Πεδία Μάχης Αφύλακτα.

Πεδία Μάχης Αφύλακτα, Άρης Μαραγκόπουλος, Εκδόσεις Τόπος

Δοκιμιακά κείμενα του δεινού συγγραφέα  Άρη  Μαραγκόπουλου -δημοσιευμένα από το 1998 έως τα σήμερα σε εφημερίδες, ηλεκτρονικές σελίδες και περιοδικά- περιέχονται σε αυτό τον τόμο που φέρει, μάλιστα, τον εύγλωττο υπότιτλο, «Θέσεις για την Κουλτούρα και τον Πολιτισμό».

Το σημαντικό με αυτά τα άρθρα που χωρίζονται σε τρία μέρη -1998-2014: Χρονικό μιας εν προόδω παρακμής / Το μέλλον, τώρα / Οι διανοούμενοι ως μικρή χώρα- είναι πως αν και γράφτηκαν σε βάθος αρκετού χρόνου κρατάνε ατόφια την διαχρονικότητά τους. Σκέψεις που αναλύουν γλαφυρά και με στέρεες θέσεις  την προέλαση του νεοφιλευθερισμού στη χώρα μας και την ανάδειξη της εποχής τού ατομισμού στη ζωή και στη κουλτούρα του τόπου. Γιατί, ακριβώς όπως γράφει ο Μαραγκόπουλος, η κρίση είναι πρωτίστως πολιτισμική.  Ο τρόπος ψυχαγωγίας μου μετατρέπεται σε άνευ ορίων κατανάλωση εφήμερων «καλλιτεχνικών» προϊόντων. Η διείσδυση των πολυεθνικών του πολιτισμού και η αλλοτρίωση των δημιουργών καθώς και η προσκόλληση τους στο άρμα της εκάστοτε ντόπιας εξουσίας μνημονεύονται διεξοδικά με πάθος και δικαιολογημένη οργή. Ανάμεσα σε άλλα, διαβάζουμε και δύο εξαιρετικά κείμενα για το Νοέμβρη του 2008 και ένα ακόμη για τους Αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος, το οποίο θέτει αρκετά ερωτηματικά ως προς την ειλικρίνεια των προθέσεών τους παρέχοντας, βεβαίως, σοβαρά επιχειρήματα.

Στο δεύτερο μέρος, ο Μαραγκόπουλος, επιχειρεί να  διατυπώσει μια άποψη για το διαδίκτυο και για το έργο τέχνης στην εποχή της ψηψιακής (ανα)παραγωγής του, έχοντας ως βάση την αντίστοιχη θέση του Βάλτερ Μπένγιαμιν για την επανάσταση της μηχανικής αναπαραγωγής των καλλιτεχνικών προϊόντων στον μεσοπόλεμο. Παραθέτοντας ικανή βιβλιογραφία αποφαίνεται  πως και εδώ το μήνυμα είναι το μέσο και πως οι δυνατότητες του καθενός μας να είναι δημιουργός, και ταυτόχρονα παίκτης, είναι απεριόριστες. Όπως απεριόριστοι είναι και οι τρόποι που μπορούν να μας ελέγχουν και να μας πουλούν σαν καταναλωτές.

Δύο κεφάλαια για τα γκράφιτι, τα κόμικς και την μεταλλαγή των Δημόσιων Βιβλιοθηκών σε video games συμπληρώνουν το άκρως ενδιαφέρον δεύτερο κομμάτι του βιβλίου για περάσουμε στο τρίτο με ευθείες αναφορές στη σιωπή των ντόπιων διανοούμενων, την οργανική ένταξή τους στο καθεστωτικό σύστημα, όπου, πριν τον επίλογο παρατίθενται ανανεωμένοι – σχετικά με τις ανάγκες του σήμερα- οι πέντε τρόποι να λέει κανείς την αλήθεια, του Μπρέχτ.