«Πολέμησε τον Δεκέμβρη»

«Πολέμησε τον Δεκέμβρη» και  «θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής».

Με τις δηλώσεις του αυτές ο Μίκης επιτέλεσε μια Πράξη που υπερβαίνει ερμηνείες, υποθέσεις, σχόλια ακόμη και τον ίδιο και την πολιτική του πορεία με τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της. Πολιτική πορεία που όπως έχουν επισημάνει πολλοί, με αφορμή την τελευταία του «βόλτα στα Χανιά», αντανακλά και συμβαδίζει με την αντιφατική και αντιθετική πορεία της ελληνικής Αριστεράς.

Ο Μίκης με τον «Δεκέμβρη» υπενθυμίζει με τον πιο λιτό και μεστό τρόπο την ακλόνητη  νομοτέλεια: όταν η άρχουσα τάξη βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της λαϊκής εξουσίας διαλέγει: ή τα όπλα, ή τα όπλα.

Το κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό διάλειμμα μετά το 1974 – μετά την τραγική και επώδυνη ήττα του 1944 – 1949, αλλά και ευρύτερα, εάν ξεκινήσουμε ίσως από τους Βαλκανικούς, τα 62 χρόνια θύελλας που πέρασε αυτός ο λαός αυτός ως το 1974 – έκαναν ίσως, λαό και Αριστερούς, να θέλουν να γαληνέψουν, να ζήσουν επιτέλους σαν «άνθρωποι» και, γιατί όχι, σαν «ευρωπαίοι». Ανθρώπινο δεν είναι να θέλεις απάγκιο; Εξάλλου ο «νέος κόσμος» δεν θα είναι και απάγκιο; Πόσο δε μάλλον όταν η Αριστερά σου ίσως σε αφήνει έκθετο μπροστά σε αυτό που έρχεται. Κι έτσι, μαζί με αυτήν την ανάγκη (και διάφορους άλλους παράγοντες που δεν έχουν θέση ούτε νόημα να βαρύνουν το παρόν σημείωμα) «ξεχάστηκε», «ξεχάσαμε» ότι η (σχετική) κοινωνική γαλήνη είναι τόσο διεκδίκηση και επίτευγμα του λαού και του αγώνα του όσο και παραχώρηση του συστήματος.

Παραχώρηση για «τόσο, όσο».

Η Μνημονιακή κρίση ήρθε να μας προσγειώσει από αυταπάτες και να υπενθυμίσει ότι το κοινοβουλευτικό συμβόλαιο δεν ήταν  αορίστου χρόνου. Το «Βάρκιζα τέλος» του άλλου Δεκέμβρη, του 2008, προφητικά ανήγγελλε και χτύπαγε το καμπανάκι για όποιον ήθελε να το ακούσει.

Ο «Δεκέμβρης» που μας αφήνει παρακαταθήκη ο Μίκης σαν επίγραμμα στον τάφο του, μαζί και με το «σαν κομμουνιστής» που αναφέρει στην επιστολή του προς τον ΓΓ του ΚΚΕ, μας υπενθυμίζουν ότι η Ιστορία δεν τελείωσε κι ότι αν κάτι πρέπει να τελειώσει είναι οι αυταπάτες. Το ειδικό βάρος αυτών των δημόσια δηλωμένων επιθυμιών του Μίκη παράγει νόημα πολύ σαφές και καθορισμένο.

Ευχαριστούμε Μίκη που μας αφήνεις κληρονομιά τον Δεκέμβρη και τον Κομμουνισμό.

Τώρα…

“…Πάμε βόλτα στα Χανιά στην κάτω γειτονιά
να πάρουμε μια βάρκα με πανιά.
Πάμε βόλτα στα Χανιά στην κάτω γειτονιά
στη θάλασσα να βγούμε στ’ ανοιχτά…”