Πώς κλωτσούν το τόπι στη Βόρεια Κορέα;

Από το 1966 στο 2014. Μύθοι, αλήθειες και το δικαίωμα στο όνειρο...

#Μπορεί η Βόρεια Κορέα να φτάσει στον τελικό του Μουντιάλ; Σύμφωνα με ένα μονταρισμένο βίντεο, το έκανε ήδη στο φετινό Μουντιάλ! Σύμφωνα με την πραγματικότητα, έφτασε μόλις έναν αγώνα μακριά το μακρινό 1966. Τι από τα δύο να πιστέψουμε;

Στις 11 Ιουλίου, μόλις δύο μέρες πριν τον μεγάλο τελικό του Μουντιάλ, μία είδηση έκανε το γύρω κόσμου περισσότερες φορές και από τα νέα της τελευταίας στιγμής για τις δύο φιναλίστ του πλέον σημαντικού ποδοσφαιρικού γεγονότος του πλανήτη. Σύμφωνα με ένα βίντεο που αναρτήθηκε στο Youtube, ο τελικός του Μουντιάλ θα διεξαγόταν μεταξύ Βόρειας Κορέας και Πορτογαλίας.

Όπως αποκάλυψε η εφημερίδα The Independent στην ιστοσελίδα της, το βίντεο ήταν προϊόν ενός κάκιστου μοντάζ που παρουσίαζε μία δημοσιογράφο της κρατικής βορειοκορεάτικης τηλεόρασης να λέει πως η Βόρεια Κορέα πέρασε στον τελικό, όπου θα αντιμετωπίσει την Πορτογαλία (διαβάζοντας παρακάτω θα καταλάβετε γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη χώρα), τα πλήθη στη Βραζιλία αποθέωσαν τον Κιμ Γιονγκ-Ουν (Kim Jong-Un) και η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ και η Κίνα συνετρίβησαν με 7-0, 4-0 και 2-0 αντίστοιχα από τη βορειοκορεάτικη… αρμάδα.

Βέβαια, επιλογή των συγκεκριμένων ομάδων δεν ήταν τυχαία. Η Ιαπωνία είχαν υπό την κυριαρχία τους την Κορέα από το 1905, ενώ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε στις δυνάμεις του Άξονα. Και λίγα ήταν λοιπόν τα επτά γκολ… Οι ΗΠΑ είναι πάντοτε ο μεγάλος ιμπεριαλιστικός έχθρος και μία τεσσάρα θα αποτελούσε σημαντική ανάσα για τον ασθμαίνοντα βορειοκορεάτικο πληθυσμό. Η Κορέα κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Κίνα το 1895 και από το 1953 που ιδρύθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας έχουν αναπτυχθεί στενές σχέσεις μεταξύ των κρατών και για αυτό τη φιλοδώρισε μόλις με δύο γκολ.  

Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες ειδήσεις για τη Βόρεια Κορέα γίνονται viral και διεκδικούν δάφνες αληθοφάνειας και ποιότητας ενώ πρόκειται για απλά για αστειότητες ή για προπαγανδιστικά βίντεο. Φυσικά, το τι πραγματικά συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα δεν πρέπει να αφήνει κανένα αδιάφορο, αλλά υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ της γόνιμης κριτικής και των κακόβουλων σχολιασμών. Ας περάσουμε όμως στο προκείμενο.

Ο Dylan Harris, ένας ξεναγός από το Γουίγκαν της Αγγλίας, έγραψε ένα βιωματικό κείμενο στο περιοδικό Mundial για το πως είδε ο ίδιος τα πράγματα στη Βόρεια Κορέα, μόλις ένα χρόνο μετά τη συμμετοχή των Βορειοκορεατών στο Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική. Το κείμενό του δημοσιεύτηκε, μαζί με αρκετά ακόμα ενδιαφέροντα κείμενα, στο περιοδικό Mundial που κυκλοφόρησε τον Μάη που μας πέρασε σε 2014 αριθμημένα αντίτυπα, καθένα από τα οποία είχε και το όνομα ενός παίκτη και συνοδευόταν από αυτοκόλλητα τύπου Panini.

Το κείμενο αυτό το μεταφράσαμε, το εμπλουτίσαμε με επεξηγηματικά links, videos και εικόνες και σας το παρουσιάζουμε για να δείτε ότι στο ποδόσφαιρο όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο.

Η χαρά της βόρειας χώρας: Η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας και το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Το 2011 ήμουν στην Πιονγκγιάνγκ ως ξεναγός τουριστικού γκρουπ για λογαριασμό του τουριστικού γραφείου που εργαζόμουν. Μας συνόδευε συνεχώς ένα κυβερνητικό στέλεχος, ο κύριος Κιμ (Mr. Kim), που ήταν επιφορτισμένος με την επιτήρησή μας. Τον ρωτούσα συνεχώς σχετικά με το Μουντιάλ του 2010 και αν είχε δει τους αγώνες.

Είχα πάει στη Νότια Αφρική και είχα εκπλαγεί, όπως όλοι, από τους χιλιάδες Βορειοκορεάτες φιλάθλους που εν πλήρη αρμονία κουνούσαν τις σημαίες τους και χειροκροτούσαν. Μα πώς ήταν δυνατόν; Οι μόνοι που επιτρέπεται να φύγουν από τη χώρα είναι το διπλωματικό προσωπικό και οι αθλητές και οι αθλήτριες που θα συμμετάσχουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Μουντιάλ και παρόμοιες διεθνείς διοργανώσεις. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δόθηκε άδεια στον οποιονδήποτε, ποιος θα είχε την οικονομική δυνατότητα να περάσει τέσσερις βδομάδες στη Νότια Αφρική; Σίγουρα όλοι αυτοί δεν ήταν ομογενείς, αφού όσοι τέτοιοι υπάρχουν είναι πρόσφυγες που έφυγαν από τη Βόρεια Κορέα επειδή φοβόντουσαν για τη ζωή τους.

Τα ΜΜΕ ισχυρίζονταν ότι επρόκειτο για Κινέζους ηθοποιούς. Μέχρι στιγμής φαντάζει η πιο εύλογη εξήγηση, αλλά και η πιο τραβηγμένη συνάμα. Συζήτησα το θέμα με τον επιτηρητή μας και τον ρώτησα αν ήταν ηθοποιοί.

«Φυσικά και ήταν Βορειοκορεάτες πολίτες. Είσαι ηλίθιος;», μου απάντησε και με κοίταξε με απόλυτη δυσπιστία. «Γιατί να σκεφτείς να μας κατηγορήσεις για κάτι τέτοιο; Ο καθένας είναι ελεύθερος να φύγει από αυτή τη χώρα όποτε το θελήσει. Αυτή που ταξίδεψαν στο Μουντιάλ ήταν οι οικογένειες και οι φίλοι των παικτών».

Να σημειώσω απλά, προς υπεράσπισή του, ότι είμαι σίγουρος πως πίστευε κάθε λέξη που μου έλεγε. Ο μαζικός έλεγχος που ασκεί το καθεστώς και η παντελής απουσία πληροφορίας από εξωτερικές πηγές σημαίνει ότι, λίγο πολύ, ο πληθυσμός πιστεύει κάθε πληροφορία που του σερβίρουν και είναι υπερβολικά καχύποπτος σε ό,τι προέρχεται από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης. Στην πρώτη μου επίσκεψη στο «Στάδιο της Πρωτομαγιάς» στην Πιονγκγιάνγκ, μου είπαν ότι είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο με χωρητικότητα 150.000 θέσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να χωρά περισσότερους από 70.000 θεατές. Μιλώντας με τους επιτηρητές μας, τους επισήμανα ότι σε καμία περίπτωση η χωρητικότητα δεν είναι αυτή που ισχυρίζονται. Ούτε στο ελάχιστο. «Προφανώς και είναι. Όλα τα καθίσματα έχουν μετρηθεί και καταγραφεί στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες». Αυτό τους έχουν πει να λένε και  δεν έχουν λόγο να το αμφισβητήσουν.

 

Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα στη Βόρεια Κορέα. Από πλευράς συμμετοχής, μόνο το μπάσκετ και το τάε-κβο-ντο (το εθνικό τους σπορ) το ξεπερνούν. Υπάρχει ένα ακμάζον τουρνουά πρωταθλήματος και κυπέλλου που μαζεύει μέχρι 20.000 θεατές, ενώ τα διεθνή ματς μαζεύουν 150.000 ή 70.000 θεατές ανάλογα από ποια πλευρά τους υπολογίζεις.

 Το 1966, η Βόρεια Κορέα προκρίθηκε για πρώτη φορά στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αφού κέρδισε δύο φορές την Αυστραλία στα μπαράζ που έγιναν στην Καμπότζη.

Αυτή η εξέλιξη προξένησε πολλά προβλήματα στη βρετανική κυβέρνηση. Το Υπουργείο Εξωτερικών δεν αναγνώριζε τη Βόρεια Κορέα ως ανεξάρτητο κράτος. Αν τους επέτρεπε να αγωνιστούν, θα ήταν σαν να τους αναγνώριζε ως κράτος και αυτό θα προκαλούσε ντόμινο πολιτικών και διπλωματικών εξελίξεων και με τη Νότια Κορέα. Αποφασίστηκε λοιπόν, ως η πιο δόκιμη λύση, να αρνηθούν να δώσουν βίζα στους παίκτες ώστε να μην μπορέσουν να ταξιδέψουν. Όταν ενημερώθηκε η FIFA, αντέδρασε οργισμένα. Ενημέρωσε τη βρετανική κυβέρνηση ότι αν αρνηθούν τις βίζες στην αποστολή της Βόρειας Κορέας, θα αποσύρει τη διοργάνωση από την Αγγλία και θα την πραγματοποιήσει σε άλλη χώρα.

Σύμφωνα με πρόσφατα αρχεία που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών ενέδωσε και εξέδωσε τις απαραίτητες βίζες φοβούμενο τον αντίκτυπο που θα έχει στον Τύπο μία απόφαση που θα συσχέτιζε την πολιτική με τον αθλητισμό. Ανασταλτικοί παράγοντες ήταν επίσης το ενδιαφέρον των Βρετανών για το Μουντιάλ και η ενδεχόμενη οικονομική καταστροφή, αν το Μουντιάλ άλλαζε χώρα διεξαγωγής, ενώ είχαν ήδη δαπανηθεί μεγάλα ποσά. Για να αντισταθμίσουν την έκδοση βίζας, απαγόρευσαν την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Βόρειας Κορέας. Επειδή όμως θα ήταν πολύ άσχημο να ακούγεται ο εθνικός ύμνος των υπολοίπων δεκαπέντε χωρών εκτός της Βόρειας Κορέας, η Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΑΠΟ) αποφάσισε να ακουστούν οι εθνικοί ύμνοι των ομάδων που θα συμμετείχαν μόνο στο εναρκτήριο ματς και στον τελικό.

Το εναρκτήριο ματς Αγγλίας-Ουρουγουάης έληξε ισόπαλο 0-0

Οι Βρετανοί επίσημοι ανησυχούσαν και για τις αντιδράσεις του κοινού κατά της Βόρειας Κορέας. Οι αναμνήσεις από τον «Πόλεμο της Κορέας» ήταν ακόμα νωπές. «Ας τους στείλουμε στο Βορά, όσο πιο μακριά γίνεται από το Λονδίνο», σκέφτηκε η ΑΠΟ και εγκατέστησε την αποστολή της Βόρειας Κορέας στο Μίντλεσμπρο. Ως προπονητικό κέντρο θα χρησιμοποιούσαν το εργοστάσιο της εταιρείας χημικών Imperial Chemical Industries (ICI).

Όταν οι Βορειοκρεάτες έφτασαν στο Μίντλεσμπρο, κάτι απίστευτο συνέβη. Παρότι οι Βρετανοί πολεμούσαν τους Βορειοκορεάτες πριν μια δεκαετία, οι κάτοικοι του Μίντλεσμπρο έδειχναν σαν να το είχαν ξεχάσει. Έτσι ήταν το ποδόσφαιρο. Δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Οι Βορειοκορεάτες παίκτες ήταν πάνω από όλα άνθρωποι και ως τέτοιοι θα αντιμετωπίζονταν. Δεν έφταιγαν αυτοί που χωρίστηκε στα δύο η κορεάτικη χερσόνησος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έγιναν δέκτες μίας απίστευτα θερμής υποδοχής. Το Μίντλεσμπρο τους υιοθέτησε. Καθώς οι μέρες περνούσαν, το πλήθος που συνέρεε για να δει την προπόνηση και που τους περίμενε στο ξενοδοχείο για να πάρει αυτόγραφα αυξανόταν συνεχώς.

Ο πρώτος αγώνας ήταν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Η Βόρεια Κορέα έχασε 3-0, αλλά το γρήγορο και επιθετικό παιχνίδι της, σε συνδυασμό με τις κόκκινες εμφανίσεις της, σαν αυτές που φορούσε και η Μίντλεσμπρο, ανάγκασε τους ντόπιους να αγκαλιάσουν την ομάδα και στο επόμενο παιχνίδι με τη Χιλή να ζητωκραυγάζουν υπέρ της.

Το γρήγορο πέναλτι που κέρδισε η Χιλή σήμαινε ότι η Βόρεια Κορέα θα έπρεπε να υπέρεβη εαυτόν για να μην χάσει και συνεπώς να μείνει εκτός της συνέχειας της διοργάνωσης. Έτσι, οι Βορειοκορεάτες πήραν τα ηνία του αγώνα, επιτίθονταν συνεχώς και το κοινό τους υποστήριζε θερμά.  Είναι αδύνατο να το πιστέψουμε, αλλά οι Άγγλοι φίλαθλοι υποστήριζαν κάθε ενέργεια των Βορειοκορεατών φωνάζοντας συνεχώς «ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ, ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ», παροτρύνοντας έτσι τους παίκτες να κυνηγήσουν την ισοφάριση. Στο 88’ η Βόρεια Κορέα κέρδισε φάουλ στο κέντρο. Η εκτέλεση έφερε την μπάλα στην περιοχή των Χιλιανών, οι οποίοι απομάκρυναν άνετα. Η μπάλα έφτασε πάλι σε βορειοκορεάτικα πόδια, οι Χιλιανοί απομακρύνουν ξανά, οι Βορειοκορεάτες ξαναγεμίζουν και ο Πακ Σιουνγκ-Ζιν (Pak Seung-Zin) με ένα σουτ στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα και το κοινό στον έβδομο ουρανό. Το ματς έληξε 1-1 και η Βόρεια Κορέα μπορούσε ακόμα να διεκδικήσει την πρόκρισή της στα προημιτελικά.

Η πρόκριση θα ερχόταν μόνο αν κέρδιζαν την Ιταλία στο τελευταίο ματς του ομίλου! Η Ιταλία ήταν το ξεκάθαρο φαβορί. Όμως, στο 42ο λεπτό της αναμέτρησης, και με το παιχνίδι να είναι πολύ ισορροπημένο, ο Πακ Ντου-Ικ (Pak Doo-Ik) σκοράρει το μοναδικό γκολ του αγώνα και δίνει προβάδισμα στη Βόρεια Κορέα. Η Ιταλία αποκλείστηκε και ο Πακ Ντου-Ικ θα γινόταν λαϊκός ήρωας στην πατρίδα του, αφού προκάλεσε τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των Μουντιάλ.

Απέναντι λοιπόν σε όλες τις πιθανότητες, η Βόρεια Κορέα πέρασε στα προημιτελικά και έγινε η πρώτη χώρα από την Ασία και την Κεντρική και Βόρεια Αμερική που περνά τη φάση των ομίλων. Στα προημιτελικά θα αντιμετώπιζε στο Γκούντισον Παρκ (Goodison Park) τη θρυλική Πορτογαλία. Το μεταξύ τους παιχνίδι έμελλε να είναι ένα από τα συναρπαστικότερα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Βόρεια Κορέα έδειξε τα δόντια της από το εναρκτήριο λάκτισμα. Με την πρώτη επίθεση ο Πακ Σιουνγκ-Ζιν, ο ήρωας του ματς με τη Χιλή, έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του. Οι Βορειοκορεάτες συνέχισαν να επιτίθενται. Στο 22ο λεπτό σκόραραν ξανά με τον Λι-Ντονγκ Γουν (Li-Dong Woon). Οι Πορτογάλοι τα είχαν χαμένα. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους Βορειοκορεάτες που αντάλλαζαν πάσες συνεχώς. Τρία λεπτά αργότερα έγινε το αδιανόητο. Ο Γιανγκ Σιουνγκ Κουκ (Yang Seung Kook) έκανε το 3-0. Τα πανηγύρια των παικτών δεν είχαν τέλος. Ήταν σίγουροι ότι πέρασαν στα ημιτελικά, όπου θα διασταυρώνονταν με τους οικοδεσπότες. Υπολόγισαν όμως δίχως τον Εουσέμπιο (Eusébio). Στο 27’ έκανε το 3-1 και λίγο πριν το ημίχρονο πέτυχε και δεύτερο γκολ μειώνοντας σε 3-2 για τους Πορτογάλους. Μέχρι να ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα ο Εουσέμπιο είχε σκοράρει τέσσερα γκολ και ένα ακόμα ο Χοσέ Αουγκούστο (Jose Augusto). Η Πορτογαλία κέρδισε 5-3. Οι Βορειοκορεάτες αποκλείστηκαν, αλλά το βρετανικό κοινό τους αποθέωσε σαν ήρωες.

Μέχρι το 2002, που επέστρεψαν στο Μίντλεσμπρο, δεν είχαμε ακούσει το παραμικρό για τη Βόρεια Κορέα. Όλοι οι παίκτες ζήτησαν να δουν το δήμαρχο που τους έκανε να νιώθουν σαν να είναι σπίτι τους και είχε διοργανώσει δεξίωση προς τιμήν τους το μακρινό 1966. Επειδή ήταν συνηθισμένοι στη λατρεία του ηγέτη, αντιμετώπισαν ακόμα και τον τότε δήμαρχο ως θεό. Παρότι τους είπαν ότι δεν ζούσε πια, οι παίκτες αρνιούνταν να το πιστέψουν.

Η δεύτερη εμφάνιση της Βόρειας Κορέας σε Μουντιάλ ήταν το 2010 στη Νότια Αφρική. Στο πρώτο ματς του ομίλου, με αντίπαλο τη Βραζιλία, έπαιξαν καταπλητικά και έχασαν δύσκολα με 2-1. Οι Αρχές είδαν ότι η ομάδα στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντι στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA και έκαναν όνειρα για ένα νέο 1966. Αποφάσισαν λοιπόν να δείξουν ζωντανά στην κρατική τηλεόραση το επόμενο ματς του ομίλου. Αυτό μάλιστα θα ήταν το πρώτο παιχνίδι στην ιστορία της Εθνικής που θα το έδειχνε ζωντάνα η τηλεόραση. Συνήθως, στην τηλεόραση δείχνουν τα στιγμιότυπα των αγώνων, αλλά χωρίς τα γκολ των αντιπάλων, για να φανεί το πόσο δυνατή και καλή είναι η ομάδα.

Το σκηνικό ήταν ιδανικό. Επόμενος αντίπαλος ήταν η Πορτογαλία. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα έρχονταν αντιμέτωποι ύστερα από εκείνο το 5-3 πριν 44 χρόνια. Η Βόρεια Κορέα ήθελε να εκδικηθεί για εκείνη την ήττα και το κοινό θα το έβλεπε σε ζωντανή μετάδοση. Ρώτησα τον επιτηρητή μας, τον κύριο Κιμ, τι σκεφτόταν πριν αρχίσει το παιχνίδι.

«Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Όλοι ξέραμε για το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αγγλία το 1966. Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να διατηρήσουμε ο προβάδισμα του 3-0 και είναι πολύ λυπηρό για όλους μας το τι συνέβη τελικά. Τώρα ήταν η ευκαιρία να πάρουμε την εκδίκησή μας. Είχα δει κάποια παιχνίδια μας για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010 και πίστευα ότι είμαστε αρκετά δυνατοί. Είδαμε κάποια αποσπάσματα από το ματς με τη Βραζιλία και παραλίγο να ήμασταν εμείς οι νικητές. Όλη η χώρα περιμένε με ανυπομονησία να δει το ματς απέναντι στους Πορτογάλους».

Όπως απεδείχθη, η εμφάνιση της Βόρειας Κορέας ήταν ανέλπιστα κακή. Οι παίκτες ένιωθαν αρκετά πιεσμένοι γνωρίζοντας ότι τους βλέπουν ζωντανά, για πρώτη φορά, οι συμπατριώτες τους και ότι όλοι περίμεναν την εκδίκηση για το 1966. Έπαιξαν άθλια και έχασαν 7-0.

«Ήταν απαίσιο. Δεν περιμέναμε να συμβεί κάτι τέτοιο», λέει ο κύριος Κιμ. «Δεν είχαμε ξαναδεί τέτοια εμφάνιση από την ομάδα μας. Δεν ξέρω τι συνέβη στους παίκτες μας. Είχα μεθύσει. Είχαν έρθει οι φίλοι μου από το σπίτι. Πίναμε και τραγουδούσαμε γιατί ξέραμε ότι θα κερδίσουμε. Αλλά χάσαμε. Απλά βλέπαμε να μπαίνει το ένα γκολ της Πορτογαλίας μετά το άλλο. Λίγο πριν τελειώσει το ματς δεν άντεξα. Πήρα ένα σφυρί και έσπασα την τηλεόραση».

Και κάπου εκεί τέλειωσαν όλα. Η τηλεόραση δεν θα ξαναέδειχνε ζωντανά άλλο παιχνίδι της Εθνικής. Ή τουλάχιστον δεν θα ξαναδείξει υπό αυτό το πολιτικό καθεστώς. Ο τελευταίος αγώνας του ομίλου έληξε και αυτός με ήττα, 3-0 από την Ακτή Ελεφαντοστού.

Η ομάδα γύρισε πίσω στην πατρίδα της και αμέσως έκαναν την εμφάνισή τους δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι τους φυλάκισαν και τους βασάνισαν. Παρόμοια δημοσιεύματα είχαν βγει στο φως της δημοσιότητας και για την ομάδα του 1966 που επειδή δεν κατάφερε να κερδίσει την Πορτογαλία, οι παίκτες περιφερόντουσαν στο Λίβερπουλ και έπιναν μέχρι να μεθύσουν και στην επιστροφή βασανίστηκαν. Είτε είναι αληθινά τα δημοσιεύματα είτε όχι, οι πολίτες θεωρούν ήρωες τους παίκτες του 1966. Οι εν ζωή παίκτες εκείνης της ομάδας λαμβάνουν ακόμα στρατιωτικές τιμές. Δύσκολα θα συμβεί κάτι παρόμοιο για αυτούς του 2010.

Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω από τη Βόρεια Κορέα, αποχαιρέτησα τον κύριο Κιμ προσφέροντάς του μία φανέλα της Γουίγκαν. Έχοντας συζητήσει τόσο πολύ μαζί του για το ποδόσφαιρο και αναλογιζόμενος το ενδιαφέρον του για το άθλημα και τι συμβαίνει εκτός της χώρας του, θεώρησα ότι θα χαρεί πολύ με αυτή μου την κίνηση.

«Τι είναι αυτό;», με ρώτησε στραβωμένος. «Είναι μια ολοκαίνουρια φανέλα της Γουίγκαν. Της ομάδας της πόλης μου. Είναι η ομάδα που στηρίζω και που σου έχω πει τόσα για αυτήν αυτές τις μέρες», απάντησα. Στράβωσε ακόμα περισσότερο. Το πρόσωπό του έμοιαζε σαν το πρόσωπό μου σε περίπτωση που μου έφερναν για δώρο μία φανέλα της Μπόλτον. «ΟΚ. Δεν την θέλω. Κράτα την».

ΥΓ. Το όνομα του κυρίου Κιμ το άλλαξα για την προσωπική του ασφάλεια.

ΥΓ2. Η ομάδα του 1966 πρωταγωνιστεί σε ένα φανταστικό ντοκιμαντέρ που ονομάζεται «The Game Of Their Lives» και περιέχει υλικό από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και συνεντεύξεις με όσους παίκτες είναι ακόμα ζωντανοί.