Ρε μαμά…

Όπως κάθε πρωί ξύπνησα στις έξι. Βγήκα έξω να δω το φεγγάρι γιατί ήταν κοντά στην πανσέληνο και θα ήταν ωραίο θέαμα. Το φωτογράφησα. ‘Ηταν στη μεριά που δύει ο ήλιος και του έμοιαζε πολύ.

‘Ηταν ένα καλό ξεκίνημα μέρας.

Τίποτα δεν προοιώνιζε το δράμα που θα ακολουθούσε.

Μπήκα στην κουζίνα για κάποιες ψυχαναγκαστικές κινήσεις τακτοποίησης πριν φύγω για δουλειά. Πήρα ένα άδειο κουτί από τα γνωστά πουράκια με τη σοκολατένια γέμιση που είχα φυλάξει και άδειασα εκεί αμύγδαλα για να διατηρηθούν καλύτερα.

Έφυγα για τη δουλειά.

Δεν είχα ιδέα για το κακό που είχα μόλις κάνει.

Για το έγκλημα που μόλις είχε συντελεστεί.

Το μεσημέρι η κόρη μου επιστρέφει από το σχολείο και βλέπει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας το κουτί με τα σοκολατένια πουράκια. «Εντάξει ό,τι χρειαζόμουν, η μέρα αρχίζει να φτιάχνει» σκέφτεται ανυποψίαστη.

Το ανοίγει και βλέπει τα ωμά ανάλατα υγιεινά  αμύγδαλα.

Δυσοίωνη σιωπή.

Τραβά βίντεο το δράμα της και το μοιράζεται διαδικτυακά με τους φίλους της.

Αυτό που ακολούθησε ήταν αποκαλυπτικό: 177 έφηβοι άρχισαν να μοιράζονται μαζικά τη δική τους μαρτυρία για μεταλλικά κουτιά μπισκότων και άλλων λαχταριστών γλυκισμάτων, που όταν τα άνοιξαν, ήρθαν αντιμέτωποι με σκληρές εικόνες όπως: Κλωστές και βελόνες, ξηρούς καρπούς, βίδες, καρφάκια, όσπρια, κριθαράκι – αστράκι – πεπονάκι και άλλα μικρά ζυμαρικά, πλαστικά γαντζάκια για κουρτίνες, σετ καρβουνάκια -φυτιλάκια – θυμίαμα, κουμπιά και άλλα «άκυρα».

Το instagram πλημμύρισε με έναν ομηρικό οδυρμό: «Ρε μαμά»…