«Περιπλανώμενος. Ο μονόλογος ενός συγγραφέα», του Φώτη Θαλασσινού

Ο μονόλογος του Φώτη Θαλασσινού που όμως απευθύνεται στον κρυμμένο εαυτό. Στον εαυτό του; Όχι. Δεν του ανήκει ο εαυτός του. Του ανήκει η τόλμη να εξωτερικεύσει αυτό που φωλιάζει και δύσκολα επιβιώνει στο σκληρό, κυνικό, απάνθρωπο ανθρώπινο περιβάλλον. Ναι, απευθύνεται σε ανθρώπους, στην αιώνια αντίφαση. Ανθρωπος, ζώο ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο. Μόνιμος αυτόχειρας που κάνει πάντα τη λάθος επιλογή: επιλέγει την εξόντωση του άλλου για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του, την παρουσία του. Ο Θαλασσινός διαλέγει κάτι άλλο. Διαλέγει τη δύναμη του αδύναμου, τη «διαφορετικότητα» που δεν αντέχει η καθωσπρέπει ανθρώπινη κοινωνία. Διαλέγει την ευαισθησία και την αλήθεια που πέφτει με φόρα πάνω στα καρφιά της σταύρωσης. Θεός δεν είναι, αλλά βλέπει ακόμη τα χνάρια του Υιού και πάνω σε αυτά πατά, γυμνός, άπελπις, δηλαδή ατρόμητος και είναι έτοιμος για όλα και πάνω απ’ όλα για τη μεταμόρφωση του, ναι αυτή του ανήκει ολοκληρωτικά. Ας περιπλανηθούμε μαζί του, ας διαβάσουμε το «Περιπλανώμενος. Ο μονόλογος ενός συγγραφέα» (Εκδόσεις Οδός Πανός).

Το νέο βιβλίο του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λεπτομέρεια βιογραφίας. Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά και η λεπτομέρεια είναι τα πάντα. Ο συγγραφέας παραδίδει γενναιόδωρα την ψυχή του στον αναγνώστη, παραβιάζει τον ιερό σκοπό της εξομολόγησης για να καταλάβουμε και να νιώσουμε τη μεταμόρφωση του. Δεν πρόκειται για καφκική μεταμόρφωση, αλλά για διακριτική, μα ουσιαστική μεταμόρφωση που τον εξυψώνει και τον συγχωρεί. Το βιβλίο μας περιγράφει την αποκάλυψη του «διαφορετικού», του πληγωμένου σώματος, της πληγωμένης ψυχής και πώς από τον πόνο, το τραύμα, φτάνουμε σε ένα πλάσμα που υπερβαίνει τα φύλα, την αμαρτία, τη γέννηση και φτάνει στην αποθέωση της ζωής, τον θάνατο! Όπως γράφει στη σελίδα 75 η μεταμόρφωση είναι μια μυσταγωγία. Είναι η εξωτερικευμένη έκφραση της εσωτερικής φλόγας. Το βιβλίο, τα λόγια, του είναι σαν τη φλόγα που τρεμοσβήνει…

Ο Θαλασσινός χειρίζεται πολύ καλά τον λόγο και ξέρει να στήνει υποβλητική ατμόσφαιρα στα βιβλία του. Δεν το κάνει όμως για να ξεγελάσει, αλλά για να δώσει μορφή στο μήνυμα του. Ψάχνει τη θέση του σε έναν κόσμο ανελέητο και υποκριτικό και βρίσκει το θάρρος να δηλώσει αυτό που είναι, να δηλώσει τον ερωτικό του προσανατολισμό, ομοφυλόφιλος, την πρόθεση του να υπηρετήσει το πνεύμα και την ηδονή που μπορεί να δώσει κάθε σώμα. Περιπλανιέται, λοιπόν, σε βλέμματα, σε τόπους και βρίσκει τη γλώσσα την αληθινή στους αποσυνάγωγους, τους πένητες, σε αυτούς που πάλεψαν με την ομορφιά τους, για την ομορφιά τους και στους λίγους έντιμους. Ο λόγος του σεμνός και προκλητικός για τους σεμνότυφους και τους σοβαροφανείς, οριακός, προσωπικός, μα καθόλου αλαζονικός. Ο περιπλανώμενος είναι σαν τον μοναχό που τραγούδησε (στίχοι Λάζαρος Ανδρέου) ο Νίκος Παπάζογλου. Ο μοναχός ο άνθρωπος/όταν γλεντούν οι άλλοι/γίνεται μόνος δυο φορές/και σκύβει το κεφάλι. Ο Θαλασσινός όμως κοιτά ψηλά και ξέρει που θέλει, πρέπει, να πάει.