτηρίζει μια low tempo προσέγγιση. Είναι όμως ένα άλμπουμ μεστό, όμορφο και ζεστό που δένει πλήρως με το καλοκαίρι που έχει μπει για τα καλά. Ραντεβού λοιπόν στις ακτές του παραδείσου…